هفتادمین هفته «سه‌شنبه‌های نه به اعدام»: اعتصاب به ۴۵ زندان گسترش یافت
در اردیبهشت، بیش از ۱۷۰ اعدام در ایران ثبت شده؛ این «جنون آدمکشی» است: هر ۹ ساعت، دو نفر. کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» حالا به ۴۵ زندان گسترش یافته؛ از اوین تا زاهدان، از قزلحصار تا میناب.
بخش جامعه و حقوق
در حالی‌که جمهوری اسلامی ایران در ماه‌های اخیر با شدتی بی‌سابقه به اجرای احکام اعدام ادامه می‌دهد، کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» در هفتادمین هفته‌ی خود موفق شده حمایت زندانیان ۴۵ زندان کشور را جلب کند. این حرکت درازدامنه‌ی اعتراضی که از دل دیوارهای زندان سر برآورده، اکنون به یکی از قلب‌های تپنده‌ی مقاومت برای زندگی و امید بدل شده است.
هفته‌ی جاری، زندانیان زندان فردیس کرج نیز با اعلام پیوستن به این کارزار، به جمع جان‌های دربند دیگری پیوستند که هر سه‌شنبه، با اعتصاب غذا، علیه سیاست مرگ‌محور حکومت اعتراض می‌کنند. بر اساس اطلاعیه‌ی منتشرشده از سوی برگزارکنندگان، سه‌شنبه ۶ خرداد ۱۴۰۴، زندانیان در زندان‌هایی چون اوین، قزلحصار، زاهدان، ارومیه، رشت، سنندج، تبریز، شیراز، مشهد و ده‌ها زندان دیگر، صدای اعتراض خود را در قالب اعتصاب غذا به بیرون رساندند.
اعدام، خشونت و تبعیض: آمارهای تکان‌دهنده
بر اساس گزارش این کارزار، تنها در اردیبهشت‌ماه بیش از ۱۷۰ نفر در زندان‌های ایران اعدام شده‌اند؛ آماری که فعالان آن را «بی‌سابقه و هولناک» می‌خوانند:
جنون قتل حکومتیِ شهروندان زندانی همچنان رو به افزایش است… هر ۹ ساعت، دو زندانی در ایران اعدام شده‌اند.
حدود ۱۹ درصد از این اعدام‌ها مربوط به زندانیان بلوچ بوده‌اند؛ مردمی که تحت فشار مضاعف تبعیض ساختاری و ملی قرار دارند. در هفته‌ای که گذشت، جابر شه‌کرمزهی (۳۸ ساله، اهل خاش) در زندان دستگرد اصفهان و علیم براهویی (۶۷ ساله، اهل زاهدان) در زندان مرکزی قزلحصار اعدام شدند.
همچنین در روز یکشنبه ۴ خرداد، نیروهای نظامی جمهوری اسلامی در شهرستان نهبندان بدون هشدار قبلی به سمت چهار موتورسوار بلوچ در اطراف روستای خواجه‌دوچاهی تیراندازی کردند. در پی آن، نوید زارویی (زاروزهی)، جوان ۱۸ ساله، از ناحیه قفسه‌ی سینه هدف گلوله قرار گرفت و جان باخت.
طبق گزارش «کمپین فعالین بلوچ»، در سال ۲۰۲۴ میلادی، دست‌کم ۱۰۱ زندانی بلوچ در ایران اعدام شده‌اند که در میان آن‌ها یک زن و یک کودک نیز وجود دارند.
در اطلاعیه کارزار آمده است :
استبداد حاکم، با نقض حقوق دادرسی منصفانه و اجرای گسترده احکام اعدام، «حق حیات» اقلیت‌های قومی، عقیدتی و... را پایمال می‌کند و با بی‌پروایی، هم‌وطنان بلوچ، کُرد، عرب و زندانیان عقیدتی را به پای چوبه‌های دار می‌فرستد.
اعدام به‌مثابه ابزار سیاسی
هم‌زمان با بحران‌های اقتصادی، فساد ساختاری، و ناتوانی حکومت در تأمین ابتدایی‌ترین نیازهای مردم، موج فزاینده‌ی اعدام‌ها به‌مثابه ابزاری برای اعمال ترس و کنترل اجتماعی عمل می‌کند.
کارزار «نه به اعدام» در بیانیه‌اش تأکید می‌کند که:
هر حکم اعدام در ایران، جنبه‌ای سیاسی دارد و نه صرفاً مجازات یک متهم؛ چراکه هر متهم، قربانی ساختار فاسد و ناکارآمد حاکمیت است.
«نه به اعدام» را ترجمه کنید: به مقاومت در خیابان، به زبانهای دیگر و به کنش‌های خلاقه
کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» اکنون تنها یک اعتراض نمادین نیست؛ به نماد زنده‌ی همبستگی، مقاومت، و امید تبدیل شده است. از تهران تا میناب، از ارومیه تا کهنوج، صدای «نه به اعدام» از پشت میله‌ها به خیابان‌ها راه یافته است.
از نکات برجسته «کارزار نه به اعدام» پیوند میان زندانیان و خانواده‌ها در بیرون از زندان است. هر سه‌شنبه، خانواده‌های زندانیان محکوم به اعدام، همراه با کنشگران آزادی‌خواه، در برابر زندان‌ها تجمع می‌کنند، و هم‌زمان، زندانیانی چون زنان زندانی در اوین نیز حلقه‌های مقاومت خود را درون زندان شکل می‌دهند.
این همبستگی درون و بیرون زندان ستودنی است، و شایسته است که شعار نه به اعدام در خیابان‌ها و تجمعات اعتراضی اقشار مختلف طنین‌انداز شود.
در حالی که نهادهای بین‌المللی حقوق بشر بارها درباره وضعیت اعدام در ایران هشدار داده‌اند، برگزارکنندگان کارزار از همه نهادها و شخصیت‌های دارای تریبون می‌خواهند که صدای اعتراض ملت ایران را به جهان برسانند.
زندانیان در اعتصاب خواستار آن‌اند که شعار «نه به اعدام» در خیابان‌ها، در زبانهای مختلف و رو به نهادهای بین‌المللی، و در قالب کنش‌های خلاقه پژواک یابد:
سکوت راه چاره نیست … جنون آدمکشی حکومت باید به گوش جهانیان برسد.
نظرها
نظری وجود ندارد.