ایرج در خیابان انقلاب: دلبسته‌ موسیقی کلاسیک

بعد از اینکه در سال‌های دهه ۱۳۵۰، در رشته نجاری فوق دیپلم گرفتم، در کنار ساخت در و پنجره و میز و صندلی، به ساختن ساز علاقه‌مند شدم. به صورت تجربی شروع کردم به ساختن ساز. سازهایی مثل تار و سه‌تار و گیتار و عود. و کم‌کم به نواختن ساز هم علاقه‌مند شدم. اول با تار شروع کردم. بعد عود. و همین‌طور به صورت تجربی سازهای دیگر را هم یاد گرفتم. ابتدا در همان کارگاه، برای خودم و کارگران می‌نواختم، اما کم‌کم از طریق مشتری‌ها، به مجالس خصوصی دعوت می‌شدم و در آنجا می‌نواختم. انقلاب که شد، موسیقی به حاشیه رفت و من هم دوباره برگشتم به کارگاه نجاری‌ام و نجاری و در کنارش هم ساخت ساز... اما موسیقی را کنار نگذاشتم.

گاهی به مجالس خصوصی دعوت می‌شوم و در آن‌جا آزادانه بدون اینکه نیازی به مجوز داشته باشم یا پاسخگوی مأمور وزارت ارشاد باشد، با خیال راحت می‌نوازم. من به دلیل اینکه علاقه خاصی به موسیقی غربی دارم و شنیدن و اجراکردنش برای خودم لذت‌بخش است، واردِ موسیقی‌های پاپ نشدم و نمی‌شوم. من در تمام این سال‌ها تلاش کردم از طریق موسیقی با مردم ارتباط برقرار کنم. چه در مجالس خصوصی، چه در کافه و چه در خیابان و یا هر جای دیگری که امکانش فراهم باشد؛ به‌ویژه خیابان انقلاب که همواره کسانی پیدا می‌شوند که برای شنیدن موسیقی کلاسیک گوش تربیت شده‌ای دارند. به ویژه دانشجویان. برای من لذت‌بخش است که می‌توانم از این طریق با دانشجویان و نسل‌های جدید وارد گفت‌وگو شوم.

اوایل که انقلاب شده بود و سازها را به همراه قلم‌ها می‌شکستند، راهی برایم نمانده بود جز اینکه موسیقی را برای دل خودم بنوازم، در همان کارگاهم. تا اینکه شرایط اجتماعی و فرهنگی از اواخر سال‌های دهه ۱۳۷۰ بهتر شد و از دهه ۱۳۰ هم فضا بازتر شد و تا اینکه در دهه ۱۳۹۰، نواختن در خیابان یا کافه یا مجالس خصوصی، کم‌کم پذیرفته شد. هرچند هنوز هم به‌ گمانم در خانواده‌ها یا برخی شهرستان‌ها، آن نگاه منفی به نوازنده‌های خیابانی هست، اما شرایط در مجموع بهتر می‌شود، به ویژه بعد از جنبش زن، زندگی، آزادی.

 من هم دیگر از پستوی کارگاه نجاری‌ام بیرون آمده‌ام، دل به دریا زده‌ام و با سازهایم هر روز وارد یکی از خیابان‌های تهران می‌شوم، به‌ ویژه ستارخان و انقلاب، که نزدیک محل زندگی‌ام هستند.

به دلیل نگاه سختگیرانه‌ام به موسیقی، از همان ابتدا سراغ موسیقی‌های ریشه‌دار و اصیل رفتم. من دنباله‌روی موسیقی بازاری و لاله‌زاری نبودم، چه قبل از انقلاب، چه بعد از انقلاب، با اینکه می‌دانم مردم دنبال آهنگ‌های شش و هشت هستند و از نوازنده‌های خیابانی هم همین درخواست را دارند، ولی من تن ندادم و نمی‌دهم. و در طول تمامِ این سال‌ها، تلاشم بر این بوده و هست که بتوانم یک موسیقی خوب اجرا کنم. و همین کار را هم کرده‌ام تا امروز.

با اینکه یک‌بار گوشی و سازهایم را گرفتند، اما باز ادامه دادم. چرا نباید ادامه بدهم؟ به چه جُرمی؟ به جُرم اینکه دارم موسیقی اجرا می‌کنم. آن‌هم نه یک موسیقی شش و هشت که در قاموس آنها حرام است، بلکه یک موسیقی جدی و تفکرآمیز. اما برای آنها این چیزها مهم نیست. همین که صدای سازی را در خیابان یا پارکی بشنوند که چند نفر دورت جمع شده‌اند و یک صحنه بدون سقف و مجوز فراهم آورده که می‌توانی در آن یک موسیقی زنده اجرا کنی، به قبای آن برمی‌خورد. انگار که بگویند برای اجرای موسیقی خیابانی هم باید از ما مجوز بگیری.

آن‌ها با این بگیر و ببندها می‌خواهند بگویند اجازه یک اجرا در خیابان، که یک صحنه عمومی برای اجرای موسیقی و نمایش‌های خیابانی است، به خواست و اراده آن‌ها باید وابسته باشد. اینکه مثلا آن مامور از تو خوشش بیاید و چیزی نگوید یا اینکه چیزی به او بدهی تا بتوانی اجرا کنی.

از طریق برخی از دوستان من که در پیاده‌روی خیابان انقلاب کتاب‌های زیرزمینی یا نایاب و دست‌دوم می‌فروشند، خبر دارم که به ماموران شهرداری پول می‌دهند تا اجازه بدهند آنها در پیاده‌رو بساط کنند. حالا حساب کنید که اینها از نوازنده‌ها هم همین انتظار را دارند. آن‌هم نوازنده‌هایی که در خیابان‌های مختلف می‌نوازند. آنها هرجا شما را گیر بیاورند، بسته به شانس و جمعیتی که به دور شما گرد آمده‌اند، می‌توانی اجرا کنی یا نه! چون تعداد که از یک حدی می‌گذرد، آنها احساس خطر می‌کنند.

اجرای مخاطره‌آمیز در خیابان به نظر من ارزشش را دارد. ارزشِ اجرای یک موسیقیِ خوب، هم به خودت حال خوب می‌دهد، و هم به شنوندگانت که از قشرهای مختلف و از هر شهری از ایران می‌توانند باشند؛ گویی در اجرای خیابانی، تمام ایران در یک نقطه جمع می‌شوند تا هنرِ آزادِ تو را بشنوند و در این مجالِ کمِ آزادی، دقایقی حالِ خوب را با خود به خانه ببرند.