زن، زندگی، آزادی: آغاز یک انقلاب؟

نظرها

• برای تغییر

  ۲۲ مهر ۱۴۰۱، ۱۷:۳۴

  همه ما در ج.ا جز خون جگر چیزی نخوردیم. از دهه چهلی‌ها که گوشت دم توپ جنگ ۸ ساله شدند تا نسلهای جدیدتر که یک زندگی نرمال از آنها دریغ داشته شده و در این جهانی‌شدگی به حق احساس اجحاف میکنند. یک زندگی نرمال برای آنها. همه با هم برای تغییر

• بیگی

  ۲۲ مهر ۱۴۰۱، ۱۹:۵۰

  من بە شخصە امیدوارم کە جنبش موجود خاموشی نگیرد و شعلە ورتر شود، هنوز شنبە ( فردا فراخوان رو داریم) اما اگر دقت کنید بی بی سی کە فهمیدە تریبون بە اصلاح طلبان آب در هاون کوبیدن است ، همراە با شبکە من و تو و انترناشنال دارند مرتب پروژە رهبری سازی رو پیش می برند و می خواهند جنبش را از محتوای ضد اتوریتە و پیشروانە زن زندگی زادی خالی کنند، و مانند ٥٧ قیم مورد نظر خود را سوار جنبش کنند، براستی اگر موفق شوند، برای جنبش مترقی و بی نظیر مردم و جوانان ایران فاجعە خواهد بود بخصوص چپ هم بدون امکانات است و هم پراکندە و هم درگیر تئوریهایی کە با پراکسیس واقعی اجتماعی امروز ما نمی خواند، هم از روست کە نمی تواند سوای این همە پتانسیل چپ گرایانە در میان جوانان و کارگران و … و همین شعار زن زندگی آزادی کە خود منشاء چپ دارد، چپ سازمانی و سیاسی در حاشیە و ناپیداست می خواستم ببینم کە نظر شما در بارە احتمال قاپ زدن یا های جک جنبش موجود توسط شاە پرستان تا چە اندازە است؟ با درود فراوان

• شهروند

  ۲۳ مهر ۱۴۰۱، ۳:۰۳

  شرایط امروز مردم بازتاب ضرب المثلی است که میگوید "مار گزیده از ریسمان سیاه و سفید میترسد". مردم رهبری طلب نیستند و دیگر نمی توانند به یک نفر اعتماد کنند. بلائی که خمینی با آن چهره روحانی به سر این مردم آورده است اعتماد را به هر کسی که ادعای رهبری کند از دست داده اند. میتوان حدس زد از درون این اعتراض ها جنبش خود رهبری را برگزیند. مشکل امروز عدم وجود هژمونی است. ما از انقلاب مشروطه تا امروز برای بر قراری حاکمیت ملی، آزادی و حکومت قانون مبارزه کرده ایم بی آنکه به آن دست بیابیم. هیچ وقت مخالفین نتوانسته اند حول این خواست متحد شوند. من بر این باورم که جای خالی حزبی که بتواند پاسخ گو به این نیاز تاریخی باشد حس میشود. حزبی که قدرت طلب نباشد و خواهان بر قراری دموکراسی باشد.حزبی که به زبان توده مردم صحبت کند و بذر آگاهی سیاسی بپراکند. دموکراسی یعنی حکومت مردم به دست مردم برای مردم. در سایه این دموکراسی ازادی های مدنی تامین میشود و آزادی بیان،تشکل،اجتماع و رسانه ها تامین میشود. باید اعتراض ها را جهت داد باید به مردم راه را نشان داد. به امید پیروزی

• دانش اموز علم سیاست

  ۲۳ مهر ۱۴۰۱، ۵:۱۲

  با سلام من یک دانش آموخته علوم سیاسی در تهران هستم وباید بگویم که این تحرکات خیابانی منتج به انقلاب وسرنگونی نخواهد شد اما تبعات زیان باری را در پی خواهد اشت ؟ 1_فرسودگی فعالان سیاسی در داخل 2_تلفات جانی وبه زمین ریخته شدن تعدا دی اشخاص بی گناه وغیر مرتبط با این فعالیت ها ویا پیاده نظام از طرفین 3_ناامنی اقتصادی ومالی ورکود اقتصادی وخروج حداقل روزانه یک میلیارددلار سرمایه از کشور؟ 4_با انحراف کشیده شدن مطالبات سیاسی واجتماعی مردم وعقیم تر شدن جنبش های اجتماعی 5_امنیتی شدن کشور و از بین رفتن بسترهای مسالمت امیز فعالیت های رسانه ای وسیاسی و قطع ارتباطات حداقلی مثل اینترنت؟ 6_رادیکال شدن فضاهای سیاسی و در صورت عدم موفقیت ؟سرخورده شدن فعالین ونسل جوان از سیاست و فعالیت های ازادی خواهانه ؟ 7-دوقطبی شدن فعالیت های اعتراضی با اغتشاشات وایجاد هراس بین مردم کوچه وبازار و نا امنی عمومی وخانوادگی ؟به بهانه دفاع مشروعو ترویج هرو مرج اجتماعی 8_ترویج تبلیغات سیاه ودامن زدن به شایعات واخبار دروغ و برجسته کردن خبرهای کوچک با هدف به انحراف کشیده شدن مطالباتت حداقلی وقانونی در نهایت تنها دستاورد این قعل وانفعالات افزایش بودجه های تخصیصی برای سازماندهی کنندگان وتشویق کنندگان و عناصر کلیدی وحامیان این گونه اقدامات و دستگا ههای تبلیغاتی مرتبط است ؟ جنبه ایزایی و کوتاه مدت را دارد * طراحان این گونه تحرکات خودشان هم می دانند به نظر من در حال حاضر حداقل چهل میلیون حامی و عناصر خاکستری وجود دارداما برای بالا بردن قدرت چانه زنی بیشتر برای فشار حداکثری به حکومت دست به این اقدامات زده اند اما متاسفانه یک تعداد اشخاص پیاده نظام ویک بار مصرف و نا اگاه هم در این بین تلف می شوند؟اپوزیسیون وجنبشی که تابلو ورهبر وسر ندارد نتایجی بیش تر از این هم نخواهد داشت .

• اشکان

  ۲۳ مهر ۱۴۰۱، ۶:۲۴

  یک پیشنهاد...برای جوانان محلات تهران...یا ... با در نظر گرفتن خشونت زیاد حکومت و اینکه هیچ کس در جهان جلوشو نمیگیره باید شعارهای تند را حذف کرد و دو نوع شعار سر داد....تا اختلاف بندازه بینشان..... یکی ....شعارهای دوستانه در غالب دوستی و اتحاد شهرها و قومیت های مختلف دوم....شعارهایی که آخوند ها و نظامیان و حتی عوامل سرکوب را از تغییر یا اصلاح حکومت نترساند. مثلا ....." آخوند فقط تو مسجد نه کمتر نه بیشتر" "زندگی بخشش آزادی"....."انقلاب آینده، بخشش برا رزمنده".. همچنین انتخاب روزهایی خاص برای بخشش و فراموشی ظلم تا آن روز....

• جوادی

  ۲۳ مهر ۱۴۰۱، ۹:۲۶

  حکومت سلطنت مطلقه در همه جا بر نظریه حقوق الهی استوار بوده است. متاسفانه این حقیقت مهم سیاسی یا اصلا مورد توجه روشنفکران ایرانی قرار نگرفته یا خیلی سطحی درباره آن بحث شده است. مصدقی ها به این سخن دکتر فاطمی می بالند که گفته بود سلطنت ام الفساد است . این انتقاد یک انتقاد سطحی و بی مایه است زیرا نظریه حقوق الهی را که سلطنت مطلقه بر آن استوار است، زیر سوال نمی برد. وقتی یک سیاستمدار، روشنفکر و متخصص علوم سیاسی نمی تواند ریشه الهیاتی استبداد سلطنتی را درک کند و زیر سوال برد از بقیه چه توقعی باید داشت؟ انقلاب ۵۷ نظریه حقوق الهی را که انقلاب مشروطه آن را تا حدی تضعیف کرده بود، دوباره احیا کرد و در قانون اساسی نظام جدید گنجاند. هنوز هم مخالفان پهلوی وقتی از پادشاهی یا به قول خودشان از نظام سلطانی انتقاد می کنند، از نظریه حقوق الهی حرفی نمی زنند.‌ انتقاد از نهاد سلطنت مطلقه بدون انتقاد از فلسفه سیاسی آن ، انتقادی کم مایه و سطحی است که ره به بازتولید استبداد بر اساس همان فلسفه سیاسی و یا نظریه مشروعیت بخشی می برد. تنها تغییری که در این میان رخ می دهد تغییری صوری است. فرمول خدا ،شاه، میهن به فرمول خدا، ولی فقیه( رهبر)، امت تبدیل می شود.‌ جربان قدرت در هر دو فرمول از عمودی و ازآسمان به زمین است. من قبول ندارم که محمد رضا شاه، محافظه کار بوده است.‌ بر عکس اعتقاد دارم او گرچه دموکرات نبوده ولی زیادی لیبرال بوده است. اگر انقلاب سفید سیاستی لیبرالی نبوده است، پس چرا خشم محافظه کاران را و آقای خمینی را بر انگیخته بود؟ اگر بگوییم شاه محافظه کار بوده، پس علت مخالفت روحانیونی مثل خمینی با او از چه موضعی بوده است؟ آیا آقای خمینی و سایر اسلام گراها ار موضع محافظه کاری و ارتجاعی( محافظه کاری افراطی) با شاه مخالفت نمی کردند؟ هیچ یک از انقلابیون ۵۷ و یا طرفداران این انقلاب تا کنون درباره اینکه آقای خمینی راست گرا بوده یا چپ گرا، محافظه کار بوده یا لیبرال ، حرفی نزده اند.‌چرا؟ چون توجه به همین مساله مهم اعتبار انقلاب شان را زیر سوال می برد.‌ چه دوست داشته باشیم چه نباشیم، رهبر انقلاب ۵۷ و‌نیروی اصلی آن محافظه کار افراطی بوده اند و همین عامل ، تعیین کننده جهت گیری نهایی انقلاب به سمت راستگرایی افراطی بوده است. راست گرایان افراطی در انقلاب ۵۷ دست بالا را داشته اند.‌ به انتخابات اخیر ریاست جمهوری فرانسه نگاه کنید. اگر ائتلاف چپ و راست افراطی با هم متحد می شدند، به حکومت میانه رو مکرون پایان می دادند ، اما اینکار را نکردند زیرا بعدش باید با هم می جنگیدند. اما درسال ۵۷ ما شاهد یک ائتلاف نامیمون بین چپ ها و راست گراهای افراطی هستیم که به سقوط سلطنت منجر می شود و نیروهای ائتلاف هیچ برنامه ای برای توزیع قدرت بعد از سرنگونی سلطنت نداشتند.‌ در اینصورت آیا از جنگ قدرت در فردای پیروزی انقلاب باید تعجب کرد؟ اینکه چپ ها و لیبرال های شرکت کننده در انقلاب ۵۷ که افکارشان آمیخته به رسوبات اسلامی بود و نتوانستند حتی محافظه کار بودن رهبر انقلاب شان را تشخیص دهند، این را نمی توان گردن شاه یا بیگانگان انداخت. انقلابی که رهبر آن یک محافظه کار افراطی است، روشن است که به استبداد و پسرفت ره می برد. ‌

• mashang

  ۲۳ مهر ۱۴۰۱، ۱۲:۱۳

  این نسل، نسلیه که تا تحقق خواسته هاش به پیروزی کامل نرسه، زندگی و روز خوش رو بر شما «خلافت نظامی اسلام» حرام خواهد کرد!

• mashang

  ۲۳ مهر ۱۴۰۱، ۱۲:۱۳

  درختی رو که ۱۴۰۰ سال میوه نداده نه آب میدن نه هرس میکنن، قطعش میکنن

• جوادی

  ۲۴ مهر ۱۴۰۱، ۷:۰۷

  من برای فهم انقلابها بویژه انقلاب های مشروطه و اسلامی ایران، ترجیح می دهم نخست درباره تئوری های عمومی انقلاب مطالعه کنم. اما اکثر روشنفکران ایرانی برعکس ترجیح می دهند بدون فهم تئوری های انقلاب، انقلاب های ایران را بررسی کنند. تا کنون سه نسل از تئوری ها برای بررسی انقلابها پدید آمده اند که تقریبا با اطمینان می توان گفت هیچ روشنفکر ایرانی به خود زحمت نداده است درباره این تئوری ها مطالعه کند و انقلابهای ایران را از دیدگاه آنها توضیح دهد.‌ مارکسبست ها معمولا انقلاب را بر اساس مفهوم نفی تعریف می کنند و اصولا نفی را فرآیندی تکاملی می دانند، بنابراین از دیدگاه مارکسیستی ، انقلاب دینی یا ارتجاعی وجود ندارد. مارکس حتی به این موضوع نیز اشاره نکرده است که محافظه کاری و ارتجاع می تواند یک نیروی انقلابی باشد.‌ اما در روند انقلاب ۵۷ به روشنی می بینیم، نیروی مذهبی، نیروی اصلی انقلاب را تشکیل می دهد.‌ اما مارکسیست ها ی ایرانی چون به کامل بودن مارکسیسم اعتقاد دارند نمی توانند قبول کنند که وقوع انقلاب ارتجاعی هم ممکن است.‌ بنابراین انقلاب ۵۷ را انقلاب اسلامی نمی نامند و روی کار آمدن جمهوری اسلامی در فردای انقلاب ۵۷ را دزدیده شدن انقلاب تعبیر می کنند و اینجوری از خود سلب مسولیت می کنند. حتی فرض کنیم عبارت دزدیده شدن انقلاب با معنی باشد،، پرسش این است که آیا مارکسیسم این موضوع را پیش بینی کرده با نه و اگر پیش بینی کرده بود چه راه حلی برای آن طرح کرده بود و چرا چپ های ایرانی برای اینکه انقلاب سوسیالیستی شان توسط روحانیون که از قضا یکی از روحانیون رهبر انقلاب سوسیالیستی شان نیز بوده، دزدیده نشود، اقدامی پیشگیرانه انجام ندادند؟ مگر به ما یاد ندادند که علاج واقعه را قبل از وقوع باید کرد؟ به نظر می رسد تحلیل انقلاب ۵۷ از دیدگاه مارکسیستی ، نمی تواند مساله رهبری انقلاب سوسیالیستی توسط یک روحانی و روی کار آمدن یک حکومت دینی از دل یک انقلاب سوسیالیستی را توضیح دهد.‌بنابراین برای فهم و تبیین انقلاب ۵۷ باید به تئوری های غیر مارکسیستی رجوع کرد.‌

• جوادی

  ۲۴ مهر ۱۴۰۱، ۹:۵۶

  وقتی اینجا می نویسم به این موضوع توجه نمی کنم که نوشته هایم مطابق استاندارها، یادداشت یا مقاله به شمار می آیند با نه. در عوض تلاش می کنم خیلی فشرده نظراتم را بیان کنم. از اول شروع خیزش زن، زندگی، آزادی بر ناکافی بودن مدیریت صفی اعتراضات و لزوم مدیریت ستادی جنبش تاکید کردم ، آیا با گذشت یک‌ماه از این خیزش، نمی توان اهمیت این دیدگاه استراتژیک را فهمید؟ معترضان در کف خیابان بارها اعلام همبستگی کردنداما احزاب پر مدعی ایرانی در جهت همبستگی حتی یک ستاد هماهنگی نتوانستند تاسیس کنند.‌ خوب آیا حق نداریم بپرسیم فایده این احزاب چیست و به چه دردی می خورند؟ احزابی که خود را بروز رسانی نکرده اند و همواره از مردم داخل عقب ترند.‌ اگر همچنان انحصار طلب هستید نمی توانید با هم همکاری کنید آیا بهتر نیست این احراب خودشان را منحل کنند تا امید واهی اکثریت مردم ناراضی به این احزاب از بین رود و مردم داخل به فکر چاره دیگر باشند. اگر می توانستیم در داخل حزب تشکیل دهیم، دست یاری به سوی احزاب پر مدعی و انحصار طلب خارج از کشور دراز نمی کردیم. در داخل معترضان جان شان را کف دست گرفته و در خیابان مبارزه می کنند، اما احزاب ایرانی در خارج از کشور حاضر نیستند از تنگ نظری و غرور کاذب شان دست بکشند و دست کم برای قوت قلب مخالفان و تحریک دهی میلیونها ناراضی که در خانه نشسته اند، یک ستاد هماهنگی تشکیل دهند یا با هم در یک کنفرانس از راه دور شرکت کنند.‌ آیا این کارها از شان شما می کاهد؟ من فعلا تریبونی جز این وب سایت ندارم و برای اینکه نظراتم به گوش برخی از روشنفکران برسند و موثر واقع شوند، به فعالیت میانجی نیاز هست. بررسی برخی از مسایل سیاسی و اجتماعی از دیدگاه استراتژیک، باعث تخلیه من نمی شود.‌گرچه قبلا در برخی از نوشته ها از انزوا و دردهای روشنفکرانه نالیدم، اما بر ِآن تمرکز نکردم و هدف اصلی از نوشتن در این وب سایت تغییر فضای روشنفکری و به تبع تغییر فضای سیاسی ایران است. بنا به تجربه دریافتم اگر بخواهم به عنوان یک روشنفکر ، روشنفکران دیگر را تحت تاثیر قرار دهم باید از موضع افقی آنها را مخاطب قرار دهم.‌ روشنفکرانی مانند آرامش دوستدار که از موضع بالا تمام روشنفکران را مورد حمله قرار داده و هنر روشنفکر ایرانی را در نیاندیشیدن دانستند، روشنفکران را بیشتر به دفاع وادار کردند تا به اندیشیدن و گفتگوی انتقادی.‌ با اونکه در من هم مانند تمام روشنفکران این گرایش وجود دارد که از موضع برتر ، بقیه را مخاطب قرار دهم ولی چون از این ناهنجاری آگاهی دارم، تلاش می کنم آن را مهار کنم.‌ تمرین کردم تا برای تنوع نظرات و گفتگوی انتقادی ارزش قائل شوم و تلاش می کنم تا آخر عمر به ارزشهای کثرت گرایانه پایبند باشم.‌

