قیام ژینا به عنوان یک تجربه شخصی و نمود آن در هنر

هنر در ایران در طول حاکمیت جمهوری اسلامی هرگز آزاد نبوده است. با این‌حال و شاید اتفاقاً به همن دلیل در حال حاضر هنر مقاومت با یک سویه فمینیستی برجسته در حال ظهور است. ما همه مقاومت و کنش انقلابی دانشجویان هنر و موسیقی در ایران را به یاد داریم. حوض‌های به رنگ خون در میدان‌های تهران، قایق‌های کیان پیرفلک و دیوارنگاره‌ها و پرفورمانس‌های خیابانی در همراهی با قیام ملت ایران در صدر خبرها قرار داشت. چه کسی گمان می‌برد که ناگهان هنر ایران که تا پیش از آن شخصی و تجملی بود و در گالری‌ها و حراجی‌ها در جهت پولشویی رانت‌خواران عرضه می‌شد، ناگهان از خمودگی بیرون بیاید و همراه و همگام با مردم به وظیفه خود عمل کند؟

«نام آن را بگو» برنامه‌ای است که دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه وسترن سیدنی برای نمایش هنر مقاومت در ایران تدارک دیده‌ است. در این برنامه نگاره آیت (پاریس)، سیمین کرامتی (تورنتو) و پانته‌آ کریمی (سن خوزه، کالیفرنیا)، سه هنرمند فعال زن که در ایران و در دیاسپورا آثارشان را آفریده و عرضه کرده‌اند با هم و با دکتر پدرام خسرونژاد، انسان‌شناس درباره اهمیت هنرهای تجسمی و نقشی که هنر در جنبش انقلابی «زن، زندگی، آزادی ایفا می‌کند در گفت‌وگو قرار می‌گیرند.  با پانته‌آ کریمی، هنرمند نقاش و یکی از حاضران در این برنامه گفت‌و‌گو کرده‌ایم:

تاریخ، تجربه و رهایی

پانته‌آ کریمی در این مصاحبه بر نقش و اهمیت تجربه شخصی در آفرینش هنری تأکید می‌کند و می‌گویند قیام ژینا برای او یادآور تجربه بازداشت توسط گشت ارشاد بود و به همبن سبب هم در همان ایام، در نمایشگاهی که قرار بود ترتیب دهد این تجربه و حس ناشی از آن جاری شد.

کریمی در ادامه به این نکته اشاره می‌کند که کار هنری می‌بایست جامعه‌گرا باشد. به گمان او چنانچه هنر هنرمند دربردارنده مفهوم باشد، آن اثر هرگز تبلیغی یا شعاری از کار درنمی‌آید. کریمی از «گرنیکا»، اثر مشهور پیکاسو مثال می‌آورد که در بردارنده احساسات شخصی پیکاسو تحت تأثیر جنگ داخلی اسپانیاست.

کریمی می‌گوید به عنوان هنرمند نمی‌داند که اگر هنر نبود چگونه می‌توانست رهایی را تجربه کند.