دو شعر از حجت بداغی

حجت بداغی با استفاده از زبانی قوی و تصاویر ماندگار، خواننده را به تفکر و تأمل درباره مسائل عمیق انسانی و اجتماعی وامی‌دارد. شعر او احساسات پیچیده‌ای از غم، خشم، ناامیدی و امید را در خواننده برمی‌انگیزد و او را به دنیای درونی شاعر نزدیک می‌کند.

به کوشش شوکا حسینی

مشخصات تصویر مشخصات تصویر

حجت بداغی، شاعر (عکس: اینستاگرام)

۲۸ آذر ۱۴۰۳

۲ دقیقه

دومین جشنواره «زن، زندگی، آزادی» (یادمان بكتاش آبتین)

دومین دوره جشنواره هنری بین‌المللی «زن، زندگی، آزادی» در ونکوور کانادا برگزار شد. در فراخوان دبیرخانه این جشنواره آمده بود که این جشنواره به‌عنوان یک جشنواره «کاملاً مستقل و آزاد» با «هدف ارج‌نهادن به آرمان‌های انسانیِ جنبش «زن، زندگی، آزادی» و ایجاد انگیزه برای تداوم راهِ جان‌باختگان در راه آزادی اندیشه در سراسر جهان به فعالیت مشغول است.»
شوکا حسینی که خود از شاعران شناخته شده ایران است دبیری بخش شعر ‌جشنواره‌ «زن، زندگی، آزادی» را به عهده داشت. خانم حسینی برخی از اشعار جشنواره را برای انتشار در رادیو زمانه در اختیار ما قرار داده است.
حجت بداغی متولد ۱۳۵۷ رمان‌نویس و شاعر است. طراحی کودتا، انجیل به روایت عیسی، باختر در نزدیکی دشتان، آشیل صدا، روزهای عنکبوت و قطار مردم از آثار اوست. بداغی از شاعران برگزیده جشنواره «زن، زندگی، آزادی» بود.
او در مهر ۱۴۰۲ توسط دادسرای دادسرای فرهنگ و رسانه برای «تحمل مجازات حبس و تفهیم مجازات‌های تکمیلی» به شعبه اجرای احکام کیفری احضار شده بود.
بداغی در «دستانم سنگ بود» با تصویرسازی‌های قوی، تضاد بین وجود فیزیکی (سنگ بودن دستان) و وجود درونی (تمنای شکستن و احساس) را به تصویر می‌کشد. نمادهای جنگ (سرباز، سنگر، فشنگ) در کنار نمادهای صلح (قلب، نامه، خورشید) قرار می‌گیرند که از درگیری‌های درونی شاعر با جهان پیرامون نشان دارد.
در شعر دوم، بداغی تصویری تاریک و ملتهب از گذر زمان و دشواری‌های زندگی به دست می‌دهد. شاعر با تکرار کلمه «روز» بر گذر بی‌رحم زمان تاکید دارد و با استفاده از تصاویری قوی و نمادین، حالتی از یأس، سرخوردگی و پوچی را در مخاطب ایجاد می‌کند. فضای حاکم بر شعر، فضایی است سنگین، خفقان‌آور و آکنده از حسرت.

۱

دستانم سنگ بود
خودم را پرت می‌کردم
گاهی به چشم ماهی می‌خوردم در دریا
و گاهی در آسمان
به منقار پرنده
اما مانند یک کانی اصیل
دلم شیشه شکستن می‌خواست
دلم می‌خواست در سرسرای یک خانه بیفتم
با پیراهنی از نامه بر تنم
قلبی برم دارد
و قلبم را در زرورق ببیند
درست زمانی که خورشید
از فرق دودکش خون می‌چکید
اما به کلاهخود یک سرباز خوردن
زمانی که ماه دامنش را جمع می‌کند از هراس
و فرمانده پیراهنم را در می‌آورد با فریاد سنگ از سنگر دشمن
در سینه‌ام گدازه می‌انباشت
و هیچ کوهی به شکل دهان در من نبود
دستانم سنگ بود
با سیل می‌فرسودم
و باد مانند یک نامادری مشت مشت می‌ربودم
کنار هر قلب سوراخی که یک لحظه می‌آسودم
می‌دیدم تکامل قشنگ نیست مانند لقمه نانی در زرورق
تکامل فشنگ است
از چشم جالوت تا اندام تکیده‌ی زن لوط
از این سینه به آن سینه تپش نداشت
کشش داشت
مثل آخرین فشار دست در خاک
مثل آخرین استمنای نفس لای لب‌های سفید
مثل آخرین گریه‌ی ابر
که با اثبات آخرین نگاه
در دریدگی چشم‌ها
پس از عربده‌های رعد بارید

۱۴۰۲/۹/۲۰

۲

روز از پس روز از
پس
روز
حالا که دل را می‌شود کشت
با استخوان خاطره
با شمشیرهای حسرت یا
وقتی که ساعت نفس را گرفته در مشت
چه پشت درخت بایستی چه پشت درخت بایستد پشتت پشت در پشت
در جنگل کلاغ اتفاق می‌افتد در کوه کرکسی از اتفاق می‌افتد
در گوشت بی‌شناسنامه‌ای که بر استخوان مرگ اتفاق افتاده است
حالا که می‌شود دل را کشت
چه خون نیل در دل جوب باشد چه قوچ ناجی بر پشت بام سینما
کوین اسپیسی پیامبر مجازات‌گر
و گناهان کبیره بریزند از تک درخت آن خانه، جنب نانوایی تعطیل، همان کوچه، دقیقاً در انتها
حالا که می‌شود دل را
چه پوست پیاز انجیل را ورق زدن
چه با چشمان وق زده افتادن میان مژه‌های تنها عکس یادگاری از آن روزها
چه پا فرو برود در باتلاق بوق آن موتور که گذشت - و فحشی گذاشت بر جا - چه سینه دست و پا بزند در سیاه‌چاله‌ی خیس همان چشم‌ها
روز
از پس
روز
منهای شب‌ها
مثل مغازه‌ای پلمپ شده
در آن روز که قلب کشف حجاب کرد
مثل لقمه کبابی میان زباله‌ها
چه پشت درخت گربه‌ای چه دستی از پشت پشت کسی برای بازیافت
در اکوسیستم آسفالت نفت نمی‌شود هیچ جنازه‌ای
سخت می‌شود استخوان از سختی
سخت می‌شود زندگی را پرداخت
سخت می‌شود زندگی را نباخت