• جوادی

  ۲۴ مهر ۱۴۰۱، ۲۳:۰۸

  آگاهی از موقعیت مشترک خویش کتابی را مطالعه می کردم که جمله ای از ِ آن نظرم را جلب کرد و مرا به فکر فرو برد.‌ این جمله چنین است: مطابق تئوری مارکس در آغاز دوران بورژوازی، کارگران در جامعه هنوز توده نامنسجمی را تشکیل می دهند که در سراسر کشور پراکنده و به واسطه رقابت میان خویش دچار تفرقه اند.‌( پایان نقل قول) مشابه این قضیه را درباره گروههای مخالف جمهوری اسلامی می توان به کار برد. از آغاز جمهوری اسلامی تا کنون، احزاب مخالف جمهوری اسلامی، مجموعه نامنسجمی را تشکیل دادند که بواسطه رقابت و فقدان طرز فکر استراتژیک، دچار تفرقه اند و این موضوع به بقا و تحکیم جمهوری اسلامی کمک کرده است. طبق نظر مارکس آگاهی طبقاتی یعنی آگاهی کارگران از موقعیت مشترک خویش شرط لازم برای انقلاب است و تنها اقدام مشترک مشترک ِآنان می تواند موقعیت شان را تغییر دهد.‌ به نظرم همین نظر را عینا می توان درباره احزاب مخالف جمهوری اسلامی به کار برد. احزاب مخالف وضع موجود هنوز به آگاهی از موقعیت مشترک خویش نرسیده اند و هنوز نفهمیده اند که تنها انسجام واقدام مشترک آنها میتواند وضع موجود را تغییر دهد.‌ آیا چهل و سه پراکندگی و دعوا بس نیست؟ تمام احزاب ایرانی هنوز هم تا حد زیا دی تحت تاثیر فضای روشنفکری پیش از انقلاب هستند و خود را به روز رسانی نکرده اند.‌ همه این احزاب از خیزش زن، زندگی، آزادی بسیار شگفت زده شدند زیرا به مخیله شان هم خطوز نکرد که در شرایط بسیار بد اقتصادی، جنبشی زنانه ،آزادیخواهانه و دموکراتیک شکل گیرد. بسیاری از روشنفکران منتظر انقلاب گرسنگان و یا قیام کارگران بودند زیرا فکر می کردند جمهوری اسلامی طبقه متوسط در ایران را نابود کرده و به زیر خط فقر کشانده است. گرچه طبقه متوسط در سالهای اخیر با بحران شدید معیشتی روبرو بوده و تحلیل رفت اما خیزش باشکوه زن، زندگی، آزادی نشان داد که این طبقه نه تنها زنده است بلکه با عبور از اصلاح طلبی دروغین ، انقلابی هم شده است. امیدوارم با پیوستن سایر اقشار ناراضی به این خیزش، هرچه سریعتر و با هزینه های کمتر به آزادی برسیم.‌

