نامه نرگس محمدی: حکومت استبدادی دینی سرکوب را تا قبرستان‌ها و جنازه‌ها کشانده است
این فعال حقوق بشر زندانی در نامه‌ای از شرح وضعیت شادی شهیدزاده، زندانی بهائی که به جرم تلاش برای خاکسپاری مادربزرگش در زندان به‌سر می‌برد نوشته است: «حکومتی که در میان زندگان مشروعیت و قدرت و اعتبار ندارد سزاوار است که بر قبرهای مردگان حکمرانی کند».
بخش حقوق
تصویری از شادی شهیدزاده و نرگس محمدی در یک قاب
نرگس محمدی، فعال حقوق بشر و زندانی سیاسی محبوس در زندان اوین در نامه‌ای وضعیت یک زندانی سیاسی بهائی و فشار دستگاه قضایی و امنیتی حکومت ایران بر بهائیان را شرح داده است. طبق این نامه که از سوی «کانون مدافعان حقوق بشر» منتشر شده است، یک زن بهائی تنها به جرم تلاش برای خاکسپاری مادربزرگش به سلول انفرادی وزارت اطلاعات فرستاده شده است.
نرگس محمدی می‌گوید شادی شهیدزاده، زن ۳۹ ساله بهائی که در تاریخ ۱۳ فروردین سال جاری مادربزرگش را از دست داده پس از اینکه جنازه را برای تدفین می‌برد، دستگیر و به سلول انفرادی بند امنیتی ۲۰۹ منتقل می‌شود. این زن به گفته او در ۲۷ خرداد و پس از تحمل ۴۸ روز حبس در سلول انفرادی به بند زنان انتقال پیدا کرده است.
نرگس محمدی در این‌رابطه نوشته است:
جرم شادی همین است و بس. این در حالی‌ست که شادی از ۱۳ فروردین تا ۸ اردیبهشت به تمام مراکز دولتی مربوطه مراجعه کرده بود تا بتواند خاکسپاری را انجام دهد که نهایتاً بدون اطلاع خانواده، مادربزرگش به خاک سپرده شده و شادی هم روانه‌ی سلول انفرادی می‌شود. به شادی حتا مجال سوگواری بر سر مزار عزیزش را ندادند و او با ترک دختر پنج ساله‌اش در سلول‌های تنگ و تاریک در فراق پاره تن و غربت و مظلومیت خود و ظلم پیوسته‌ی ویرانگر بر بهائیان عزاداری کرد.
نرگس محمدی در ادامه نامه به طرد بهائیان و سرکوب جامعه بهایی اشاره کرده و می‌نویسد:
بعد از انقلاب ۵۷ گلستان جاوید (قبرستان بهائی‌ها) مصادره شد و فرهنگسرای خاوران را بر سر جنازه‌های بهائیان برافراشتند و تکه زمینی که "کفرآباد" نامیدندش را برای تدفین به آنان دادند. بهائیان حتا غسال‌خانه و آب برای شست‌وشوی اجسادشان نداشتند. قبرستان بهائی‌ها در مجاورت دفن شده‌های اعدامی دهه‌ی ۶۰ است که خاوران نام دارد. حالا حکومت از بهائیان می‌خواهد مرده‌های‌شان را روی آن قطعه قبرهای دسته‌جمعی اعدامیان دهه‌ی ۶۰ دفن کنند. همان تکه زمینی که تنها یادگار جوانان از دست رفته‌ی این سرزمین است.
به گفته او «بهائیان تلاش می‌کنند که استنکاف کنند و می‌خواهند با حرمت گذاشتن به دفن‌شدگان اعدامی، مردگان‌شان را در همان تکه زمینی که به ازای مصادره‌ی آرامگاه‌شان به آنان داده شده بود دفن کنند. حکومت استبدادی دستور داده مردگان‌شان را در قطعه‌ی اعدام‌شدگان دهه‌ی ۶۰ دفن کنند یا جریمه خواهند شد و برای دفن در قبرستان بهائی‌ها باید ۲۸ میلیون تومان پول بدهند».
بهائیان بیش از چهار دهه است که با مشکلات کفن و دفن مواجه‌اند. در قالب آزارهای سیستماتیک گورستان‌های آن‌ها ویران شده، قبرها هتک حرمت شده و خانواده‌ها حتی از زیارت آرامستان‌ها منع شده‌اند. از ابتدای سال جاری نیروهای امنیتی بدون اطلاع خانواده‌ها تعدادی از شهروندان بهائی فوت‌شده را در بخش گورهای دسته‌جمعی خاوران که محل دفن زندانیان سیاسی اعدام‌شده دهه ۱۳۶۰ است دفن کرده‌اند.
جامعه جهانی بهائی (BIC) پیشتر در بیانیه‌ای به دفن اجباری شهروندان بهائی و بازداشت آن‌ها اعتراض کرده است. در این بیانیه به بازداشت انتقام‌جویانه چهار شهروند بهائی به‌دست نیروهای امنیتی اشاره شد. شادی شهیدزاده یکی از آن‌ها و علاوه بر او منصور امینی، ولی‌الله قدمیان و عطاءالله ظفر سه شهروند دیگر بهائی که سال‌هاست در آرامستان بهائیان به هم‌کیشان خود کمک می‌کنند هم به همین دلیل دستگیر شدند.
نرگس محمدی در نامه خود به دامنه سرکوب شهروندان تا گورستان‌ها و قبرها اشاره کرده و نوشته است:
حکومت دینی استبدادی ظلم را به جایی رسانده که بساط استبداد را بر سر مردگان در قبرستان‌ها نیز گسترانده و چه جای تأسف و نفرینی‌ست که حکومتی که در میان زندگان مشروعیت و قدرت و اعتبار ندارد سزاوار است که بر قبرهای مردگان حکمرانی کند.
نظرها
نظری وجود ندارد.