ستیز در میدان حافظه

نظرها

• moe

  ۱۱ آذر ۱۴۰۲، ۲۳:۲۸

  اکثر سخنانش درست است فساد حاکم در خاندان پهلوى و مماشات شاه با افراد فاسد دربارى و وزيرانى که براى يک انتصاب بايد به شاه گزارش مى دادند و ناديده گرفتن توصيه هاى مقامات امنينتى در باره نفوذ آخوند هاى شياد عدم اجازه دستگيرى آنها و خواب خرگوشى روشنفکران جامعه و زياده خواهى دانشجويان عافيت طلب چپ گرا که هم نان و هم خر و هم خرما را طلب مى کردند در جائى که استالين قبله عالم شان ملت رو روانه اردوگاههاى کار اجبارى مى کرد سخن دراز است و اين حکايت تلخ مثنوى هفتاد من کاغذ است.

• شهروند

  ۱۳ آذر ۱۴۰۲، ۳:۲۰

  دوست گرامی moe به قدرت رسیدن خمینی نه نتیجه اعتراضهای دانشجوئی که نتیجه بی کفایتی رژیمی بود که همه قدرت در دست یک نفر متمرکز شده بود و درست در زمانی که احتیاج به گشایش امکان برای شرکت مردم در سرنوشت کشور بود کشور را تک جزبی اعلام کرد و گفت هر کس ناراضی است میتواند برود. این وظیفه معترضان نیست که از دولت حمایت کنند. وظیفه دولت است که دست به اصلاحات بزند برای چنین کاری احتیاج به دموکراسی بود که شاه به ویژه پس از کودتای 28 مرداد تمامی ازادی های سیاسی را از مردم گرفت.

• جوادی

  ۱۳ آذر ۱۴۰۲، ۷:۴۷

  بخشی از مردم و روشنفکران طرفدار احیای سلطنت هستند و در مقابل بخشی از مردم و روشنفکران طرفدار تاسیس یکی از انواع جمهوری هستند و حتی بخشی از مردم طرفدار جمهوری اسلامی هستند. این حقیقت ساده و روشن یک کثرت گرای سیاسی را رنج نمی دهد اما اکثر نسلهای پیشین مثل ثابتی و ف. دشتی را که قادر به درک ماهیت متکثر مفهوم مردم نیستند ، رنج می دهد. همانطور که اسرائیل ستیزی و امریکا ستیزی عنصر اساسی هویت جمهوری اسلامی را تشکیل می دهد و اینو اگه از دستش بگیری ، چیز مهمی برای عرضه ندارد، به نظر می رسد،سلطنت ستیزی هویت چپ ایرانی را تشکیل می دهد یعنی چپ ایرانی خودش را پیوسته در تقابل و دشمنی با سلطنت تعریف می کند و نه در تفاوت و غیریت با آن .‌ باید به خاطر داشت که هر تفاوتی لزوما به تقابل راه نمی برد.‌ مهمترین و بیهوده ترین مساله ای که اپوزیسیون جمهوری اسلامی تا به امروز درگیر آن بوده دوگانه ی جمهوری یا سلطنت است و تا زمانی که از این موضوع آگاهی نیابد و برای آن چاره ای پیدا نکند، به تداوم وضع موجود کمک خواهد کرد. بارها گفتم و باز هم می گویم که استبداد یعنی تمرکز قدرت و بر اساس این تعریف، مساله ی استبداد مساله ی جمهوری یا سلطنت نیست زیرا تاریخ بارها نشان داده که استبداد در هر دو شکل امکان پذیر است. هم آقای ثابتی و هم امثال ف. دشتی این حقیقت روشن تاریخی را نادیده می گیرند، بنابراین علی رغم اینکه به دو اردوگاه متخاصم تعلق دارند ولی هر دو این گرایش دارند تا بخش هایی از تاریخ را انکار کنند.‌ به روشنفکران ایرانی توصیه می کنم که کتاب مفهوم تاریخ نوشته ی عبدالله عروی را بخوانند زیرا فکر می کنم که اکثر روشنفکران ایرانی حتی نمی دانند تاریخ چیست، همانطور که نمی دانند جمهوری چیست و..