• علی رضا

  ۲۵ مهر ۱۴۰۱، ۷:۰۳

  با سلام -ارای بیست میلیونی رئیسی وهشت میلیونی باطله و عبدالناصر همتی موید یک انقلاب در ایران نیست ؟در حال حاضر گقتمان براندازی توام با خشونت وتبلیغات سیاه و گفتمان مشت اهنین در خیابان شهرهای بزرگ بخصوص تهران در حال بازی موش وگربه هستند ؟من خودم از نزدیک شاهد عینی این ماجری ها هستم ؟در واقع به نظر من زمانی در ایران برای یک انقلاب مهیا خواهد شد که قاعده یک سوم بسیج اجتماعی و ظهور میلیونی در خیابان ها رقم بخورد ؟در حال حاضر یک اکثریت ناراضی وخاموش هیچ حمایتی از این گفتمان های خشونت وتبلیغات سیاه به بهانه براندازی ندارند که دلایل متعدد وجدی برای این مدعا وجود دارد؟به نظر می رسد این گفتمان خشونت وناامنی درخیابان ها ؟ بیش تر به عنوان یک اهرم فشار برای حکومت تهران استارت خورده است ؟

• جوادی

  ۲۶ مهر ۱۴۰۱، ۱۰:۲۰

  لنین در تئوری حزب انقلابی( حزب پیشگام) که بعدها به لنینیسم معروف شد، می گوید: هیچ جنبش انقلابی بدون سازمانی پایدار از رهبران که حافظ تداوم جنبش باشد نمی تواند پایدار بماند. می توان لنینیست نبود ولی برخی از نظرات او درباره انقلاب را که مورد تایید تجربه هستند، پذیرفت. جنبش زن، زندگی، آزادی برای پیروزی به حمایت وسیع کارگران و به ویژه اعتصابات گسترده نیاز دارد. این مساله که چگونه طبقه کارگر را باید به مبارزه انقلابی کشاند، به نظر برخی از محققان انقلاب روسیه، مناقشه برانگیزترین بخش طرح لنین بوده است. در جنبش زن، زندگی، آزادی نیز با همین مساله دشوار روبرو هستیم و امیدوارم روشنفکران سوسیال دموکرات و حتی کمونیست ها کارگران را قانع کنند که پیوستن به این جنبش به نفع آنان است. در فردای پیروزی این جنبش دموکراتیک ، علاوه بر بهبود شرایط عمومی اجتماعی ، دست کم می توانند دارای حزب و اتحادیه های مستقل کارگری شوند.‌

• جوادی

  ۲۶ مهر ۱۴۰۱، ۲۳:۳۸

  باز هم تاکید می کنم که مدیریت صفی جنبش یا همان هدایت جنبش توسط رهبران میدانی کافی نیست. برای پیروزی جنبش به تظاهرات چند صد هزار نفری و همزمان اعتصابات گسترده نیاز هست و سازماندهی توام تظاهرات بزرگ و اعتصابات گسترده در حیطه مدیریت ستادی است و کار رهبران میدانی نیست و نباید هم چنین انتظاری از آنها داشت.‌ کسی که با الفبای مدیریت و مفاهیم صف و ستاد آشنا باشد این نظر را تصدیق خواهد کرد. از طرفی نباید انتظار داشت که از دل جنبش به تدریج رهبران ستادی ساخته می شوند. رهبران ستادی اگر در داخل اعلام موجودیت کنند بلافاصله دستگیر خواهند شد. بنابراین چاره ای جز این وجود ندارد که کنشگران در خارج از کشور یک ستاد هماهنگی فراگیر برای هدایت جنبش تاسیس کنند که وظیفه اصلی اش باید سازماندهی تظاهرات و اعتصابات بزرگ باشد. تظاهرات و اعتصابات کوچک را رهبران میدانی خودشان هدایت می کنند. کسانی که تاکید می کنند مدیریت ستادی از دل جنبش و در داخل شکل خواهد گرفت، اگر مزدور نباشند، ناآگاه هستند.‌ اگر در داخل ،امکان تشکیل یک ستاد هماهنگی وجود داشت پس چرا با گذشت یک ماه از شروع جنبش، هنوز اعلام موجودیت نکرده است؟ میلیونها ناراضی که در خانه نشسته اند و در پیوستن به جنبش دودل هستند، منتظر تاسیس ستاد هماهنگی یا شورای رهبری هستند. برای اینکه لزوم رهبری جنبش انقلابی را فهمید نیازی نیست که حتما لنینیست بود. سازمانی در خارج به نام شورای مدیریت گذار وجود دارد که چون فراگیر نیست و مورد تایید اکثریت نیست، نمی تواند هدف اصلی را که برای آن تاسیس شده یعنی مدیریت گذار را انجام دهد. همین الان جامعه در دوره گذار از نظام مستقر است و نباید گذار را محدود به لحظه سرنگونی تا روی کار آمدن نظام جدید تعریف نمود.‌ امیدوارم احزاب خارج از کشور در شرایط فوق العاده حساس کنونی هر چند به طور موقت از دیدگاههای تنگ نظرانه حزبی چشم پوشی کنند و از موقعیت مشترک خویش آگاه شوند و بدانند که تنها با اقدام مشترک می توانند به معترضان در داخل و به پیروزی جنبش کمک کنند. معترضان در داخل بارها همبستگی خود را نشان دادند، حالا نوبت ایرانیان خارج از کشور است که همبستگی خود را با تشکیل یک ستاد هماهنگی شبیه مرکز همکاری احزاب کرد، نشان دهند. برای اینکه تداخل پیش نیاید ،تاکید می کنم وظیفه اصلی این ستاد، سازماندهی توام تظاهرات بزرگ و اعتصابات گسترده است و تظاهرات و اعتصابات پراکنده تا زمان تشکیل این ستاد به طور خودانگیخته ادامه خواهند یافت.‌

