نرگس محمدی: مردم شجاع‌تر شده‌اند، بیش از پیش باید به مبارزه ادامه داد
نرگس محمدی در گفت‌وگو با شبکه یک تلویزیون آلمان می‌گوید گاهی شک می‌کند که آیا همه این تلاش‌ها ارزش داشته است یا نه، اما همیشه به این نتیجه می‌رسد که باید بیش از پیش مبارزه کرد. او همچنان امیدوار است.
بخش حقوق
نرگس محمدی، فعال حقوق بشر و حقوق زنان، برنده جایزه نوبل صلح ـ عکس از خبرگزاری فرانسه
نرگس محمدی، فعال حقوق بشر و حقوق زنان، برنده جایزه نوبل صلح، چهارشنبه شب ۱۹ دی / ۸ ژانویه در گفت‌وگو بابخش خبر شبکه ARD، شبکه یک تلویزیون آلمان شرکت کرد و از ادامه مبارزه برای دموکراسی برابری و حقوق بشر در ایران سخن گفت. متن این مصاحبه را در زیر می‌خوانید:
• شما به دلایل پزشکی در حال حاضر در زندان نیستید. حالتان چطور است؟
نرگس محمدی: پس از یک عمل جراحی سنگین روی پای راستم، ۲۲ روز دیگر را در زندان گذراندم و در آنجا تحت درمان قرار گرفتم. سپس با کمک وکلا توانستیم دست‌کم برای ۲۱ روز مرخصی بگیریم. حالا وکلایم در تلاش هستند تا این تعلیق حبس را پس از پایان آن تمدید کنند.
• آیا اینکه شما در حال حاضر موقتاً در زندان نیستید را نشانه بهبودی [شرایط] می‌دانید؟ آیا این سیگنالی است که نشان می‌دهد رفتار نظام با مخالفان در حال تغییر است؟
وضعیت بیماران در بخش زنان زندان اوین از نظر من نگران‌کننده است. ما زندانیانی داریم که مثلاً تومور در سر دارند یا با بیماری‌های جدی دیگر دست‌وپنجه نرم می‌کنند، اما همچنان در بازداشت به‌سر می‌برند.
افزون بر این، گزارش‌های وحشتناکی از دیگر زندان‌های ایران می‌شنوم، از جمله این خبر که تنها در سال ۲۰۲۴، ۳۱ زن اعدام شده‌اند. به‌طور کلی، شمار اعدام‌ها به‌شدت افزایش یافته است. شنیده‌ام که تنها در دو ماه گذشته ۴۰۰ نفر اعدام شده‌اند.
همه این‌ها نشان می‌دهد که وضعیت حقوق بشر در کشور بسیار نگران‌کننده است. من نه تغییری در وضعیت می‌بینم و نه گشایشی در کشور.
«پشیمان نیستم»
• خانواده شما کشور را ترک کرده‌اند. شما ماندید و بارها بازداشت شدید. آیا تا کنون شک کرده‌اید که این تصمیم درست بوده است؟
تا به حال ۱۳ بار بازداشت شده‌ام که چهار بار آن در سلول انفرادی بوده است. باید به شما بگویم که سلول انفرادی سخت‌ترین دوران زندان بود.
علاوه بر این، در زندگی من رویدادهای غم‌انگیزی رخ داده است، مانند مرگ پدرم. من نتوانستم از او خداحافظی کنم، حتی تلفنم قطع شده بود. همین‌طور ۱۰ سال پیش، زمانی که فرزندان کوچکم ایران را ترک کردند و من مجبور شدم در زندان بمانم.
بدیهی است که چنین تجربیات و رویدادهایی فشار زیادی به فرد وارد و او را غمگین می‌کند. حتی می‌توانم بگویم که ممکن است شک‌هایی ایجاد شود و فرد از خود بپرسد که آیا همه این‌ها ارزش داشته است یا نه.
با این حال، پس از همه این رنج‌ها، من کاملاً متقاعد شده‌ام که مبارزه برای حقوق بشر، آزادی، برابری و حقوق زنان باید ادامه یابد. این مبارزه باید در خاورمیانه نیز که پر از درگیری است، به پیش رود تا به صلح برسیم. بنابراین باید تلاش‌های لازم انجام شود.
