نگاه متفاوت به زندگی: مای مردم و آنهای حکومت

«راستش از این نظرسنجی خبر نداشتم وگرنه حتماً شرکت می‌کردم. من تا حالا سه بار تجربه برخورد با گشت ارشاد را داشته‌ام. عین مُجرم باهام برخورد کردند. به خاطر پوششم بود. نه خودم، نه خانواده‌ام با پوششم مشکلی نداریم، یعنی همون جوری است که در عرف جامعه وجود دارد. در ایران قانونی برای حمایت از شهروندان وجود ندارد. این قوانینی هم که درمورد شهروندی نوشتن، محدودکنندۀ ماست و به جای حمایت، مخالف با خواسته‌های ما دارد. کلاً جمهوری اسلامی با سبک زندگی آزادانه مخالف است. حالا این سبک زندگی آزاد هم چیز عجیب غریبی نیست. یک حق طبیعی است. مثلاً من حق پوشش، یا حق انتخاب چیزی که دلم می‌خواد را داشته باشم. این خواسته‌ها واقعاً طبیعی و معمولی است ولی جمهوری اسلامی باهاش مخالف است. آنها می‌خواهند همه مثل خودشان باشند، نه بیشتر نه کمتر.»

«برای استخدام در شهرداری مجبور بودم تا چند سال زندگی واقعی‌ام را مخفی کنم. البته حالا هم که با صد اما و اگر استخدامِ نیم‌بندی دارم این مخفی کاری ادامه دارد. همیشه سایه حراست روی زندگیم را حس می‌کنم. به شغلم احتیاج دارم وگرنه کارمندی در ایران خیلی دردسر دارد. باید طوری زندگی کنی که آنها می‌خواهند. هزار جور برنامه و بهانه دارند. از شرکت در راهپیمایی‌های حکومتی گرفته تا شرکت در نماز جماعت و... . یا مثلاً وقتی کارت عضویت در بسیج نداشته باشی خودبه‌خود هزارجور مشکل سر راهت می‌گذارند. اینطوری نیست که به زور کسی را بسیجی کنند-اینها کارشون را خوب بلدند- ولی طوری وضعیت را برات می‌چینند که اگر بسیجی نباشی هزار جور پاپوش برات درست می‌کنند، یعنی کاری می‌کنند که خودبه‌خود بری و عضو بسیج بشوی. تازه ادارۀ مثل شهرداری جای امنیتی هم نیست که اینطوری رفتار می‌کنند، بعضی ادارات مثل فرمانداری‌ها، استانداری‌ها، صدا و سیما و... خیلی خیلی کارمندان را زیر نظر دارند و آنها حتی خارج از اداره هم نمی‌توانند یک زندگی معمولی داشته باشند، چون مدام زیر نظرند.»

 «من به اسلام ایمان دارم ولی جمهوری اسلامی که در ایران وجود دارد را اصلاً قبول ندارم. اسلام واقعی فساد و ناعدالتی، دخالت در زندگی خصوصی مردم، نابرابری و بی‌توجهی به فقر مردم را قبول ندارد. مسولین کشور به فکر جیب‌های خودشان هستند نه ارتقای اسلام. اینها همه‌اش بهانه و دست‌آویزی برای سرکوب است. من باوجود مسلمان بودنم، سبک زندگی متفاوتی با آنچه جمهوری اسلامی می‌گوید را دارم. گوش دادن به موسیقی با هر سبک و شعری حرام نیست، یا خواندن کتاب‌های که در نقد اسلام است کفر محسوب نمی‌شود. خدا به انسان قوۀ عقل عطا فرموده است و خودمان می‌توانیم از پس این چیزها بربیایم و انتخاب کنیم. ما نیاز به قیم و پیشوا ندارم. آنهم قیم و پیشوای که به جای اینکه حق مظلوم را از ظالم بگیرد خودش ظالم است!»

«واقعاً مسئولان و وابستگان به نظام، بسیجی‌ها، نیروهای لباس شخصی، امنیتی‌ها و انتظامی‌ها، سپاهی‌ها و نمایندگان مجلس و... جزئی از مردم- که ما باشیم- نیستند. آنها نه مشکلات ما را دارند، نه سبک زندگی ما را، نه دغدغه، اضطراب، خواسته و... ما را. همه چیز آنها با مردم متفاوت است.  اعتراضات این روزها به خوبی این تفاوت را نشان داده است. مثلاً مامورهای انتظامی خیلی راحت آدم می‌کشند و عین خیالشان نیست، اما مردم حتی در مواقعی که یک بیسجی را به دام می‌‌اندازند اگر سه نفر برای دفاع ازخودشون طرف را زیر لگد بگیرند دو نفر هم می‌گوید: بسش است و جلوی آنها را می‌گیرند. آنها حتی مثل ما لباس نمی‌پوشند، مثل ما به زن، مرد، زندگی، وطن، مادر، خانواده، خدا و هزاران چیز دیگر نگاه نمی‌کنند. هیچ نسبتی بین ما و آنها وجود ندارد ولی می‌خواهند به زور ما را مثل خودشان کنند. مردم به همین دلیل است که به خیابان آمده‌اند. چند نفر حاکم با ارتجاعی‌ترین افکار همۀ مملکت را در دست گرفته‌اند و می‌خواهند مردم را شبیه خودشان بار بیاورند. ما این را نمی‌خواهیم. می‌خواهیم حداقل‌های از آزادی در زندگی را داشته باشیم و خودمان شیوه و سبک آن را انتخاب بکنیم. فکر نکنم این خواستۀ نامعقولی باشد.»

«دنیا عوض شده ولی مسئولان رژیم اسلامی هیچ تغییری نکرده‌اند. آنها توجهی به مطالبات مردمی ندارند. هر وقت از حقوق طبیعی خودمان گفتیم و آزادی را طلب کردیم، گفتند می‌خواهید لخت بشوید! وقتی انتقاد کردیم، گفتند وابسته به آمریکا و اسرائیل هستنید! برای رسیدن به خواسته‌هایمان هیچ راهی جز انقلاب نداریم. می‌دانم راه سختی درپیش داریم ولی این تنها راه موجود است. کسانی که همه چیزشان با ما فرق می‌کند و مخالفت علنی با آن دارند، نمی‌توانند زندگی و مطالبات ما را سروسامان دهد. حالا که حدوداً سه ماه از اعتراضات می‌گذرد، جمهوری اسلامی حتی یک قدم هم از رفتارهای ارتجاعی خودش عقب نکشیده، البته دیگر مردم به عقب نشینی‌های نظام باور ندارند. حرف ما یک چیز است: سرنگونی جمهوری اسلامی. وقتی رژیم اسلامی وجود نداشته باشد راه برای دیگر خواسته‌هایمان باز است. هرکسی در ایران زندگی می‌کند می‌داند زندگی مردم شباهتی با زندگی مسئولین ندارد. تفاوتی که می‌گویم فقط در نابرابری اقتصادی نیست. خیلی عمیق‌تر است. کلاً مردم در هیچ چیزی مثل آنها فکر نمی‌کنند، حالا این چیز بازی فوتبال باشد یا سبک زندگی.»