بیانیه فعالان فمینیست: اعدام هرگز و برای هیچکس
بیش از ۳۰۰ نفر از فعالان فمینیست ضمن اعلام همراهی با خانواده‌های زندانیان سیاسی که اجرای حکم اعدام هرلحظه تهدیدشان می‌کند، خواستار لغو بی‌قید و شرط تمامی احکام اعدام شدند. آن‌ها حکم اعدام را در هر شرایطی ناعادلانه خواندند و اعلام کردند که «در مطالبه‌ی لغو حکم اعدام، تفاوتی میان زندانیان «جرائم عمومی» و زندانیان «سیاسی» قائل نیستیم و یک‌صدا می‌گویم: اعدام هرگز و برای هیچکس.»
عکس از تجمع و راهپیمایی سکوت دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تبریز علیه اعدام معترضان به همراه پرفورمنس اعتراضی - سه شنبه ۲۲ آذر ۱۴۰۱
در صدور حکم اعدام، هرگز عدالتی در کار نیست. نه دستگاه قضایی جمهوری اسلامی و نه هیچ دستگاه قضایی دیگری صلاحیت تصمیم‌گیری درباره‌ی زندگی، این اسم رمز مبارزه‌‌ی ما را ندارد. با این‌حال، گذر نمی‌کنیم از اینکه احکام اعدام ستم‌دیدگان با چه شتاب و بی‌دقتی صادر و بعد اجرا می‌شوند. گذر نمی‌کنیم از این حقیقت که غالب آن‌ها که اکنون با خطر اجرای حکم اعدام مواجه‌اند، به طبقات فرودست، به ملیت‌های تحت ستم، به جمعیت مهاجران و کودک‌همسرانی تعلق دارند که نه به وکیل دسترسی پیدا می‌کنند و نه به بدیهی‌ترین حقوق یک متهم طی روند دادرسی. نگاهی به آمار وحشتناک اعدام در کردستان، بلوچستان، خوزستان و دیگر جغرافیاهای به حاشیه‌رانده‌شده‌ای چون استان البرز، یا نگاهی به خاستگاه طبقاتی قربانیان این حکم در سال‌های اخیر نشان می‌دهد که سیستم قضایی چگونه بی‌هزینه جان کسانی را نشانه می‌رود که از یک سو، امکان هرگونه مقاومت در برابر خشونت قضایی، از جمله دسترسی به وکیل یا اطلاعات حقوقی از آن‌ها سلب گشته، و از سوی دیگر، فاقد سرمایه‌های اجتماعی، فرهنگی و رسانه‌ایِ طبقه‌ی فرادست هستند و پیشاپیش تحت خشونت‌های ساختاری چندلایه‌ای بوده‌اند، آن‌ها که حتی نامشان را نمی‌دانیم. در مطالبه‌ی لغو حکم اعدام، تفاوتی میان زندانیان «جرائم عمومی» و زندانیان «سیاسی» قائل نیستیم و یک‌صدا می‌گویم: اعدام هرگز و برای هیچکس.
خواست لغو حکم اعدام، که پیش‌تر نیز از سوی زنان دادخواه، فعالان فمینیست، مادران صلح، مادران پارک لاله، کارزار لگام، امضاکنندگان منشور مطالبات حداقلی، تشکل‌های کارگری، تشکل‌های صنفی، فعالین بازنشستگان، کانون نویسندگان، دانشجویان، و خانواده‌های زندانیان محکوم به اعدام مطرح شده است، مطالبه‌ای فمینیستی است. همان‌طور که هرگونه قتل و تجاوز، به هر دلیل و با هر بهانه و توجیه در مبارزات تاریخی فمینیستی محکوم شده، قتل حکومتی نیز، با هیچ بهانه و توجیهی شکل قانونی و عادلانه به خود نمی‌گیرد. خواست ما زندگی و ارزش‌دهی به آن است و این خواسته‌ای است مطلق، بی‌استثنا و بی‌قید و شرط: «نه حتی یک زندگی کم‌تر».
ما با مادرانی که در مقابل اوین حضور یافتند، همراه می‌شویم. در کنار همسران زندانیانی می‌ایستیم که ما را به یاری فراخوانده‌اند و به این طریق همراه و هم‌صدای تمام کسانی هستیم که به حکم اعدام یک «نه» مطلق می‌گویند.
برای امضای بیانیه و مشاهده اسامی امضاکنندگان آن می‌توانید این‌جا راکلیک کنید. بیانیه در زمان انتشار به امضای بیش از ۳۰۰ نفر از فعالان فمینیست رسیده است.
نظرها
جامعه‌ی دفاع از حقوق بشر در ایران (LDDHI) و
با درود و آرزوی الغای مجازات اعدام، از این بیانیه در مخالفت قاطع با مجازات اعدام استقبال می‌کنیم. با توجه به جمله‌ای که در یکی از بندهای این بیانیه آمده است («خواست لغو حکم اعدام، که پیش‌تر نیز از سوی زنان دادخواه، فعالان فمینیست، مادران صلح، مادران پارک لاله، کارزار لگام، امضاکنندگان منشور مطالبات حداقلی، تشکل‌های کارگری، تشکل‌های صنفی، فعالین بازنشستگان، کانون نویسندگان، دانشجویان، و خانواده‌های زندانیان محکوم به اعدام مطرح شده است...»)، یادآوری دوستانه‌ای را به تنظیم‌کنندگان آن ضروری می‌بینیم چون دیگرانی که از چندین دهه پیش در این زمینه کوشیده‌اند از قلم افتاده‌اند. جامعه‌ی دفاع از حقوق بشر در ایران (LDDHI) چندین دهه است علیه مجازات اعدام در هر شرایطی و به هر اتهامی مبارزه کرده است. علاوه بر نشر چندین گزارش و پژوهش درباره‌ی این مجازات که پیوند به آن‌ها در زیر خواهد آمد، رئیس جامعه‌ی دفاع از حقوق بشر در ایران، آقای عبدالکریم لاهیجی، مقاله‌های مختلفی در این زمینه نوشته و نخستین بار در بهار سال ۱۳۶۵، «میثاق ملی لغو اعدام» را در «نشریه‌ی حقوق بشر» منتشر کرده که در وبسایت رادیو زمانه هم بازنشر شده است ***. پرستو فروهر در کتاب خود «بخوان به نام ایران» از انتشار اعلامیه‌ی حزب ملت ایران («در راستای لغو کیفر اعدام») به‌قلم زنده‌یاد داریوش فروهر در سال ۱۳۷۶ یاد می‌کند که داریوش فروهر آن را برای آقای لاهیجی فرستاده و در نامه‌ای همراه آن «خطاب به دوست عزیزم کریم لاهیجی» از «راهنمایی‌های تو در این راستا... سپاسگزاری» کرده و نوشته «در تکاپو هستم انجمنی با هدف لغو کیفر اعدام در ایران پدید آورده شود که در این زمینه هم دیدگاه‌های تو بسیار ارزنده است.» (ص ۳۸۹). برخی گزارش‌ها درباره‌ی مجازات اعدام * ایران: مجازات اعدام - سیاست دولتی ایجاد وحشت (***)، آوریل ۲۰۰۹؛ *** * ۲۵ سال پس از اعدام‌های ۱۳۶۷ هنوز اثری از عدالت نیست: *** * مجازات اعدام برای جرایم مربوط به مواد مخدر در ایران:*** * هیچکس از آن در امان نیست ـ به‌کارگیری گسترده‌ی مجازات اعدام در ا*** و * آخرین گزارش: مجازات اعدام: ماشین کشتار دولتی در ایران***
جامعه‌ی دفاع از حقوق بشر در ایران (LDDHI)
اعلامیه حزب ملت ایران ـ ۱۹ آذر ۱۳۷۶ در راستای لغو کیفر اعدام هم‌میهنان، چون شناسایی و ارج‌گذاری به حیثیت ذاتی انسان پایندان زیست آزاد ملت‌ها و شکوفایی فرهنگ آن‌هاست؛ چون زندگی نخستین و والاترین داده‌ی ایزدی به هر انسان است و هیچ فرد یا جمع یا نهادی به هیچ بهانه‌ای حق سلب آن را ندارد؛ چون در روند زندگی اجتماعی بشر پیشرفت‌های چشمگیری پدید آمده و بسیاری از نگرش‌های کهنه در شناخت بزه و دادن کیفر نارسایی خود را نمایان کرده است؛ چون در گستره‌ی دانش بشری بزه دیگر سرشتی شناخته نمی‌شود و هر کیفری باید دربردارنده‌ی فرصتی برای بازسازی و پرورش بهینه‌ی هر به‌کژراهه‌افتاده‌ای باشد؛ چون کیفر اعدام از دید اجتماعی بیدادگرانه و ضدانسانی، از دید اخلاقی، خشن و ناپسند و، از دید قضائی، تردید‌آمیز و اثر آن برگشت‌ناپذیر است؛ چون روشن شده کیفر اعدام نه تنها سبب تنبه دیگری و بازدارنده‌ی تبه‌کاری نیست، که اهرم اختناق و تصفیه‌حساب‌های سیاسی و سرکوب دگراندیشان در بسیاری از سامان‌های یکه‌تازانه‌ی فراگیر می‌باشد؛ و از آنجا که جمهوری اسلامی در سالیان دراز فرمانروایی واپس‌گرایانه‌ی خود یکی از سیاه‌ترین کارنامه‌های دولتی را در کاربرد کیفر اعدام، چه درمورد اتهام‌های عقیدتی و چه به لحاظ بزه‌های عمومی، دارد و اکنون، در جمهوری اسلامی، کیفر اعدام به گونه‌ی ابزار وحشت‌آفرینی در راستای نگه‌داشت جو خفقان و پای‌مال کردن آزادی‌های شناخته‌شده برای انسان در آمده است؛ حزب ملت ایران، پس از رایزنی‌های بایسته، در چهل‌ونهمین سالگرد صادر گردیدن اعلامیه‌ی جهانی حقوق بشر، پیشنهاد لغو کیفر اعدام را پذیرا شده و کوشش همه‌جانبه در این زمینه را در برنامه‌ی خود قرار می‌دهد. حزب ملت ایران خواهان حذف کیفر اعدام از همه‌ی قانون‌های جزایی کشور می‌باشد تا هیچ فرمانروایی نتواند با دستاویز آن، بر خلاف خواست مردم، پایه‌های قدرت خود را استوار دارد. در آینده باید نهاد نیک آدمیان را، که در انبوه نابهنجاری‌های اجتماعی به زشت‌کرداری کشانده شده است، با نوپروری، بازآموزی و حتی کارآوری تن و روان صیقل داد. باید هر ایرانی را چنان پرورد که، با هر باور دینی و سیاسی، از فرهنگ پربار میهن خود درس مهر و دوستی گیرد و نهال کین و دشمنی را از بیخ برکند. چنین باد. دبیرخانه‌ی حزب ملت ایران ***
وب‌گاه آرشیو سازمان وحدت کمونیستی (https://vahdatcommunisti.com/)
به این مطلب هم توجه کنید که سال ۱۳۹۹ درباره‌ی کتابچه‌ی «در نفی اعدام» (هواداران سازمان وحدت کمونیستی در اروپا؛ ۱۶۷) در زمانه منتشر شده:***