به‌طور خلاصه، برای پاسخ به سوال شما باید بگویم که نه، من پشیمان نیستم، بلکه برعکس، معتقدم که باید بیش از پیش ادامه دهیم. من پر از امید و انرژی هستم تا به راهم ادامه دهم.
«مردم قوی‌تر و شجاع‌تر شده‌اند»
• قانون پیشنهادی در مورد حجاب زنان، با موادی سخت‌گیرانه‌تر فعلاً به اجرا درنمی‌آید، زیرا رئیس‌جمهوری ایران که از اعتراضات گسترده مردم بیم دارد، آن را وتو کرده است. آیا این نشان‌دهنده گشایش است یا نمایشی است؟
به نظر من، این قانون و تصویب آن توسط مجلس آشکارا نشان می‌دهد که دولت همچنان مصمم است تا مردم و به‌ویژه زنان را سرکوب کند. رهبری [حکومت] حتی پس از جنبش «زن، زندگی، آزادی» تلاش کرده است فشار را افزایش دهد تا با آن مقابله کند.
ما این را در دیگر بخش‌های جامعه نیز می‌بینیم، مانند برخورد با هنرمندان، مخالفان، زندانیان سیاسی - در همه جا می‌توانید ردپای این سرکوب را به‌وضوح ببینید. بنابراین فکر می‌کنم که حاکمان همچنان به سرکوب متکی هستند. دلیل این است که زمان علیه آن‌هاست و آن‌ها از پشتیبانی گسترده‌ای برخوردار نیستند.
اینکه این قانون توسط مجلس تصویب شده اما توسط رئیس‌جمهوری و دولت فعلاً اجرا نمی‌شود، آشکارا نشان‌دهنده ضعف حاکمان در مقابل زنان مبارز در جامعه است و این یک دستاورد است که مدیون جنبش «زن، زندگی، آزادی» است. بدون این مبارزه، این موضوع قابل توضیح نبود. بنابراین می‌توان مقاومت کرد. این نشان می‌دهد که مردم قوی‌تر و شجاع‌تر شده‌اند. رهبری [حکومت] از این واهمه دارد.
پیامدهای مصاحبه
• اکنون که این مصاحبه را با ما انجام داده‌اید، چه عواقبی ممکن است برای شما داشته باشد؟
ببینید، از نظر من نمی‌توان دست از مبارزه و مقاومت کشید. ما نمی‌توانیم توقف کنیم. نه با زندانی شدن پشت دیوارهای بلند زندان و نه با دیگر روش‌ها و محرومیت‌هایی که متحمل شده‌ام، نمی‌توانند من را محدود یا ساکت کنند.
من تا کنون ۹ بار محکوم شده‌ام و در پنج مورد از آن، موضوع این بود که من در زندان فعال بودم و نظرم را بیان کردهم. این نشان می‌دهد که دیوارهای زندان نمی‌توانند من را از ادامه کار بازدارند، حتی اگر رنج زیادی کشیده باشم. در سال گذشته، تلفن من را قطع کردند تا بیانیه‌ها و اعتراضات من به بیرون درز نکند.
حتی نتوانستم وکلایم را ببینم، زیرا مقامات [حکومتی] فکر می‌کردند که بدون آن‌ها نمی‌توانم در دادگاه به خوبی از خودم دفاع کنم، حتی اگر - همان‌طور که می‌دانید - در دادگاه حاضر نشده‌ام، زیرا چنین دادگاه‌هایی را به‌رسمیت نمی‌شناسم. در چنین دادگاه‌هایی حق پایمال می‌شود.
جمهوری اسلامی تا به حال سعی کرده من را ساکت کند، اما موفق نشده است. من مصاحبه‌هایم را با قاطعیت کامل انجام می‌دهم. بله، در واقع این ممکن است برای من پیامدهایی داشته باشد، اما راه دیگری نمی‌بینم جز اینکه به مبارزه برای دموکراسی ادامه دهم، و از پای نخواهم نشست.
نظرها
نظری وجود ندارد.