مبارزه‌های زنان، مساله اصل نظام

در همان روزهایی که رویای نبرد موعود، می‌رفت تا به حقیقت بپیوندد، و آن‌همه رهرو‌ بی‌شماری که از شهریور شصت، تا کنون راه قدس را می‌جویند، به مقصد برسند، و زرادخانه پرهیاهوی موشکی که سال‌ها نان و خانمان مردم را بلعیده و عقل و هوش مسئولین را ربوده بود، نابودی «رژیم مجعول» را رقم بزند، فرمانده، به آرامی از کنار اسراییل و از کنار ردیف ژنرال‌هایش که پیش چشم او برای ابد خفته بودند، گذشت و روی سوی میدان سرکوب زنان نهاد و در بدعتی دیگر، مفهوم اندیشیده و عمق و غنا بخشیده‌ای را رونمایی کرد: «حرام سیاسی»!

این‌بار نظریه‌پردازی او برای جنگ، هم‌چنان که اشاره شد، با برنامه و با قاعده بود. او با وضع مفهوم‌ «حرام سیاسی» ناگاه فقه و شرع و حقوق را به امر سیاسی پیوند زد و بنیان‌های ایدئولوژیک نظام را به عالم سیاست سپرد.

«حرام» مقوله‌ایست شرعی، که بنا بر قول متشرعین، مجازاتش در آخرت محقق می‌شود. اگر حاکم قصد کند مردم را به خاطر ارتکاب گناه مجازات کند، باید قانون بنویسد و گناه را به جرم بدل کند و در «جرمی» مانند بی‌حجابی، در یک مبارزه فرساینده، یکایک زنان معترض را به قوه قضا بسپارد و جنگ را در محدوده فردی نگه دارد. اما رهبر این‌بار در چارچوب ‌گفتمان سنتی زن ستیزش که دقیقه‌ای آن را وانگذاشته، با واسطه قراردادن امر سیاسی به منزله موتور محرکه سرکوب، آتشبارهای خود را به سوی زنان انقلابی چرخاند.

کارل اشمیت در کتاب «مفهوم‌ امر سیاسی»(۱) بر این عقیده است که:

بلافاصله پس از سخنرانی خامنه‌ای و اعلام تولید مفهوم حرام سیاسی، ده‌ها نظریه‌پرداز حرفه‌ای رژیم، در اقدامی هماهنگ و سازمان یافته، به تفسیر این مفهوم‌ پرداختند و میدان جنگ را آراستند.

محمد صادق کوشکی، استاد دانشگاه و تحلیل‌گر سیاسی گفت که: «از ترویج بی‌حجابی و دامن‌زدن به آن از سوی رسانه‌های بیگانه، سرویس‌های امنیتی و فضای مجازی ولنگار و بی‌قانون، در واقع ابزاری برای ایجاد یک جنگ داخلی فرهنگی در کشور و راهی است که برای براندازی استفاده می‌شود.»

سیدسجاد ایزدهی تئوریسینی دیگر در نشریه پاسدار اسلام گفت:

و «کیهان» توپخانه مکتوب نیروهای امنیتی نوشت:

و همه آنها در هماهنگی کامل، طوری از امر سیاسی سخن گفتند و مفهوم‌سازی فرمانده را تقدیس کردند که گویی جملگی پای منبر «اشمیت» بزرگ شده‌اند که می‌گفت:

در نتیجه این تفکر و اقتدای دانسته یا ندانسته به اشمیت، امر سیاسی را مقدم بر زندگی عادی و روزمره مردم و‌ حاکم را مسوول منقادکردن‌ همه به اصول ثابت خود دانستن است. و‌ همچنین تن به برقراری نوعی تازه از فاشیسم‌ دادن که بنا دارد بیش از گذشته برای یک دست کردن جامعه و حذف تفاوت‌ها و منقادکردن بدن‌ها به خشونتی ساختار یافته متوسل شود. چکیده و عصاره همه نظریه‌پردازی‌های حکومت ولایت فقیه این است که اصل و اساس و محور قدسیت و مبنای وجود همه دست اندرکارانش حفظ نظام به هر قیمتی و با هر وسیله‌ای است. به‌قول روح‌الله خمینی اوجب واجبات است؛ خمینی که جرآت آن را داشت که بگوید:

برهمین بنیان فرآیند خشونت‌بار حفظ نظام در برابر جنبش زنان، با تلقی آنان به مثابه پیاده نظام دشمنان خارجی، با فرمان پانزدهم فروردین خامنه‌ای آغاز شد و جنبش انقلابی مهسا که از سوی زنان هممچنان زنده، پوینده و پرشور، وجب به وجب خیابان را از آن خود می‌کرد و اجازه نداده بود آبی خوش از گلوی رژیم پایین برود، به عنوان تهدید اصلی و خط مقدم براندازی و کابوس خواب و بیداری دستگاه‌های سرکوب، هدف حمله‌ای سیستماتیک قرار گرفت. پلیس و سپاه پاسداران و بسیج و حجاب‌بانان موهوم و مجعول به جان زنان افتادند. بر سر زنان مانند شکارهای رمنده، پتو انداختند و صیدشان کردند، جامه بر تنشان دریدند، زدند و کبود کردند و شکستند و گیسوانشان را کشیدند و بریدند و دستِ آلوده و بیمار خود را بر سر و روی و تن اسیران دست و پا بسته کشیدند.

زرادخانه سرکوب محصولات خود را رونمایی کرد و ون‌های قفس مانند دوطبقه خوف انگیز، برای حمل بدن‌های مجروح، به میدان آمدند و همدلی «هم ونی» بودن به ادبیات جنبش افزوده شد. اما این‌بار رژیمی که به گواهی مراجع بین‌المللی به جنایت علیه بشر دست یازیده بود، در برابر کثرتی از مقاومت‌های بی‌بدیل و بدیع درماند. سرکوب آنان را تکثیر کرد و توان تازه بخشید. تنها با مراجعه به روایت‌های زنان بازداشت شده و شیوه‌های مقاومت آنها، به میزان شگفت‌انگیز قدرتی که از ورای مقاومت تولید شده و به ابعاد فضایی که زنان به بهای جان، آزادی و امنیتشان بدست آورده‌اند، پی‌می‌بریم.

اینک بدن‌های حذف شده مطرود، زخمی و مجروح، چهل و چند سال با یکی از مخوفترین حکومت‌های جهان جنگیده‌اند و در زخم‌هایشان شکفته‌اند. زمان آن رسیده که در آزمون بزرگ سرنوشت، همه‌ محذوفین و طردشدگان، همه کسانی که جمهوری اسلامی آن‌ها را از متن به حاشیه، از حاشیه به ورطه حذف فرو فکنده، هویت خود را به مثابه «مردم» درنظم‌ نمادین حک کنند. مردم به مثابه برساختی گفتمانی که از یک زنجیره هم ارزی میان خواسته‌های ناهمگن بر آمده است؛ خواسته‌هایی که وحدتشان از راه یکی شدن با فهمی رادیکال دموکراتیک از شهروندی و تضادی مشترک با الیگارشی تامین می‌شوند.(۳)

پانویس و منابع: