آیا برنامه هسته‌ای ایران یک «برنامه ملی» است؟ ــ گفت‌وگو با فرج سرکوهی

نظرها

• گل‌آقا

  ۲۶ تیر ۱۳۹۹، ۲:۴۵

  ضمن احترام به نظرات آقای فرج سرکوهی، بنظر نمی‌رسد که افکار عمومی جمعی مردم ایران با غنی سازی اورانیوم باشد. شما اگر در خیابانهای تهران با مردم صحبت کنید مردم یک حس بدبختی و ضعیف شدن در تمامی ابعاد را با گوشت و پوست خود احساس می‌کنند. بخش بزرگی از مردم پروژه‌های بلندپروازانه و جاه‌طلبی‌های هستی خامنه‌ای را عامل بدبختی و تحریمهای فلج کننده می‌دانند. حتی شعارهای انرژی هسته‌ای حق مسلم ماست را به سخره گرفتند. بنابراین، بجز آن بخش منتفع از رانت و قدرت، باقی مردم فعالیتهای هسته‌ای را یکی از دلایل فقر روز افزون در ایران می‌دانند، اما صحبت در این خصوص جزو خط قرمز شدید رژیم است و مردم از آن دوری می‌کنند. پس اگر بیشتر روشنفکران از صحبت در این باره کوتاهی کرده‌اند، بنظر نمی‌رسد که ترس از مواجهه با افکار عمومی راغب به ادامه فعالیتهای هستی رژیم باشد! شاید یکی از دلایل اصلی آن تخصصی بودن بحث است، که روشنفکران را از وارد شدن در بحث‌های بسیار تخصصی و فنی برای اجتناب از اظهار نظرهای نادرست و کارشناسی نشده بر حذر می‌دارد. دلیل دیگر آن شاید حساسیت رژیم بر بحث هسته‌ای است. رژیم در این خصوص حساسیت زیادی دارد، و هر گونه بحثی که مخالف منافع رژیم باشد را با هر روشی که صلاح بداند پاسخ می‌دهد (بخوانید منکوب و زمین گیر می کند). بدین معنی که اظهار نظر در خصوص بحث هسته‌ای هزینه بیشتری برای روشنفکران دارد تا بحث در مورد - برای مثال - حقوق بشر. یکی از موارد آشکار در این سالها، حمایت کشورهای اروپایی از جمهوری اسلامی بوده. کشورهای قدرتمند اروپایی تمایل دارند تا ایران در این آرامش قبرستانی بماند. چون بهرحال در آرامش داد وستد پر سود با ایران امکان پذیر بوده است. از سوی دیگر، غرب اجازه نمی دهد تا جمهوری اسلامی به بمب اتمی دست بیابد (یا دستکم با این نقشه تابحال با جمهوری اسلامی تعامل کرده‌اند). اما ترس از یک کشوری، که قرار است قدرت اتمی شود، همواره کشورهای حاشیه خلیج فارس را مشتریان خوبی برای سلاحهای غربی کرده است. بنابراین، رسانه‌های غربی هم تا توانستند صدای روشنفکران ضد پروژه‌های هسته‌ای جمهوری اسلامی را کم کردند، یا دستکم این صداها را نادیده گرفتند. روشنفکران که تریبونی ندارند، اگر به آنها امکانی داده نشود. فراموش نکنیم که معدود مستقل روشنفکرانی همانند آقای فرج سرکوهی را در بسیاری از رسانه‌های خارج از کشور سانسور می‌کنند. با این شرایط روشنفکران دلسوز و مستقل خودبخود کم صدا و حتی خفه می‌شوند. ما مردم ایران در این تلاش برای رسیدن به آزادی و دمکراسی تنها هستیم. موارد دیگری هم هستند که از تحمل این گفتار خارج است!