نرگس محمدی، ارج و جایگاه ویژه‌ی خود را یافته است

نرگس محمدی، زندانی سیاسی، از راویان برجسته‌ی وضعیت زندان‌ها در دوره‌ی اخیر است. آزار و زندان، نرگس محمدی را ساکت نکرده و او در هر فرصتی صدای اعتراضش را بلندتر کرده است.

او تنها از خود نگفته است. کتابی که زیر عنوان "شکنجه سفید" فراهم آورده، مصاحبه‌هایی که کرده و نامه‌هایی که از زندان نوشته، بازگو کننده‌ی تجربه‌ی همبندان و دیگر زندانیان سیاسی است. او ازتلاش‌ورزان برای لغو حکم اعدام است.

نرگس محمدی همچنین نامی بلند در مبارزه برای رفع تبعیض از زنان و علیه حجاب اجباری دارد. از همسر و فرزندانش دور مانده؛ پرونده‌ای بسته نشده، پرونده‌ای دیگر برایش گشوده‌اند، اما او از پا نایستاده است.

در خبرها آمده که نرگس محمدی کاندیدای دریافت جایزه‌ی صلح نوبل شده است. از روزنامه‌نگاران شجاع زندانی، الهه محمدی و نیلوفر حامدی نیز نام برده‌اند. هم اینکه از این زنان مبارز برای آزادی و علیه تبعیض، نام برده می‌شود، جای بسی خرسندی دارد. اصل این است که نامشان جهان‌گیر شده و جهانیان نیز ارج آنان را می‌شناسند.

از جنبه‌های بسیار امیدوارکننده‌ی مبارزه‌ی جاری برای عدالت و آزادی در ایران وجود پرشمار چهره‌هایی است که در درون کشور، در اسارت یا خارج از زندان، الهام‌بخش‌اند و راهی که رفته‌اند و به آن ادامه می‌دهند، خود راهبر و راهنمای جنبش است.

هیچ منشور و راهنمایی برای مبارزه روشن‌تر از آن نیست که کارنامه‌ی مبارزاتی کسانی چون نرگس محمدی، زینب جلالیان، نسرین ستوده، بهاره هدایت، سپیده قلیان، رضا شهابی، محمد حبیبی و کیوان صمیمی را در نظر گیریم.

راه روشن است و مبارزه  گفتمان و نمادهایی را در اختیار دارد که با اتکا به آنها می‌تواند استوارتر و سنجیده‌تر پیش رود.

در کنار چهره‌هایی که نام آنان برده شد، بسیاری چهره‌های دیگر می‌نشینند. برخی جان باخته‌اند، اما هنوز نام و یادشان امید و انگیزه می‌دهد. ما در دوره‌ی پساقهرمانی به سرمی‌بریم، اما در همین عصر نیز می‌توانیم به وجود بسیاری از قهرمانان ببالیم. اینان ارج خود را با مبارزه و مقاومت در سخت‌ترین شرایط به دست آورده‌اند. ارج‌گذار آنان باشیم.