یک دانشجوی تبعیدی: «بازجو می‌گفت می‌توانم همین‌جا لختت کنم»

در بازجویی نخست، تهدیدات جنسی بازجو شروع شد. بازجو به طرف من آمد خودش را به من چسباند و گفت ما می‌دانیم تو از خانواده مذهبی هستی، می‌توانیم این‌جا لختت کنیم حمله عصبی به من دست داد. نفسم بند آمد و بدنم دچار لرزش شدیدی شد.

همه اتفاقات، از ورودم به دانشگاه تا شعارنویسی در خوابگاه و بعد کمیته انضباطی و بازداشت، همه در دو هفته رخ داد. ورودی سال ۱۳۹۹ هستم و دو سال از تحصیل خود را به صورت مجازی گذراندم. تازه از شهر خودم به تهران آمده بودم و در خوابگاه دانشگاه علامه ساکن شدم که مرگ مهسا اعلام شد. ۲۵ شهریور روی دیوار خوابگاه شعارنویسی کردیم. هنوز نفهمیده بودیم که مسئولان خوابگاه ما را زیر نظر دارند و به دانشگاه گزارش می‌دهند. یک هفته بعد به کمیته انضباطی احضار شدیم و یک هفته بعد از آن هم درست در مقابل خوابگاه، یک ماشین روبه‌روی ما پیچید و من و چند نفر از دوستانم را سوار کرد. با چشمان بسته حدوداً بیست دقیقه در راه بودیم و بعد ما را به یک بازداشتگاه منتقل کردند.

بازداشت برایم شوکه‌کننده بود. از همان لحظات اول اضطراب شدیدی گرفتم. دانشجوی بازداشتی در آن بازداشتگاه زیاد بود. بعضی درباره توییت، بعضی هم درباره تجمعات دانشگاهی بازجویی می‌شدند. من هم بیشتر درباره شعارنویسی در خوابگاه بازجویی می‌شدم. بازجو اصرار داشت بگویند ما همه چیز را درباره تو در دانشگاه و خوابگاه می‌دانیم. من از سال‌ها پیش افسردگی دارم و فشار روانی این فضا خیلی زیاد بود. منزوی شده بودم و با کسی حرف نمی‌زدم.

من و بقیه دوستان دانشگاه علامه تقریباً دو هفته در زندان کچویی بودیم. ما را از همان لحظه اول از هم جدا کردند. بازجویی‌ها در کچویی طوری بود که مدام حالم را بدتر می‌کرد. مدام تنهاتر می‌شدم و به دیگران بی‌اعتمادتر می‌شدم.

چند دقیقه از بازجویی گذشته بود که بازجو به طرفم آمد و خودش را به بدنم چسباند. چشم‌هایم بسته بود و این فضا را برایم ترسناک‌تر کرد. با لحنی کثیف گفت ببین! ما می‌دانیم تو از خانواده مذهبی هستی. می‌توانم این‌جا لختت کنم و فلان کار را باهات بکنیم و این‌طور حرف‌ها… حمله عصبی شروع شد. من از سال‌ها است افسردگی دارم و از سال قبل از این بازداشت هم حملات عصبی شروع شده بود.

روز دوم بازداشت، هنوز آن‌قدر حالم بد بود که نتوانستم برای بازجویی بروم. روز سوم همان حال بد من ادامه داشت. باز بلافاصله بعد از ورود به اتاق تهدیدات بازجو شروع شد. بازجو یک نفر دیگر بود. اول مرا تهدیدهای جانی کرد. می‌گفت یک سری از دانشجوها را در شهرهای کوچک نابود می‌کنیم و هیچ‌کس هم خبر دار نمی‌شود. سر تو هم همین بلا را می‌آوریم. بعد کم‌کم حرف‌های نامربوطش را شروع کرد. با لحنی زشت گفت دوست داری ازت درباره چی سوال بپرسیم. دیده بود که آزارهای جنسی روز اول چقدر حال من را خراب کرده بود. وسط بازجویی یک‌باره به من گفت از روی صندلی پاشو. با چشم‌های بسته بلند شدم و تا حدی به من نزیک شد که صدای نفس‌هایش را می‌شنیدم. به سختی روی پاهایم ایستادم تا نقطه ضعف نشان ندهم.