• شهروند

  ۱۳ آذر ۱۴۰۲، ۱۶:۳۶

  جوادی گرامی در نظری که داده ای بر خلاف نوشته های قبلی ات دچار مغلطه شده ای.تکثری که نام برده ای وجود دارد ولی پذیرش تکثر به معنی موافقت با هر دیدگاهی نیست. در جامعه ای که فاقد سنت دموکراتیک و پذیرش مخالفن فکری است احترام دوجانبه به دیدگاه های یک دیگر هم وجود ندارد. سلطنت طلبانی که از آنها نام می برید امروز نقاب از چهره بر گرفته اند و علنا خواهان برقراری سلطنت غیر مشروط هستند. برای من که خواهان دموکراسی به معنی حکومت مردم،برای مردم و به دست مردم هستم هرگونه حکومت فردی به معنی بر قراری استبداد است. چه در شکل جمهوری و چه در شکل سلطنت.در این مورد مساله پایبندی در اصول است که تعیین کننده است. اصل حاکمیت مردم است.

• -

  ۱۳ آذر ۱۴۰۲، ۱۷:۵۴

  شروین- نوشته را دوبار خواندم به امید اینکه بفهمم چرا نویسنده نوشته: « اما این را هم نباید ناگفته گذاشت که نمی‌توان از فرد فرد جامعه انتظار داشت که حافظه‌ی تاریخی خود را به سطح ادراک ذهن برسانند. در واقع چنین چیزی غیرممکن است.» وقتی افاضات خواننده گرامی جوادی را خواندم متوجه دوراندیشی ف. دشتی شدم. سر بزنید به همه فضاهای مجازی چپ: فقط همین افراد یادداشت می‌گذارند.

• جوادی

  ۱۴ آذر ۱۴۰۲، ۸:۴۵

  سر بزنید به همه فضاهای مجازی چپ، فقط همین افراد یادداشت می گذارند. آیا منظور از فضای های مجازی چپ ها این است که غیر چپ ها در آن سایت ها حق اظهار نظر ندارند؟ تخم مرغ دزد، شتر دزد می شود. کسی که عبارت فضاهای مجازی چپ ها را به کار می برد، یه روزی می تواند بگوید این مملکت، مملکت چپ ها است، درست مثل یک حزب اللهی که اخیرا مدعی شد که این مملکت مال حزب اللهی هاست. در ضمن من فقط در همین سایت نظراتم را بیان می کنم و البته در همین سایت ، نظراتم هم مورد بی اعتنایی و هم مورد تحریف قرار می گیرند و به همین خاطر تصمیم گرفتم این سایت را ترک کنم. به عنوان مثالی از تحریف یا بدفهمی نظرات من، مخاطبی مرا متهم به مغالطه کرده و می گوید که تکثر وجود دارد و پذیرش تکثر به معنای موافقت با هر دیدگاهی نیست. در پاسخ به این مخاطب می توان گفت که کثرت گرایی به معنی دیدن کثرت و علاوه بر آن به رسمیت شناختن آن است و نه صرف دیدن کثرت. منظور از به رسمیت شناختن کثرت یعنی ارزشمند دانستن نفس کثرت و نه موافقت با هر دیدگاهی. مگر می شود با هر دیدگاهی موافقت نمود؟ .‌مشکل اینجاست که عده ای کثرت را نمی بینند و یا اگر می بینند آن را به رسمیت نمی شناسند یعنی خواهان نابودی تکثر و استقرار تک صدایی هستند.‌ یک کثرت گرا در عین حال می تواند از یک تئوری سیاسی و اجتماعی دفاع کند و از تئوری های دیگر انتقاد کند .‌ اما بین انتقاد و تلاش برای حذف نظرات دیگر و تحمیل یک‌نظریه به همگان تفاوت وجود دارد.