• جوادی

  ۲۷ مهر ۱۴۰۱، ۱۱:۱۰

  نگاهی به شکاف بین جمهوریخواهان ایرانی بلاخره احزاب ایرانی چاره ای نخواهند داشت که درباره نوع رژیم سیاسی آینده ایران از منظر تفکیک قوا تصمیم گیری کنند. رژیم های سیاسی دموکراتیک از منظر تفکیک قوا عبارتند از :: رژیم پارلمانی، رژیم ریاستی و رژیم نیمه ریاستی. متاسفانه تا کنون جمهوریخواهان ایرانی اهمیت نظریه تفکیک قوا و انواع رژیم های ناشی از آن را در دموکراسی های مدرن درک نکرده اند.‌ نگرش افلاطونی درباره جمهوری یعنی جمهوری به مثابه یک‌نظام سیاسی کامل بر ذهن تقریبا تمام جمهوریخواهان ایرانی سلطه دارد.‌ یکی بی اعتنا به تاریخ جمهوری های سوسیالیستی، خواهان تاسیس جمهوری سوسیالیستی راستین در ایران است. دیگری خواهان تاسیس نظامی مبهم تحت عنوان جمهوری ایرانی هست و توضیح هم نمی دهند که از لحاظ حقوقی و فنی جمهوری ایرانی به چه معنی است. دیگری مدعی جمهوری سکولار و دموکراتیک هست. عده ای هم خواهان جمهوری فدرال هستند. بعضی ها هم تمایل ندارند هیچ پسوندی را به جمهوری اضافه کنند و می گویند صرفا خواهان نظام جمهوری هستند. بنابراین حتی در بین جمهوریخواهان برداشت یکسانی از مفهوم جمهوری وجود ندارد و ما با انواع جمهوری روبرو هستیم. همین برداشت های گوناگون از مفهوم جمهوری یکی از موانع اتحاد و همکاری جمهوریخواهان شده است و همین عدم انسجام یک ضعف عمده در اپوزیسیون جمهوریخواه است که به بقازی وضع موجود کمک کرده است. جمهوریخواه ایرانی چون نمی خواهد از برداشت افلاطونی درباره ایده جمهوری دست بکشد، از موضع گیری درباره اصل تفکیک قوا خودداری می کند زیرا در این صورت باید دو پای خودش را محکم روی زمین قرار داده و به جای مدلهای انتزاعی از مدلهای ملموس جمهوری صحبت کند. به عنوان مثال اگر بگوید خواهان نظام پارلمانی است، ناچار است به کشورهایی که دارای سابقه طولانی در این زمینه هستند نگاه کند و آنها را الگو قرار دهد و چون به ذهن ما ایرانی ها تزریق شده که تقلید از غرب گناه بزرگ است، برایمان سخت است که که حتی به نحو خردمندانه از غرب الگو برداری کنیم، به همین خاطر مثلا دم از جمهوری ایرانی یا جمهوری سوسیالیستی راستین می زنیم. ما درسال ۵۸ هم همین کار را کردیم و بی اعتنا به تاریخ جمهوری ها و تجربه غرب ، مدل من در آوردی جمهوری اسلامی را تاسیس کردیم و الان داریم دست و پا می زنیم تا شاید به زودی از دست آن خلاص شویم.‌ اگر جمهوریخواه ایرانی به دموکراسی متعهد است باید به اصل تفکیک قوا نیز متعهد باشد و بنابراین باید به صراحت اعلام کند که طرفدار کدام مدل تفکیک قوا است. اگر به همین پبشنهاد ساده و روشن عمل کنند، نقطه اشتراک مهمی ایجاد خواهد شد که بر اساس آن راه برای اتحاد و همکاری اول بین خود جمهوریخواهان و سپس بین جمهوریخواهان و مشروطه خواهان تا حدی هموار خواهد شد.‌

