فعالان زن افغانستان: به مبارزه با ایدئولوژی زن‌ستیزانه ادامه می‌دهیم!

در نخستین روزها که گروه طالب، از بستن دروازه‌ی نهادهای آموزشی سینما، تیاتر، نقاشی، خطاطی، تصویر برداری و گویندگی به روی زنان آغاز کرد ـ که هیچ کدام کم‌تر از طب نبودند و نیستند ـ تا پس از آن که نوبت به سایر مکان‌های آموزشی، فرهنگی و‌ ورزشی رسید، همواره تصور می‌کردیم که سازمان ملل و جامعه‌ی جهانی که صدها کنفرانس و اعلامیه بر حمایت از حقوق زنان و برابری جنسیت داده‌اند، اجازه نخواهند داد این اتفاق بیفتد اما چنین حمایتی ندیدیم. بنابراین درسی که از این سه سال و نیم گرفتیم این است که باید این بار را خودمان حمل کنیم و به‌ خودمان تکیه کنیم. با هم‌گرایی، برنامه ریزی و آگاهی دهی جامعه را انسجام و قوام ببخشیم. یقین دارم اگر ما تسلیم نشویم و‌ با ظلم خو نگیریم، می‌توانیم با‌ ابتکاری که سرمشق ایجاد کند، تکثیر نمادهای فراخوانده شد و‌ خلق انگیزه و تحرک، هر ستمگر و دیکتاتوری را زمین بزنیم و آزادی و خود ارادگی مان را به‌دست آوریم.

ما باید علیه استبداد و سرکوب طالبانی با هم در قالب گروه‌های منسجم بیایستیم و دو کار مهم انجام دهیم، اول اینکه خلاهای جنبش‌هایمان را بشناسیم و دوم اینکه رویکرد و تفکر زن ستیزانه طالبان را مورد انتقاد قرار بدهیم. اساس این تفکر را بازشناسایی کنیم ‌و بر علیه همین تفکر مبارزه کنیم. تفکری که زن را مطاع و برده جنسی می‌سازد، تفکری که زن در آن وسیله ارضای مرد و تولید نسل است و تفکری که حضور اجتماعی و انسانی زن اصلا در آن موضوع و مسأله نیست. زن چه در جامعه باشد یا نباشد به او فرق نمی‌کند، همینکه بتواند چرخه تولید مثل را فعال نگه‌دارد کافی است!

یقین دارم اگر ما تسلیم نشویم و‌ با ظلم خو نگیریم، می‌توانیم با‌ ابتکاری که سرمشق ایجاد کند، تکثیر نمادهای فراخوانده شد و‌ خلق انگیزه و تحرک، هر ستمگر و دیکتاتوری را زمین بزنیم و آزادی و خود ارادگی مان را به‌دست آوریم.

مژده تابش‌نور ، از اعضای هیات رهبری «نهاد رهایی و توسعه زنان»

آنها از روش‌های جنگی خشن، جنایات جنسی و جنسیتی استفاده می‌کنند. ما زنان از روش‌های غیررادیکال، ما فقط حرف می‌زنیم. آنها مردم ما را در برابر زنان آموزش می‌دهند، ما از نهادهای خارجی خواهان تغیر وضعیت می‌شویم! طالبان از زنان به‌عنوان ابزار سیاسی فشار و عقده گشایی در مقابل کشورهای غیر اسلامی استفاده می‌کند تا از یک سو مورد توجه بین‌المللی قرار گیرد و کمک مالی و حمایت سیاسی بگیرد. درحالیکه عملکرد طالبان همواره زن‌ستیزانه بود و حتی آخرین فرمان طالبان مبنی بر منع زنان از کار در عرصه صحت، منشا دینی هم ندارد.

طالبان از افزایش قدرت زنان افغانستان و مبارزه‌های مستمر و روزمره‌ی آنها با آپارتاید جنسیتی آگاه است و به همین دلیل می‌کوشد با شدت هرچه بیشتر زنان را به حاشیه براند. زنان در افغانستان در بحبوبه‌ی جنبش «زن، زندگی، آزادی» به خیابان‌های کابل رفتند و از زنان ایرانی حمایت کردند. طالبان از همین انگیزه، قدرت و پتانسیل زنان برای ایجاد تغییرات اجتماعی، فرهنگی و سیاسی هراس دارد و با خشونت بیشتری به سرکوب آنها دست می‌زند تا جایی که در مراکز آموزشی پزشکی را هم به روی آنها بسته است. در چنین شرایطی، توانمندسازی زنان در افغانستان باید مورد توجه فعالان حقوق زنان قرار بگیرد تا از بیشتر به حاشیه رانده‌ شدن آنها جلوگیری شود. 

آنها از روش‌های جنگی خشن، جنایات جنسی و جنسیتی استفاده می‌کنند. ما زنان از روش‌های غیررادیکال، ما فقط حرف می‌زنیم. آنها مردم ما را در برابر زنان آموزش می‌دهند، ما از نهادهای خارجی خواهان تغیر وضعیت می‌شویم!

واجده عزیزی

برای به عقب راندن طالبان، به یک همبستگی منطقه‌ای نیاز داریم و در این میان فعالان ایرانی به ویژه باید از زنان افغانستان حمایت کنند و تجربه‌هایشان در مقاومت و مبارزه با آپارتاید جنسیتی را با آنها به اشتراک بگذارند و به سهم خود صدای زنان افغانستان را در محافل بین‌المللی بالا ببرند.