• جوادی

  ۱۵ آذر ۱۴۰۲، ۹:۲۰

  استبداد یعنی تمرکز قدرت. در هر جامعه سیاسی سه قدرت وجود دارد یعنی قدرت یا قدرت قانونگذاری است یا قدرت اجرایی و یا قدرت قضایی. اگر این سه قدرت در دست یک فرد یا گروه متمرکز شوند، این به معنی استبداد است ، در اینصورت فرقی ندارد که حکومت خودش را جمهوری بنامد یا سلطنت. در انقلاب ۵۷، استبداد را با سلطنت یکی می دانستند و بنابراین گمان می کردند که با نفی سلطنت خود به خود به دموکراسی می رسیم. اما همه شاهد هستیم که چنین چیزی رخ نداد و اقتدارگرایی تازه ای تحت عنوان جمهوری اسلامی شکل گرفت. چرا چنین چیزی رخ داد؟ اینکه بگوییم جمهوری اسلامی، جمهوری راستین نیست ، نه تنها دردی را دوا نمی کند، بلکه همچنان بر برداشت نادرست از مفهوم استبداد یعنی اینهمانی استبداد و سلطنت استوار است و اقتدارگرایی در شکل جمهوری یا تحت عنوان جمهوری را که بارها رخ داده است ، نادیده می گیرد.‌ باید بپذیریم که ایده ی اینهمانی استبداد و سلطنت در سال ۵۷ به تاسیس اقتدار گرایی تحت عنوان جمهوری انجامید و اگر همچنان بر چنین ایده ای تاکید کنیم ، باز هم به اقتدار گرایی در قالب جمهوری خواهیم رسید و نه دموکراسی. آیا وقت آن نرسیده است که برداشت نادرست از استبداد را کنار نهیم و آن را یک مساله ی مربوط به نهاد قدرت تلقی کنیم؟ اگر استبداد را تمرکز قدرت تعریف کنیم در اینصورت راه حل اش را در توزیع قدرت که مهمترین اش تفکیک قواست پیدا خواهیم کرد و نه در تغییر شکل حکومت. بر اساس این تعریف ، تقابل جمهوری یا سلطنت تا حد زیادی رنگ خواهد باخت. اینکه آقای دکتر نیکفر می گوید صندلی مرکزی قدرت باید خالی بماند، جز به معنی تفکیک قوا و محدودیت دوره زمامداری چه می تواند باشد؟ اگر غیر از این است، سخت مشتاقم بدونم که معنایش چیست.

• جوادی

  ۱۶ آذر ۱۴۰۲، ۸:۰۴

  اینهمان فرض کردن استبداد و سلطنت دو واقعیت را که بارها مشاهده شده اند ، نادیده می گیرد، بنابراین نمی تواند برداشت درستی باشد. واقعیت اول دموکراسی در شکل سلطنت مشروطه است و واقعیت دوم ، اقتدارگرایی در شکل جمهوری یا تحت عنوان جمهوری پسوند دار یا بی پسوند است. مهم ترین علت شکست انقلاب ۵۷ در تاسیس دموکراسی را می توان همین برداشت ناقص از مفهوم استبداد دانست که متاسفانه جمهوریخواهی ایرانی از آغاز تا امروز گرفتار آن است و یکی از عوامل ناکامی آن شده است. من به عنوان یک جمهوریخواه وظیفه خود می دانم که این مساله را به سایر جمهوریخواهان اعلام کنم و برای آن راه حلی پیشنهاد کنم. راه حل این مساله، تعریفی از مفهوم استبداد است که هم نهادگرایانه باشد و هم جامع باشد به این معنی که شامل تمام موارد باشد. فکر می کنم تعریف استبداد به عنوان تمرکز قدرت از این دو ویژگی برخوردار باشد.‌ جمهوریخواهی ایرانی با پذیرش این تعریف می تواند به جای اینکه بر حسب عادت تنها با اقتدارگرایی در شکل سلطنت مقابله کند ، اقتدارگرایی در شکل جمهوری را نیز نفی خواهد کرد .‌

• جوادی

  ۱۶ آذر ۱۴۰۲، ۸:۲۱

  تا زمانی که فهم درستی از مساله ی استبداد نداشته باشیم، در تاسیس دموکراسی موفق نخواهیم بود. به احتمال زیاد آقای دکتر نیکفر با تعریف استبداد به عنوان تمرکز قدرت مخالفتی ندارند. اگر با چنین تعریفی موافق هستند، خواهش می کنم در اشاعه ی آن بکوشند.‌

• جوادی

  ۱۷ آذر ۱۴۰۲، ۹:۵۴

  در انقلاب ۵۷ چه فهمی از مساله ی استبداد رایج بوده است؟ اگر در انقلاب ۵۷ فهم درستی از مساله ی استبداد وجود می داشت آیا کار به تاسیس اقتدارگرایی در قالب جمهوری و تحت عنوان جمهوری اسلامی می کشید؟ آیا انقلابیون به خاطر فهم نادرست از مساله ی استبداد سزاوار انتقاد نیستند؟ چه درسی از این تجربه ی فاجعه بار می توانیم بگیریم؟ مهمترین درسی که از این تجربه می شود گرفت این است که اقتدارگرایی را انواعی است و اقتدارگرایی در قالب جمهوری یا تحت عنوان جمهوری امکان پذیر است و حتی میتواند از اقتدارگرایی در شکل سلطنت وحشتناک تر باشد.‌

