«در زندان فقط شلاق صحبت می‌کرد»

زندانیان سابق ایرانی در کارزار آنلاین «من هم شکنجه شدم» در حال روایت تجربه اسارت در زندان‌های جمهوری اسلامی هستند. این کارزار دادخواهی شکنجه پس از افشاگری اسماعیل بخشی، کارگر نیشکر هفت‌تپه راه افتاد که مقام‌های ارشد جمهوری اسلامی در پاسخ به آن به روال همیشگی هم وعده رسیدگی داده‌اند، هم پیشاپیش آن را تکذیب کرده‌اند و هم به تهدید قضایی افشاگر پرداخته‌اند. منیره برادران، فعال سیاسی و از زندانیان دهه ۱۳۶۰ شمسی در این‌باره در گفت‌و‌گو با «زمانه» به تناقض قانونی نهفته در نظام کیفری ایران اشاره می‌کند؛ قانونی که به گفته او شکنجه را با لفظ دینی «تعزیر» عادی‌سازی کرده است.

منیره برادران درباره شکنجه در زندان‌های جمهوری اسلامی و کارزار دادخواهی قربانیان آن می‌گوید: «در زندان شکنجه چنان روزانه شده بود که دیگر تنها خود شلاق صحبت می‌کرد… نمی‌توان ادعا کرد که شکنجه در جمهوری اسلامی “فراقضایی” است. در دهه شصت آن را به عنوان تعزیر و تنبیه توجیه شرعی می‌کردند،‌ برای مردم نقشی قایل نبودند که به آنها توضیحی بدهند،‌ و در مجامع خارجی آن را انکار می‌کردند… صدای دادخواهی ما علیه شکنجه شنیده نشد. ولی ما زندانیان قدیمی نیز حالا باید به این کارزار بپیوندیم تا در جامعه حساسیت به وجود آید و اعتراض مدنی شکل بگیرد. چه بسا شکنجه در ایران برای همیشه به گورستان تاریخ برود».

کارزار اینترنتی #من_هم_شکنجه_شدم واقعیت زندان‌های جمهوری اسلامی را در فضای مجازی آشکار کرده است. حسن شریعتمداری، تحلیل‌گر سیاسی و فعال جمهوری‌خواه دوشنبه ۱۷ دی در یک پیام توئیتری پیشنهاد این کارزار آنلاین را طرح کرد.

عبدالکریم لاهیجی، رئیس جامعه دفاع از حقوق بشر ایران و رئیس افتخاری فدراسیون بین‌المللی جامعه‌های حقوق بشر نیز سه‌شنبه ۱۸ دی در فراخوانی از «تمام قربانیان شکنجه در ایران» خواست تا «با استفاده از همه‌ی امکانات رسانه‌ای ـ از جمله وبسایت‌ها و شبکه‌هاى اجتماعى ـ به افشاى شکنجه‌هایی که بر آنان رفته بپردازند.» به گفته او، قربانیان شکنجه در ایران مرجعی برای دادخواهی ندارند.

منیره برادران، فعال، نویسنده چپ‌گرا و زندانی سیاسی سابق در گفت‌و‌گوی بالا روایت می‌کند که شکنجه‌گران در دهه شصت استفاده از لفظ شکنجه را ممنوع کرده بودند و زندانیانی که آن را بر زبان می‌آوردند، شکنجه می‌شدند.‎ به گفته او، تعزیر و تنبیه برای زندانبان‌های جمهوری اسلامی توجیه شرعی داشت.

منیره برادران نخستین‌بار در خرداد ماه ۱۳۵۷ دستگیر شد. به دو سال حبس محکوم شده بود اما پس از شش ماه در موج انقلاب از زندان آزاد شد.

جمهوری اسلامی این فعال چپ‌گرا را بار دیگر در مهر ۱۳۶۰ بازداشت کرد. برادران اینبار ۹ سال محبوس ماند، شکنجه‌های هولناک سال‌های ۶۰ تا ۶۳ را تجربه کرد، از قتل عام زندانیان سیاسی در تابستان ۱۳۶۷ جان به‌در برد، و پس از آزادی به آلمان رفت. کتاب «حقیقت ساده» روایت بخشی از خاطرات او در زندان زنان جمهوری اسلامی ایران است.

منیره برادران در دسامبر ١٩٩٩، به اتفاق سیمین بهبهانی، مدال «کارل فون اوسیتسکی» اتحادیه بین‌المللی حقوق بشر – شاخه آلمان – را دریافت کرد.

در همین زمینه: