رفتار گروهی شامپانزه‌ها − نگاهی به مطالعات میدانی فرانس دِ وال

فرانس دِ وال (تولد: ۱۹۴۸) متخصص زندگی گروهی شامپانزه‌ها و گونه‌های نزدیک به انسان‌های اولیه است. او در چندین رشته‌ی جانورشناسی تخصص و مقام استادی دانشگاه دارد. دِ وال به مدت سی سال مطالعات میدانی در میان شامپانزه‌ها داشته و ده‌ها جایزه‌ی علمی بین المللی دریافت کرده است.

دِ وال ابتدا پروژه‌ای شش ساله را در یکی از بزرگترین کلنی‌های شامپانزه‌های جهان در باغ وحش آرنهایم به عهده گرفت و اولین کتاب او "سیاست نزد شامپانزه‌ها" (۱۹۸۲)[1] حاصل آن دوران بود. او اولین کسی بود که کاربرد روش‌های توصیه شده‌ی ماکیاولی در میان جانوران نزدیک به انسان را بررسی کرد. در سال‌های بعدی، وقتی مطالعاتش در زندگی شامپانزه‌ها عمیقتر شد، نکات مثبت زندگی آنها را که می‌توانند برای انسان‌ها درس آموز باشند نیز جمعبندی کرد.

مطالعات دِ وال نشان داد که گویا انسان بیش از حد به خود مغرور است و خود را یگانه می‌داند. سی سال مطالعه‌ی عملی گروه شامپانزه‌ها توسط فرانس وال نتیجه‌های متفاوتی به بار آورد. وال در کتاب سیاست نزد شامپانزه‌ها نتایجی حیرت انگیز از مشاهده‌ی زندگی شامپانزه‌ها را تحلیل کرد. فیلسوف بریتانیایی، جاناتان ساکس، در شرح این اثر مهم می‌نویسد:

این ایده که پیشینه‌ی سیاست به میمون‌های پیشاتاریخ برمی گردد، ایده‌ای جدید و حیرت آور بود. دِ وال در مصاحبه‌ای با اریک مایکل جکسون درباره‌ی این کتاب گفته است:

فرانس دِ وال در طول مطالعات خود نکاتی را هم ثبت کرد که می‌توانند برای انسان‌ها سرمشق باشند. اگر می‌گویند در وجود هر یک از ما جانوری نهفته است، الزاما نباید آنها را به ویژگی‌های بد محدود سازیم. چه بسا وقتی خوب هستیم، بتوانیم خود را با رفتار شامپانزه‌ها مقایسه کنیم!

آثار دیگر فرانس دِ وال از جمله "میانجیگری صلح در میان شامپانزه‌ها"[4]، "سرشت نیک" [5] و "انسان‌های اولیه و فیلسوفان"[6] به جست‌وجوی رفتار اخلاقی در جانورانی که زندگی جمعی دارند و در میان آنها گونه‌ای سیاست ورزی طبیعی جریان می‌یابد، می‌پردازد. نمونه‌های مطالعات میدانی او در آثار اخیرش از جمله "دوران شفقت: درس‌های طبیعت برای داشتن جامعه‌ای مهربانتر"[7] نشان می‌دهد که طبیعت و جانوران آن الزاما خودخواه نیستند و انسان‌ها تنها موجودات اخلاقی زمین به شمار نمی‌روند. او به مشاهدات خود درمورد شامپانزه‌ی مؤنثی می‌پردازد که به دلیل داشتن آرتروز قادر به رفتن به سراغ آب نبوده، اما دیگر اعضای گروه هر روز سر منشاء آب، دهان خود را پر می‌کردند و وقتی به شامپانزه‌ی بیمار می‌رسیدند، آب را در دهان او می‌ریختند.[8]

