امید به انقلاب و رؤیای فردای بدون جمهوری اسلامی

«آزادی! این اصلی‌ترین چیزی‌ست که برای به دست آوردنش به خیابان می‌روم. اینکه حس کنی کسی، یا حداقل حکومتی وجود ندارد که در زندگی‌ات دخالت کند، بهت نگوید چی بپوشی، چی بخوانی، چطور رفتار کنی، و مدام ترس و دلهره این را نداشته باشی که خودت یا یکی از عزیرانت تنها به دلیل اینکه خواسته‌های حکومت را قبول ندارد زندانی شود، واقعاً حس خوبی است. جمهوری اسلامی همه چیز را از ما گرفته است. عزت نفس، رویا، آرزو، آزادی. یک زندگی کاملاً عادی و معمولی تو ایران وجود ندارد. حرف‌های که می‌گویم شاید برای آنهایی که در ایران زندگی نکردند باور کردنی نباشد. ولی باور کنید، ما تو ایرانِ جمهوری اسلامی هر آرزوی را با حسرت کنار گذاشتیم! هر آرزویی را! وحشتناک است.»

«به این امید به دانشگاه رفتم که بتوانم شغلی پیدا کنم، اما نشد. انگیزه ادامه تحصیل ندارم. چون خیلی از دور و بری‌هایم با وجود مدرک کارشناسی ارشد هم بیکار هستند. خیلی سخته این همه سال وقتت را صرف تحصیل کنی و بعد شغلی را داشته باشی که اصلاً دانشگاه رفتن نمی‌خواست. راستش هیچ راهی جز انقلاب را نمی‌بینم. به اعتراضات رفتم و باز هم خواهم رفت حتی اگر حکم اعدام بهم بدهند. این تنها راهی است که داریم.»

« اگر سه چهار ماه پیش این سوال را ازم می‌پرسدند قطعاً می‌گفتم نه، اما امروز خیلی امیدوارم. می‌دانم دیگر کارشان تمام است. همۀ ما با این امید به اعتراضات می‌رویم. هر روز که می‌گذرد به هدفمان نزدیک‌تر می‌شویم. هیچ چیز قابل پیش‌بینی نیست. امروز فرداست که انقلاب کنیم. باور کن! شاید هنوز این گزارش را منتشر نکردی که انقلاب شده باشد. من هر روز خبرها را به امید انقلاب پی‌گیری می‌کنم. همه‌اش به خودم می‌گویم الان یک خبر می‌آید که رژیم جمهوری اسلامی سقوط کرد و مردم ایران انقلاب کردند.»

«برای هرچیزی که جمهوری اسلامی ازم گرفته است. من حتی یک روز خوش در زندگیم ندارم. نزدیک ٣٠ سال‌ام است و امیدی در زندگی ندارم. نه شغل دارم، نه می‌توانم سفر بروم، نه روحیه‌ای برای ازدواج دارم، نه هیچ چیز دیگر. اگر حکومت اسلامی نباشد حداقل امیدوارم به یک سری از خواسته‌هایم برسم. وضعیت اقتصادی بهتر می‌شود، این همه زندانی و اعدامی نخواهیم داشت، برای یک تکه پارچه رو سرم اذیت و آزار نمی‌بینم و صدها چیز دیگر. حسرت یک زندگی معمولی به دلمان مانده است. هر وقت برای آینده‌ام تصمیم گرفتم دیدم که واقعاً با وجود جمهوری اسلامی نمی‌شود هیچ کاری انجام داد! آخوندها مردم را مثل بردۀ خودشان می‌بینند. من دو تا برادر و یک خواهر دیگر دارم. هر چهار تا دانشگاه رفتیم. ولی تنها یکی از برادرهایم کار پیدا کرده، آن ههم نه تو رشته‌ای که تحصیل کرده است. جمهوری اسلامی تمام درهای خوشبختی و رفاه و آرامش را رویمان قفل کرده است.»

«واقعاً شوکه شده بودم. نمی‌فهمیدم برای چی باید بازداشت شویم. حتی با فاصله هم نشسته بودیم. آنقدر عصبی بودم که صدام در نمی‌آمد. آدم تو جمهوری اسلامی نمی‌تواند حتی یک رفتار نرمال هم داشته باشد. چپ و راست گیر می‌دهند و توهین می‌کنند. برای هرکاری باید اضطراب و ترس داشته باشی.»

« خیلی به انقلاب امیدوارم. دیگر مردم پا پس نمی‌کشند. حکومت چیزی برای مردم باقی نگذاشته است. این همه کشته، این همه تحقیر، نه بخشیده می‌شود نه فراموش. تا آخرش هستیم. همین امروز فرداست که خبر انقلاب بیاید. این امید آنچنان در دل مردم ریشه دوانده که دیگر هیچ کس از نیروهای امنیتی ترسی ندارد. صدها دختر تک و تنها بدون روسری شعار می‌دهند، بازاری‌ها اعتصاب می‌کنند، دانشجوها تحصن می‌کنند، مردم جلوی گلوله‌ها مقاومت می‌کنند. مطمئن باشید بدون امید و رویای انقلاب همچین کارهای بعید بود.»

«امر و نهی وجود ندارد. نگرانی از بازداشت بدون مدرک نداری، آزادی انتخاب شغل، تحصیل، سبک زندگی و آزادی قلم و بیان خواهیم داشت. به خاطر بی‌کفایتی‌ها هزاران کارگر زیر کارمشقت‌بار نمی‌میرند. حرمت زن و خانواده حفظ می‌شود. برای خشکسالی‌ها برنامه‌ریزی می‌شود. تحقیر نخواهیم شد و به صدها چیز دیگر که در جمهوری اسلامی وجود ندارد، می‌رسیم. این خواسته‌ها زیاده‌خواهی نیست. چیزهای خیلی معمولی است که باید در زندگی هر آدمی وجود داشته باشند.»

«اگر انقلاب ما به سرانجام نرسد، خون تمام کسانی که در این ٤ دهه از سوی جمهوری اسلامی ریخته شده است، تباه می‌شود. برای خون شهدا، برای حق بازداشتی‌ها، برای تمام تحقیر و سرکوب‌ها باید این انقلاب به نتیجه برسد. این روزها آنقدر به انقلاب امید دارم که تمام برنامه‌هایم را برای بعد آن گذاشته‌ام. نمی‌توانم تصور کنم دوباره در جمهوری اسلامی زندگی کنم. این فقط تصور من نیست، هرکسی را که می‌شناسم اینطوری فکر می‌کند. مطمئنن زندگی بعد از جمهوری اسلامی از این که هست بدتر نمی‌شود. نمی‌خواهم ساده‌دلانه رویا ببافم. اما مردم دیگر حکومتی که مثل جمهوری اسلامی باشد را قبول نخواهند کرد، حالا این حکومت هر اسمی می‌خواهد داشته باشد. در این دو ماه یاد گرفتیم چگونه متحد شویم، چگونه اعتراض کنیم و چگونه نترسیم. جمهوری اسلامی عزت نفس را از ما گرفته بود، مردم را ترسو و بزدل بار آورده بود. اما حالا نگاه کنید، هیچ جای دنیا همچین آدم‌های شجاعی را پیدا نخواهید کرد. داریم برای کل دنیا الگو می‌شویم. هیچ حکومتی نمی‌تواند رویای آزادی را از ما بگیرد.»