بحران انسانی در سودان: «خانواده‌هایی که تنها علف برای خوردن دارند»
وضعیت سودان به عنوان بزرگترین فاجعه انسانی در جهان شناخته می‌شود. برای مردم، این شرایط بسیار ناامیدکننده است. بزرگترین اردوگاه پناهندگان در این کشور نیز مورد حمله قرار گرفته است.
بر اثر جنگ داخلی در سودان، یک مرد سودانی با وسایل زندگی خود به اتیوپی می‌گریزد. ـ عکس از خبرگزاری فرانسه
دختر کوچکی از دارفور به‌تازگی متولد شده بود. بخت زنده ماندن او کم بود. مادرش پس از یک پیاده‌روی طولانی به بیمارستانی در نیالا رسیده بود. خود او نیز به‌شدت دچار سوء تغذیه بود و نمی‌توانست به دخترش شیر بدهد. دخترش از هیپوگلیسمی (افتِ قند خون) رنج می‌برد.
ماریا فیکس، پرستار که این ماجرا را به یاد می‌آورد:
به بخش رفتم و کودک را دیدم. تقریباً دیگر نفس نمی‌کشید. او چهار هفته بیشتر از عمرش نگذشته بود.
ماریا فیکس پرستار بخش بهداشت و درمان در نزدیکی شهر مونیخ آلمان است. او چهار ماه برای سازمان پزشکان بدون مرز در نیالا، واقع در غرب سودان کار کرد، منطقه‌ای که از آغاز جنگ به‌ندرت کمکی به آن‌جا رسیده است. فیکس درباره کمبودها در زمینه کاری خود در سودان می‌گوید:
نیازهای انسانی [در سودان] به اندازه اقیانوس وسیع است و ما تنها می‌توانیم به میزان یک بطری آب کمک کنیم.
فیکس تأکید می‌کند که به هیچ وجه نمی‌توان برای «خاموش کردن همه آتش‌ها» به اندازه کافی و مؤثر کاری کرد.
بزرگترین فاجعه انسانی در جهان
سازمان ملل متحد وضعیت در سودان را به‌عنوان بزرگترین فاجعه انسانی در جهان معرفی کرده است. ۱۱ میلیون نفر در این کشور در حال فرار هستند. سه‌چهارم همه کودکان نمی‌توانند به مدرسه بروند. به این وضعیت، گرسنگی را هم باید افزود: براساس گزارش‌های سازمان ملل، بیش از نیمی از جمعیت سودان، یعنی بیش از ۲۵ میلیون نفر، دچار سوء تغذیه هستند.
مشکلات ناشی از بسته‌شدن آشپزخانه‌های عمومی
گرسنگی در همه‌جا خود را نشان می‌دهد. محمد عوض به اُم‌دُرمان، بزرگترین شهر سودان واقع در استان خارطوم پناه برده است. او به خبرگزاری رویترز گفت: «غذای کافی وجود ندارد، همه جا بیماری شیوع پیدا کرده و امنیتی هم در کار نیست.» به‌گفته او، برای تهیه غذا پول کافی وجود ندارد. به همین دلیل، آن‌ها به آشپزخانه‌های عمومی وابسته هستند. اما اکنون این آشپزخانه‌ها نیز بسته شده‌اند. او می‌افزاید: «ما دیگر چیزی برای خوردن نداریم.»
وضعیت در دارفور به‌طرز دردناکی وخیم‌تر است. محمد عبدالعظیم از سازمان امدادی «نجات کودکان» می‌گوید بسیاری از خانواده‌ها مجبورند به یک وعده غذا در روز بسنده کنند:
همچنین گزارش‌هایی وجود دارد از خانواده‌هایی که تنها علف برای خوردن دارند. این در قرن بیست‌ویکم غیرقابل تصور است. برای خانواده‌ها و کودکان تحمل‌ناپذیر است.
حمله به اردوگاه پناهندگان
این توصیف‌ها بازگوکننده تمامی وضعیت سودان نیست. همین چند روز پیش بزرگترین اردوگاه پناهندگان در دارفور به نام «سام‌سام» با بیش از ۴۰۰ هزار سکنه هدف حمله قرار گرفت. هزاران نفر به سرعت اردوگاه را ترک کردند. به کجا؟ دقیقاً نمی‌دانند. امنیتی در آن‌جا وجود ندارد. سازمان‌های امدادگر شبه‌نظامیان «نیروهای پشتیبانی سریع» (RSF) را مسئول این حمله می‌دانند. این میلیشیای مسلح و بزرگ یک سال‌ونیم است که با ارتش سودان در جنگ است. در حالی که چند ماه پیش به نظر می‌رسید «نیروهای پشتیبانی سریع» در این جنگ برتری خواهند داشت، اکنون ارتش دوباره در حال تصرف مناطق جدید است.
کورسویی در زندگی روزمره
در حال حاضر امید به صلح در سودان تقریباً وجود ندارد. اما وقتی صحبت از کاهش درد و رنج می‌شود، گه‌گاه کورسوهایی دیده می‌شود.
از آغاز فصل خشک، محموله‌های بیشتری از سوی «برنامه جهانی غذا»، شاخه کمک غذایی سازمان ملل متحد، به اردوگاه‌های پناهندگان می‌رسند و نیازمندان را با مواد غذایی تأمین می‌کنند.
دختر کوچکی که ماریا فیکس درمان کرده بود، نجات یافته است. او تقریباً در یک ساعت‌ونیم احیا شد و سپس وضعیت جسمانی‌اش به حدی تثبیت شد که پس از چند روز مرخص شد. ماریا فیکس می‌گوید:
اما چنین مواردی بر من تأثیر می‌گذارد، زیرا این مسائل در واقع قابل پیش‌گیری هستند.
مسئله برای این مددکار سازمان پزشکان بدون مرز روشن است: او می‌خواهد و باید دوباره به سودان برگردد. مأموریت بعدی او - این بار در شرق کشور - از قبل برنامه‌ریزی شده است.
نظرها
نظری وجود ندارد.