دِ وال انسان‌ها را دوقطبی‌ترین میمون‌ها می‌داند، زیرا جوامع انسانی هرگز کاملا صلح آمیز، کاملا رقابتی، نبوده و ما انسان‌ها هرگز به تمامی زیر سلطه‌ی خودخواهی صرف یا کاملا اخلاقی نبوده ایم. دِ وال انسان را فقط گونه‌ای متفاوت از میمون‌ها برمی شمارد و ویژگی‌هایی چون دلسوزی و همکاری را که فقط به انسان‌ها نسبت داده می‌شوند، تداوم ویژگی‌های میمون‌های پیشرفته می‌داند. از دید او مطالعات میدانی تنها راه پرهیز از جزم اندیشی است. او می‌گوید:

فرانس دِ وال معتقد است برای ساختن یک جامعه‌ی انسانی باید بدانیم که چگونه جانورانی هستیم. او نوشته است:

نکته‌ی جالب دیگر مطالعات دِ وال چگونگی انتقال عادت‌ها و آداب و رسوم به نسل‌های بعدی در میان شامپانزه هاست که نشانگر تداومی فرهنگی میان این جانوران است. او همچنین به سرمشق‌های رفتاری در میان شامپانزه‌ها می‌پردازد:

فرانس دِ وال درس‌هایی از شامپانزه‌ها و رفتار اقتصادی آنها را دربرابر مدل رفتار خودپرستانه و آسیب رسان وال استریت در ورشکست کردن صاحبان خانه‌ها در آمریکا و سیاستمداران فاسد واشینگتن دی سی در همدستی با آنها مطرح می‌کند:

نتایخ دِ وال از این نظر اهمیت دارند که او حس انصاف و مساوات را یک عنصر درونجوش در نوع انسان می‌داند و این که امروزه نمود آن کمتر دیده می‌شود را ناشی از پروپاگاندا می‌داند و می‌گوید که شما نابرابری‌ها را این گونه توجیه می‌کنید که برخی مردم از دیگران بهتر و باهوشترند و قویتر باید بماند و فقیر می‌تواند بمیرد. او این دیدگاه را که به شدت در جوامع تبلیغ شده، داروینیسم اجتماعی می‌داند، در حالی که داروین در زمان حیات خود اطلاق قوانین انتخاب اصلح در ساحت طبیعی به قلمرو اجتماع را رد کرد. خود داروین نیز دریافته بود که حتی طبیعت هم فقط با رانه‌ی رقابت پیش نمی‌رود.

از جمله نکات مهم مطالعات میدانی دِ وال و دستیاران او بررسی رفتار میانجیگری صلح و آشتی در میان میمون هاست. این آزمایش‌ها نشان داد که هنگام آشتی کردن میمون ها، اگر ارزش مناسبات میان دو طرف افزایش یابد، آنها تمایل بیشتری به برقراری صلح پیدامی کنند. او یادآور می‌شود که جامعه‌ی اروپایی بر این اصل بنا شد. پس از جنگ دوم جهانی، تصمیم گرفته شد که برای جلوگیری از این که آلمان‌ها و فرانسوی‌ها جنگ دیگری به راه بیندازند، باید آنها را با یک قرارداد اقتصادی به هم پیوند داد تا جلوی جنگ را بگیرد. تا امروز این قرارداد جلوی جنگ میان آنها را گرفته است.

فرانس دِ وال که اینک در آمریکا کرسی استادی و دارد و به تحقیقات خود ادامه می‌دهد، نگاهی امیدوار دارد که بشریت بتواند امور خود را بهبود دهد، اما نگرانی عمده‌ی او رفتار بشر دربرابر محیط زیست است.

––––––––––––––––––––––––––––––––

پانویس‌ها

[1] Chimpanzee Politics

[2] Frans de Waal, Are we smart enough to know how smart animals are? New York, Norton, 2016, 168.

[3] Johnson, Eric Michael.: 2011. Frans de Waal on Political Apes, Science Communication, and Building a Cooperative Society. Scientific American.

[4] Peacemaking Among Primates

[5] Good Natured

[6] Primates and Philosophers

[7] The Age of Empathyan: Nature's Lessons for a Kinder Society

[8] Sacks, Jonathan.: Covenant & Conversation

[9] TED Talk

[10] Johnson, Eric Michael.: 2011. Frans de Waal on Political Apes, Science Communication, and Building a Cooperative Society. Scientific American.

[11] همان جا

[12] همان جا