• جوادی

  ۱۷ آذر ۱۴۰۲، ۲۰:۱۲

  بیش از چهار دهه است که جمهوریخواهان مخالف جمهوری اسلامی، ادعا می کنند که جمهوری اسلامی، جمهوری راستین نیست اما نه می گویند منظور از جمهوری راستین چیست و نه مثالی از آن ارائه می دهند و تا زمانی که این دو موضوع را روشن نکنند، ادعای شان قانع کننده نخواهد بود و همینطور در بین مردم نفوذ چندانی نخواهد داشت. آیا بهتر نیست که به جای جمله ی مبهم و کم تاثیر جمهوری اسلامی ، جمهوری راستین نیست، بگوییم جمهوری اسلامی اقتدارگرایی در شکل جمهوری یا تحت عنوان جمهوری است؟

• جوادی

  ۱۸ آذر ۱۴۰۲، ۰:۳۳

  تا زمانی که فهم درستی از یک مساله نداشته باشیم در حل آن موفق نخواهیم شد.‌ این اصل ساده درباره ی مساله ی استبداد نیز صدق می کند. بر اساس این اصل می توان گفت که یک انقلاب زمانی می تواند مساله ی استبداد را حل کند که دست کم بخش قابل توجهی از انقلابیون فهم درستی از مساله ی استبداد داشته باشند، در غیر اینصورت انقلاب به بازتولید استبداد منجر می شود.‌ بر اساس این تحلیل ساده می توان گفت که انقلاب ۵۷ به بازتولید استبداد منجر شد زیرا انقلابیون فهم نادرستی از مساله ی استبداد داشتند و استبداد را مساوی سلطنت و از ابن رو دموکراسی را مترادف جمهوری می دانستند و گمان می کردند با الغای سلطنت، خود به خود دموکراسی حاصل خواهد شد.‌ متاسفانه هنوز هم اکثر جمهوریخوهان درباره استبداد اینگونه فکر می کنند و به جای اینکه نظام کنونی را اقتدارگرایی در شکل جمهوری یا تحت عنوان جمهوری بنامند ، ترجیح می دهند بگویند که جمهوری اسلامی جمهوری راستین نیست و یا اینکه بگویند سلطنت ولایی است. همانطور که قبلا هم گفتم اینهمان دانستن استبداد و سلطنت دو واقعیت را نادیده می گیرد: واقعیت اول ، دموکراسی در شکل سلطنت مشروطه است و واقعیت دوم اقتدارگرایی در شکل جمهوری یا تحت عنوان جمهوری است. آیا جمهوریخواهانی که همان فهم سال ۵۷ را درباره مساله ی استبداد حفظ کرده اند می توانند برپاکنندگان دموکراسی در ایران باشند ؟ آقای دکتر نیکفر با اونکه اعتراف می کند که تازه بعد از تجربه حکومت ولایی متوجه شدیم استبداد را انواعی است ولی بارها از جمهوری اسلامی به عنوان سلطنت ولابی و یا شکلی از نظام سلطانی یاد کرده است که به نظر می آید این دو جمله ناسازگار باشند زیرا وقتی از جمهوری اسلامی به عنوان سلطنت دینی یا ولایی نام می بریم در واقع تصدیق می کنیم که استبداد یک نوع و همان سلطنت است ولی اشکال گوناگون دارد.

• جوادی

  ۱۸ آذر ۱۴۰۲، ۰:۴۶

  هیچ گروه سیاسی یا شخص با نفوذی نمی تواند بدون حمایت اکثر روشنفکران به قدرت دست پیدا کند.‌حمایت موثر اکثریت مردم بعد از حمایت اکثریت روشنفکران حاصل می شود و نه برعکس.‌ رضا پهلوی حتی اکثر مردم هوادارش هم باشند بدون حمایت اکثر روشنفکران نمی تواند گامی به جلو بردارد.‌ مصاحبه پرویز ثابتی و اقدامات مشابه جز هیاهوی زودگذر رسانه ای کوچکترین تاثیری در برهم زدن توازن قوا نخواهد داشت و حتی به نظرم باعث تعمیق شکاف بین جمهوریخواهان و مشروطه خواهان خواهد شد و به نفع وضع موجود عمل خواهد کرد.‌

