کارگران وطن ندارند؟ 

نظرها

• جوادی

  ۱۰ مهر ۱۴۰۲، ۲۰:۳۳

  مارکس می نویسد : انقلاب ملی لهستان می تواند سرآغاز گسترش شعله انقلاب از شرق به غرب باشد. آیا این پیش بینی درست از آب درآمد؟ تجربه به ما می گوید این پیش بینی مارکس مثل بسیاری از پیش بینی ها یا پیشگویی های او نادرست بوده است.‌ نویسنده مقاله می گوید مارکس پیشتر عقیده داشت که راه حل الغای ستم ملی در ایرلند ظهور سوسیالیزم در انگلستان است. بعدتر مارکس مبارزه ی ملی گرایانه ایرلندی ها در دهه ی ۱۸۶۰ را همچون سرچشمه ای برای جان بخشیدن به مبارزه علیه سرمایه داری در انگلستان بر می شمارد.‌ در واقع نگاه انگایس محور به رهایی ایرلند او که مبتنی بر اولویت مبارزه کارگری بر مبارزه علیه ستم ملی است جای خود را به رویکرد ایرلند محور به رهایی انگلیس می دهد.‌ تاریخ به ما می گوید که هیچ یک از این دو دیدگاه به اجرا در نیامده است. نه سوسیالیزمی در انگلستان ظهور کردکه به الغای ستم ملی در ایرلند منجر شود و نه مبارزه ملی گرایانه ایرلندی ها همچون سرچشمه ای به مبارزه علیه سرمایه داری در انگلستان جان بخشید. با این ملاحظات جای تعجب است که چرا نویسنده مقاله تلاش می کند که رویکرد ایرلند محور به رهایی انگلیس مارکس را به عنوان یک رویکرد استراتژیک به کارگرانی که بحث هویت های قومی را فاقد جایگاه در کارخانه و هر بخش دیگر دانستند، عرضه کند؟ شاید نویسنده مقاله فکر می کند که کارگرانی که موضع انترناسیونالیستی در قبال مساله هویت های قومی انتخاب نموده اند ، بی چون و چرا از نظرات مارکس پیروی می کنند.‌

• جوادی

  ۱۰ مهر ۱۴۰۲، ۲۱:۰۸

  به تازگی جمعی از کارگران عسلویه و جنوب کشور در بیانیه ای نوشتند : چه در کارخانه و چه در هر بخش دیگر ، بحث هویت های قومی کوچک ترین جایگاهی در میان طبقه کارگر ندارد.‌ روشن است این دیدگاه به مذاق کسانی که تلاش کرده و می کنند تا انقلاب زن، زندگی، آزادی را تحریف کرده و مساله ی هویت های قومی را مساله ی کانونی آن تعبیر کرده و مساله ی بنیادی ستم علیه زنان را به حاشیه برانند، خوشایند نیست.‌ از طرفی این دیدگاه نشانگر شکاف ژرف بین این کارگران و احزابی است که مدعی نمایندگی و رهبری طبقه کارگر و حتی رهبری انقلاب زن، زندگی، آزادی اند.‌ در نزد اکثر احزاب چپ گرا بحث هویت های قومی جایگاه مهمی دارد و این احزاب در تقابل با ناسیونالیزم ایرانی با برجسته کردن تبعیض قومی یا به قول خودشان ستم ملی از ایده ی خطرناک ناسیونالیزم قومی طرفداری می کنند. در حالیکه راه حل هر نوع تبعیضی تاکید بر برابری و هویت انسانی و سیاست شهروندی بر مبنای حقوق بشر است .‌ هیج نوع هویتی نباید همپای هویت انسانی تلقی شود زیرا در غیر اینصورت مساله ی تبعیض از اساس حل نخواهد شد.‌

• جوادی

  ۱۰ مهر ۱۴۰۲، ۲۲:۴۸

  تصحیح کامنت قبلی: هیچ نوع هویتی نباید همپای هویت انسانی تلقی شود زیرا در این صورت مساله تبعیض از اساس حل نخواهد شد.

• جوادی

  ۱۱ مهر ۱۴۰۲، ۱۱:۱۰

  آیا گروههای مخالف جمهوری اسلامی در تله هابزی گرفتار هستند؟ این پرسش وقتی که درباره تله هابزی مطالعه می کردم ، به ذهنم خطور کرد.‌ به نظرم بی اعتمادی متقابل بین گروههای مخالف جمهوری اسلامی و ترس از رویارویی و کشمکش در فردای سقوط جمهوری اسلامی( ترس از جنگ قدرت) باعث افزایش تمایل به سیاست حذف پیشگیرانه شده است و این گروهها را را وارد بازی باخت_ باخت نموده است.‌ من توانایی نوشتن مقاله ای در این باره را ندارم ام امیدوارم این پرسش روشنفکران را به تامل وا دارد و به شناخت بیشتر کنشگران سیاسی از عملکرد خود و بهبود آن منجر شود.‌

