پای سخن روزنامه‌نگاران در ایران: فشار و تهدید مضاعف در روزهای جنبش

جمهوری اسلامی زورش به آمریکا و اسرائیل نمی‌رسد به همین خاطر می‌خواهد تلافی همه چیز را سر مردم بخصوص خبرنگارها درآورد. هنوز دو روز از مرگِ ژینا امینی نگذشته بود که از اطلاعات با من تماس گرفتند. گفتند هیچ فعالیتی در هیچ جا نباید داشته باشم، چه در توییتر و اینستاگرام و چه در روزنامه‌ها. البته لازم نبود آنها تماس بگیرند و با تهدید بگویند چیزی در نشریات منتشر نکنیم. سیاست جمهوری اسلامی بعد از ٤٣ سال برایمان روشن شده است. آنها دنبال متهم می‌گردند. یعنی لازم نیست تو کار بخصوصی کرده باشی، فقط کافی است تو را متهم بخوانند. حتی اگر هرگز از کشور هم خارج نشده باشید، ولی چون نهادهای امنیتی تو را متهم به خروج از کشور و آموزش دیدن توسط آمریکایی‌ها می‌کنند، بدون ارائۀ مدرک و ادله باید قبول کنیم! تأسف‌آور و وحشتناک است. البته ارائۀ مدرک برای نهادهای امنیتی کار ساده‌ای است و خیلی راحت پرونده‌سازی می‌کنند. این حرف من شاید برای برخی‌ها مصداق توهم توطئه باشد، ولی تا در ایران زندگی نکنید، نمی‌توانید این چیزها را تجربه کنید. برای جمهوری اسلامی مهم نیست عامل اصلی چه کسی یا چه چیزی است. آنها با زور و شکنجه هر چیزی را تفهیم می‌کنند. در این شرایط کافی ست یک بهانۀ کوچک دستشان باشد. حالا این بهانه گزارش برای روزنامه دارای مجوز رسمی باشد، یا فقط یک توییت، فرقی نمی‌کند. مهم خواستۀ نهادهای امنیتی‌ست.

نشریاتی که در تهران منتشر می‌شود معمولاً وابسته به احزاب رسمی ایران یا دارای پشتوانۀ اشخاص حکومتی هستند. از طرف دیگر انجمن صنفی روزنامه‌نگاران استان تهران، استقلال بیشتری به نسبت کردستان دارد. در کردستان نشریات یا به معنای واقعی مستقل هستند و از هیچ پشتوانۀ حکومتی برخوردار نیستند، یا به طور کلی در دست حکومت قرار دارند. آنهایی که به اصطلاح مستقل هستند در معرض بیشترین فشار و تهدیدها قرار دارند. البته این فشار و تهدید همیشه بوده، ولی در هفته‌های گذشته به دلیل اعتراضات افزایش یافته است. شما مطمئن باشید اگر نشریه‌ای در کردستان همان موضع انتقادی روزنامه‌های تهران را می‌گرفت، بدون کوچک‌ترین تسامحی با خشن‌ترین مجازات روبرو می‌شد. از روزهای اول اعتراضات تهدیدهای وزارت اطلاعات و اطلاعات سپاه شروع شده. ما حتی نمی‌توانیم درمورد بازداشت همکاران خودمان خبررسانی کنیم چه برسد در مورد جنبش انقلابی مردم موضع بگیریم. یا باید به نفع حکومت بنویسیم (که هرگز همچین کاری نمی‌کنیم) یا مطلقاً سکوت کنیم.

 بیانیه مشترك دو نهاد اصلی اطلاعاتی كشور درباره تحلیل رویدادهای اخیر، مضمونی نداشت، جز اینكه باید روزنامه‌نگاری را جرم و ممنوع اعلام كرد، زیرا فعالیت عادی دو نفر از همكاران ما در انجام وظیفه حرفه‌ای را مصداق اتهامی قرار داده‌اند كه به معنای پایان كار روزنامه‌نگاری است.

حکومت با بازداشت روزنامه‌نگاران و چسپاندن اتهام‌های واهی می‌خواهد آدرس اشتباهی را به مردم بدهد، غافل از اینکه مشروعیت نظام چنان بی‌اهمیت شده است که این روزها مردم از انقلاب علیه جمهوری اسلامی می‌گویند نه اعتراض یا اصلاحات! بازداشت و متهم‌ کردن معترضان یا خبرنگارها دردی از حکومت اسلامی دوا نمی‌کند. تصاویری که از خیزش انقلابی مردم در رسانه‌های جهانی پخش می‌شود، کار مردم است. آنها خودشان هم معترض و هم گزارشگر اعتراضات هستند. به نظر من دلیل متهم کردن روزنامه‌نگارها به همکاری با کشورهای خارجی، از درماندگی حکومت است. نهادهای اطلاعاتی می‌خواهند با هر ترفندی شده، مردم قانع شوند که ارگان‌های اطلاعاتی کشور از قدرت زیادی برخوردارند و هیچ حرکتی از چشمانشان مخفی نمی‌ماند. اما برای مردم محرز شده، نه آن قدرت اول منطقۀ که آقایان ادعایش را می‌کنند صحت دارد و نه آن اشراف اطلاعاتی که با پرونده‌سازی و بیانیه ازش دم می‌زنند. آنها دستشان به قدرت‌های جهانی نمی‌رسد، دق دلی‌شان را روی مردم خالی می‌کنند. با فرض صحت ادعای که بیانیه وزارت اطلاعات و اطلاعات پاسداران دارند، چرا هنوز اعتراضات خاموش نشده؟ چرا هر روز گسترده‌تر می‌شود؟ بدون شک ادعای مطرح شده این بیانیه مانند همه اظهارات مسئولان کذب محض است.

باوجود اینکه چند سالی است از ایران خارج شده‌ام، اما هنوز هم فعالیت رسانه‌ای‌ام رصد می‌شود. بارها خانواده‌ام را در ایران تهدید کرده‌اند. به یک معنا آنها در گروگان جمهوری اسلامی هستند. کافی است اینجا گزارش یا خبری از ایران منتشر کنم، فوراً برادر و پدر و مادرم را تهدید می‌کنند. در حقیقت فرقی ندارد چه در ایران باشم چه خارج از آن، تهدیدها وجود دارد. بخصوص برای ما که کُرد هستیم این فشارها بیشتر است. من بیانیۀ اطلاعات سپاه و وزارت اطلاعات را خواندم، نصف آن در مورد احزاب سیاسی کُردستان ایران است که در اقلیم کردستان ساکن هستند. بدون شک فعالیت امثال من، که در حقیقت هیچ رابطۀ با احزاب سیاسی کُرد هم ندارم، بهانۀ خوبی دست جمهوری اسلامی می‌دهد. حاکمان ایران، برای هر کسی که دلشان بخواد داخل کشور پرونده‌سازی می‌کنند، چه برسد به روزنامه‌نگاری که در خارج  حضور دارد. البته حکومت اسلامی دارد زور اضافی می‌زند، مردمی که در خیابان وجود دارند، نیازی به خبررسانی امثال من ندارند. آنها خودشان همه چیز هستند و تمام اتفاقات را از نزدیک تجربه می‌کنند. زندانی و تهدید روزنامه‌نگارها، خیزش مردم را متوقف نخواهد کرد.