• جوادی

  ۱۹ آذر ۱۴۰۲، ۱۲:۱۲

  کامنت شماره ی ۱۲ می تواند چکیده یک مقاله ی نانوشته باشد.‌ لزومی ندارد ندارد نوشتن مقاله بر نوشتن چکیده مقدم باشد. می توان نخست چکیده را نوشت و سپس آن را بسط داد و به مقاله رسید. اگر روزی آن اندازه معلومات کسب کنم که بتوانم یک مقاله خوب بنویسم، از چکیده شروع می کنم.‌

• جوادی

  ۲۳ آذر ۱۴۰۲، ۱۵:۱۸

  ایرانیان تا به امروز نتوانسته اند مساله ی استبداد را برطرف کنند زیرا فهم درستی از آن نداشته و ندارند.‌

• جوادی

  ۲۳ آذر ۱۴۰۲، ۱۵:۳۱

  چهل و چهار سال است که از تاسیس اقتدارگرایی در شکل جمهوری یا تحت عنوان جمهوری می گذرد ولی هنوز جمهوریخواه ایرانی نمی تواند تصدیق کندکه اقتدارگرایی منحصر به سلطنت نیست و اقتدار گرایی در شکل جمهوری هم امکان پذیر است. آیا چنین جمهوریخواهانی می توانند برپاکنندگان دموکراسی در ایران باشند؟ آیا این مساله هم تقصیر شاه بوده است؟

• جوادی

  ۲۴ آذر ۱۴۰۲، ۲۲:۳۰

  روشنفکران نسل سوم با اصلاح برخی از نظرات خود و پذیرش غیریت یا تفاوت به جای نفی آن، می توانند به تغییر وضع موجود کمک کنند وگرنه اگر بخواهند همچنان مواضع تنگ نظرانه گذشته را حفظ کنند و بر حذف و انکار مخالفان خود اصرار بورزند، ناآگاهانه به تداوم وضع موجود کمک می کنند.‌

• جوادی

  ۲۴ آذر ۱۴۰۲، ۲۲:۵۱

  من احتمالا نخستین جمهوریخواه ایرانی هستم که اقتدار گرایی در شکل جمهوری را ممکن و خطرناک تر از اقتدار گرایی در شکل سلطنت می داند.‌ من به جای اینکه بگویم جمهوری اسلامی، جمهوری راستین نیست، ترجیح می دهم بگویم اقتدارگرایی تحت عنوان جمهوری است. آقای دکتر نیکفر در مقاله ای می گوید که آینده ایران بسته به این است که جمهوری شهروندی دست بالا را بگیرد یا اقتدار گرایی. با اونکه بلافاصله تاکید می کند که این اقتدار گرایی ، اقتدار گرایی در شکل سلطنت نیست و شانس احیای سلطنت را بسیار کم برآورد می کند، اما مصلحت نمی داند که از عبارت اقتدارگرایی در شکل سلطنت استفاده کند، همانطور که مصلحت نمی داند پاسخ دهد که از منظر تفکیک قوا ، جمهوری شهروندی چگونه نظامی است و مصلحت را در ابهام و عدم شفافیت می بیند.‌

• جوادی

  ۲۴ آذر ۱۴۰۲، ۲۲:۵۳

  تصحیح می کنم: مصلحت نمی داندکه از عبارت اقتدارگرایی در شکل جمهوری استفاده کند.‌

• جوادی

  ۲۶ آذر ۱۴۰۲، ۲۰:۴۴

  آقای دکتر نیکفر عزیز، بارها از شما خواستم که صدای من باشید و اجازه ندهید که نظراتم گرفتار گرداب سکوت شوند.‌ من برای برکشیدن خود یا فرار از انزوا در این سایت ننوشتم، بلکه برای کمک به تغییر وضع موجود این کار را انجام دادم.‌ اما نه تنها نظراتم مورد بی اعتنایی قرار گرفتند، بلکه پرسشهایی که طرح کردم نیز مورد توجه قرار نگرفتند.‌اگر نظراتم مورد اعتنا قرار می گرفتند، به احتمال زیاد فضای روشنفکری ایران و به تبع آن فضای سیاسی تغییر می کرد، ولی متاسفانه چنین نشد. روشنفکران نسل سوم با خود انتقادی و رها کردن دوگانه سلطنت پهلوی _ انقلاب ۵۷ می توانند به تغییر وضع موجود کمک کنند. آیا آزمایش کردن این تز ضرر دارد؟