• جوادی

  ۱۲ مهر ۱۴۰۲، ۱۵:۰۲

  کشته شدگان انقلاب زن، زندگی، آزادی را می توانیم آزادیخواه بنامیم اما نظرات آنها را درباره نوع حکومت نمی دانیم.‌ آنها نه فریاد جاوید شاه سردادند و نه فریاد زنده باد جمهوری. آنها آزادی را فریاد زدند و برای آن جان شان را از دست دادند.‌ آنها بر خلاف نخبگان به کسب قدرت در فردای سقوط جمهوری اسلامی نظر نداشتند ، بنابراین در تله هابزی گرفتار نبودند.‌ امثال نیکا و سارینا برای آزادی از جان خود گذشتند اما نخبگان حاضر نشدند از غرور کاذب و تعصبات خود بگذرند و با تاسیس شورای هماهنگی کثرت گرا از کسانی که جانشان را در کف دست گرفته و به خیابان آمدند، حمایت کنند.‌ این نخبگان هنوز نمی دانند که لازمه همکاری نبود اختلافات نیست. همکاری از آن جهت لازم است که یا تنهایی نمی توان به هدف خاصی رسید یا اینکه رسیدن به آن بسیار دشوار است. عبور از جمهوری اسلامی در توان هیج گروهی به تنهایی نیست، بنابراین راهی غیر از ائتلاف حتی ائتلاف منفی نیست. کار اصلی این ائتلاف صرفا بسیج در صد قابل توجهی از مردم برای یک حرکت انقلابی پیروزمندانه و واگذاری قدرت به رهبران بالقوه ای است که اکنون در بند هستند.

• جوادی

  ۱۳ مهر ۱۴۰۲، ۰:۱۱

  گروههای مخالف جمهوری اسلامی باید این نکته ی استراتژیک را بدانند که تا زمانی که جمهوری اسلامی پابرجاست، با حمله به همدیگر نه تنها هیچ بردی به دست نمی آورند، بلکه برعکس با تضعیف همدیگر به ادامه وضع موجود کمک‌‌می کنند.‌ مساله مرگ و زندگی باعث می شود که دشمن های قسم خورده هم دور هم جمع شده و به اقدام مشترک دست بزنند. چنین اتفاقی بارها در تاریخ سیاست هم در سطح ملی یعنی بین گروههای سیاسی و هم بین کشورها رخ داده است.‌ مساله ی کنونی ایران مساله مرگ و زندگی است و انحصارطلبی و عدم همکاری بس است و اقدام فوری و مشترک از طرف نخبگان مخالف وضع موجود ضروری است. اکنون باید اقدام نمود و فردا شاید خیلی دیر باشد.‌

• جوادی

  ۱۳ مهر ۱۴۰۲، ۸:۵۰

  یک انقلاب زمانی قابل دفاع است که اوضاع را بهتر کند. همانگونه که یک جراحی زمانی قابل دفاع است که وضعیت بیمار را بهتر کند.‌ بسیاری از روشنفکران طرفدار انقلاب فاجعه بار ۵۷ به ویژه چپ ها با اونکه بدتر شدن اوضاع را از فردای پیروزی انقلاب دیدند اما با استناد به ویژگی های منفی نظام پیشین از انقلاب فاجعه بار ۵۷ دفاع کردند. من چنین دفاعی را دفاع منفی می نامم و همین دفاع منفی را در بقای جمهوری اسلامی موثر می دانم.‌ متاسفانه همین استدلال روشن را بسیاری از این روشنفکران نمی توانند بپذیرند و با دفاع منفی از انقلاب ۵۷ به بقای جمهوری اسلامی کمک می کنند.‌ با گذشت چهار دهه از انقلاب فاجعه بار ۵۷ لازم نیست برای انتقاد از نظام پهلوی از انقلاب ۵۷ دفاع کرد. می توان هم از نظام پهلوی انتقاد کرد و هم از گفتمانهای انقلاب ۵۷. متاسفانه تقریبا تمام روشنفکران در روبرو شدن با این تقابل، از یکی علیه دیگری دفاع می کنند.‌ شاید دکتر بختیار از معدود روشنفکرانی بوده است که هم با پهلوی مخالف بوده و هم با انقلاب ۵۷. آیا موضع گیری او بهتر نبوده است؟

• جوادی

  ۱۳ مهر ۱۴۰۲، ۹:۰۰

  دیگر با چه زبانی بگویم که دفاع از سلطنت پهلوی یا انقلاب ۵۷ به بقای جمهوری اسلامی کمک می کند. هر کس که با این نظر مخالف است، بگوید که دفاع از پهلوی یا انقلاب ۵۷ به گذار از وضع موجود کمک می کند.‌ قبلا یادداشتی تحت عنوان چرا نباید از سلطنت پهلوی یا انقلاب ۵۷ دفاع کرد به این مساله استراتژیک پرداختم.‌ حتی اگر این یادداشت، کامنت هم تلقی شود نباید از اهمیت استراتژیک مساله کاسته شود.‌ فعلا توان من در اون اندازه نیست که به تفصیل این مسایل را مورد بررسی قرار دهم.‌

• جوادی

  ۱۳ مهر ۱۴۰۲، ۱۹:۴۸

  مساله ی جمهوری یا سلطنت اهمیتی را که برای روشنفکران و نسلهای پیش از انقلاب ۵۷ دارد برای نسلهای جدید بویژه نسل z ندارد.‌ من در ایران زندگی می کنم و از افکار سیاسی آنها تا حدی آگاهی دارم. اگر نسل z متشکل می بود همانند جمعی از کارگران عسلویه و جنوب کشور که بی اهمیت بودن مساله هویت های قومی را اعلام کردند، بی اهمیت بودن مساله جمهوری یا سلطنت و مسایل مشابه را که دهه ها روشنفکران را مشغول کرده و به جان هم انداخته ، اعلام می کردند.‌ برای نوجوانان و جوانان کشته شده در انقلاب زن، زندگی، آزادی مساله هویت های قومی و مساله جمهوری یا سلطنت چقدر مهم بوده اند؟