دوباره حرف‌های بی‌ربط را شروع کرد. گفت شهر محل زادگاه تو را خیلی دوست دارم. دختری دارم که هم سن تو است. اگر کارهایی را که می‌گوییم بکنی، آزاد می‌شوی و من می‌آیم به شهر تو و… به حرف‌های نامربوطش که ادامه داد دوباره حمله عصبی به من دست داد. خشکم زده بود و لرزش عجیبی در بدنم شروع شد. نفسم بند آمد و نمی‌توانستم حرف بزنم. دوباره من را به بند برگرداندند.

احساس ناامنی تا حدی بود که من هر روز بعد از بازگشت به بند، حتی نمی‌توانستم به هم بندی‌های خودم هم اعتماد کنم. هر روز گوشه‌گیرتر می‌شدم و توان حرف زدن را کاملاً از دست داده بودم. هم‌بندی‌ها هم حال خیلی بدی داشتند. برخی گفتند به ما هم تعرض شده است. چند سالی بود که من به خاطر افسردگی دارو مصرف می‌کردم، ولی با این که پدرم دارو را آورده بود، به من ندادند و من را با همین حالم رهایم کردند. هر روز هم حالم بدتر می‌شد. در بازجویی آخر باز هم بازجو گفت می‌تونی به دانشگاه برگردی و درس بخونی. فقط باید کاری را که می‌گوییم بکنی. منظورش این بود که برایشان جاسوسی کنم.

حس بی‌اعتمادی به دیگران تا ماه‌ها بعد از ورود به دانشگاه شیراز و حتی تا همین امروز در من مانده است. من به پدرم خیلی نزدیک هستم، ولی احساس عدم امنیت در حدی بود که تا مدت‌ها نزدیک شدن به او هم برایم دشوار شده بود. حالم از نظر روحی در شیراز به حدی بد بود که پدر و مادرم می‌گفتند درس را ول کن و برگرد.

دانشگاه علامه به پدرم گفته بود برای یک ترم به دانشگاه شیراز منتقل می‌شوم. وقتی بعد از یک ترم به دانشگاه علامه برنگشتم چند بار به مسئولان دانشگاه شیراز اعتراض کردم. مسئول واحد آموزش این دانشگاه مدام من را تحقیر می‌کرد. می‌گفت برمی‌گردی به همون جایی که بودی. یا حتی من را از نظر امنیتی تهدید می‌کرد و می‌گفت همین‌جا دستگیرت می‌کنیم.

من معمولاً در خواب حرف می‌زنم و زیاد کابوس می‌بینم. روزهای اول در خوابگاه که شب‌ها کابوس می‌دیدم و با خودم حرف می‌زدم، صبح بچه‌های اتاق با لحن تمسخرآمیز می‌گفتند عجب چیزهایی می‌گویی در خواب. این موضوع که آن‌ها حتی محتوای خواب‌های من را می‌فهمند، اضطراب من را باز بیشتر کرد. از خوابگاه دانشگاه علامه این روند شروع شد و الان از خوابگاه متنفرم.

تحقیر من سر بعضی کلاس دروس تخصصی هم ادامه داشت. سر کلاس یکی دو استاد من مقنعه نمی‌پوشیدم. البته یکی دو دانشجوی دیگر هم حجاب نداشتند. استاد بدون برخورد با آن‌ها به من می‌گفت تو کی هستی که این‌طور آمدی سر کلاس. مگر لب ساحل نشستی. ادامه می‌داد و به تفتیش عقاید من می‌رسید. سر کلاس از من می‌پرسید تو به خدا اعتقاد داری؟ یا بعضی اساتید دیگر مثلا نقش منتقد وضع موجود را بازی می‌کردند و باز هم به خاطر حجاب مستقیما به من می‌گفتند ما هم مخالف وضع موجود هستیم، ولی راه اعتراض به تشنج کشیدن دانشگاه نیست.

بعد از یک سال به بهانه‌های مختلف برای من کارت دانشجویی صادر نکردند. حراست هم مدام من را به همین خاطر اذیت می‌کند. این‌جا برای دانشجویان دختر پوشیدن مقنعه الزامی است. من هم با مقعنه وارد دانشگاه می‌شوم. حراست بارها من را به خاطر مدل لباسم اذیت کرده و حتی اخیراً به دلیل حجاب مدتی به دانشگاه ممنوع‌الورود شدم.