• جوادی

  ۲۷ آذر ۱۴۰۲، ۸:۳۷

  در برخورد با دوگانه ها ( تقابل های دوتایی) برخلاف تصور عموم سه الگو وجود دارد که عبارتند از: الگوی یا این یا آن، الگوی نه این نه آن و الگوی هم این هم آن. اکثر مردم بر اساس الگوی یا این یا آن در برابر دوگانه ها موضع می گیرند و از تصور دو الگوی دیگر ناتوان هستند. اما رایج ترین الگو در برخورد با دوگانه ها لزوما بهترین الگو نیست. به عنوان مثال اکثر مردم ایران با دوگانه ی سلطنت پهلوی_ انقلاب ۵۷ درگیر بوده و درباره آن بر اساس الگو یا منطق این یا آن موضع می گیرند.‌ طرفداران جمهوری اسلامی نیز این چنین موضع می گیرند.‌ آیا موضع گیری بر اساس الگوی یا این یا آن به ادامه وضع موجود کمک نمی کند؟ دوگانه ی سلطنت پهلوی_ انقلاب ۵۷ مخالفان جمهوری اسلامی را دو شقه کرده است. آیا همین موضوع تفرقه برای اثبات اینکه دوگانه ی ذکر شده به ادامه ی وضع موجود کمک می کند ، کافی نیست؟ روشنفکران نسل سوم علاقه دارند تا لب گور با این دوگانه ها خودشان را سرگرم کنند و مدعی مبارزه با جمهوری اسلامی هم شوند، درحالیکه غافل از این هستند که با این سرگرمی ها به بقای جمهوری اسلامی کمک می کنند. راه چاره این است که نباید از سلطنت پهلوی یا انقلاب ۵۷ دفاع کرد و در عوض برای تغییر وضع موجود لازم است هر دو را منصفانه مورد نقد قرار داد.

• جوادی

  ۲۷ آذر ۱۴۰۲، ۸:۵۰

  درکتابی خوانده ام ، زمانی که نمی توانیم شرایط بیرونی را تغییر دهیم، تنها راه پیشروی تغییر خود است. آیا این اندیشه بیانگر مشکل ما و گره گشای آن نیست؟

• جوادی

  ۲۹ آذر ۱۴۰۲، ۲۳:۲۲

  آقای ف. دشتی به سوگندنامه ی بقراط متوسل می شود و می گوید همانطور که بیماران حق انتخاب پزشک را دارند ، پزشک هم حق انتخاب بیماران را دارد و بر این اساس نتیجه می گیرد که نویسندگان حق انتخاب مخاطبان را دارند.‌ من سوگندنامه بقراط را نخوندم و نمی توان درباره ی یک جمله خارج از متن اش داوری کنم. اما حتی اگر بقراط چنین نظری داده باشد، اشتباه کرده است و اینکه پزشکان حق داشته باشند بیماران را انتخاب کنند می تواند نتایج وحشتناکی پدید آورد.‌مثلا این حق ممکن است حتی منجر به مرگ برخی از بیماران که نیاز به خدمات اورژانسی دارند منجر شود و قانون این حق را دست کم در ایران به رسمیت نشناخته است.‌ از طرفی اگر بپذیریم که در هر رابطه ای فقط یک طرف حق انتخاب ندارد و انتخاب باید دو طرفه باشد، پس در زمینه ی مهاجرت و پناهندگی نیز باید پذیرفت که کشورهای میزبان حق انتخاب مهاجران و پناهندگان و حتی اخراج را دارند.‌ بنابراین اگر روزی جوامع لیبرال قانونی وضع کنند و ورود مسلمانان یا چپ گراها را ممنوع اعلام کنند ، پس باید به آنها حق داد.‌ در پایان لازم می دانم یادآوری کنم که برای جستجوی حقیقت علاقه چندانی به آثار نویسندگان ایرانی حتی نویسندگان لیبرال ندارم چه برسد به چپ ها. خواندن برخی از مقالات این سایت و اظهار نظر راجع به آنها صرفا به خاطر کمک به تغییر وضع موجود است و گرنه نه تنها لذتی برایم ندارد ، بلکه وقت و انرژی زیادی را از دست می دهم.