• جوادی

  ۲ آبان ۱۴۰۱، ۹:۵۹

  کسانی که با نوشتن مقالات غیرواقع بینانه مثل مقاله چشم پوشی موقت از دموکراسی برای نجات ایران، از ایده های رهبری فردی و دیکتاتوری صالح دفاع می کردند و دموکراسی خواهی را خواسته ای لوکس و نامتناسب با شرایط بد اقتصادی ایران در نظر گرفتند، الان نمی توانند رنگ عوض کنند و مدعی رهبری جنبش زنانه و دموکراتیک زن، زندگی، آزادی شوند. این جنبش دارای مانیفست است اما بر خلاف تصور معمول، مانیفست آن توسط نخبگان و ایدئولوگ ها و نظریه پردازان نوشته نشده است، بلکه توسط معترضان عادی بیان و در ترانه باشکوه و جاودانه " برای" گلچین شده است.‌ باز تاکید می کنم برای فهم چیستی این جنبش بهتر است از نظریه پردازی های راست گرایانه یا چپ گرایانه دست کشید و به مانیفست غیر رسمی این جنبش توجه کرد. در مانیفست این جنبش عبارتهای برای بهشت اجباری، برای اقتصاد دستوری و برای حسرت زندگی معمولی را می بینیم. آیا به اندازه کافی روشن نیست که این جنبش چه ایده هایی را نفی می کند و خواهان چه ایده هایی هست؟ این انقلاب در حسرت زندگی معمولی است. انقلاب ۵۷ و محصول آن جمهوری اسلامی نه تنها برای ما رفاه نیاورد بلکه زندگی معمولی را نیز از ما گرفته است و این جنبش بر خلاف انقلاب ۵۷ دنبال بهشت و وعده های سرخرمن آب و برق و نفت مجانی نیست، بلکه دنبال خواسته های معقول و معمولی است. اقتصاد دستوری هم نفی می شود و منظور همان اقتصاد متمرکز رانتی و دولت محور است. حتی معترضان عادی هم اقتصاد جمهوری اسلامی را اقتصاد آزاد نمی دانند، در حالیکه اغلب چپ های ایرانی بر خلاف این می اندیشند. جنبش زن، زندگی ،آزادی به روشنی نه راست گرای افراطی است و نه چپ گرایی افراطی، بنابراین میانه گرا است و لیبرال دموکراتها و سوسیال دموکراتها باید در پیشبرد آن نقش محوری داشته باشند.‌

• ایرج محمدی

  ۱ دی ۱۴۰۱، ۹:۵۳

  جنبش اجتماعی که در واکنش به مرگ مهسا براه افتاد و بسرعت گسترده شد ، ماهیت و چشم اندازش اعتراض به جبر سرکوبگر فرهنگ الیگارشی حاکم در پوشش و فرهنگ و سبک زندگی بطور کلی بود. حکومت به رسم عادت دست به سرکوب این اعتراض زد و بنابراین بلافاصله جهت سیاسی یافت. اما نکته مهم اینجاست که لشگری از مخالفین قدیم و جدید و رقبای در کمین، از همان ابتدا ، در بستر خشم انباشته و عمیق جامعه شهری از مصایب گذشته و به ویژه گرانی سرسام آور موجود، غوغای قیام سرنگونی را به آن چسبانده و غوره نشده مویزش کردند! انقلاب با نام گذاری این و آن انقلاب نمی شود. انقلاب پدیده ای نوپدید است که بندرت رخ می دهد ولی هرگاه واقع شد، آشکار است و جای تردید و بحث اثبات و انکار باقی نمی گذارد. حتی شاه هم از ابتدایش صدای آن را می شنود. اکنون در فضای یک جنبش آزادیخواهی واقعی ولی معلق و منتظر!! ، به جز چندین شورش خیابانی توام باخشونت و کشته و زخمی و دستگیری از یکسو و غوغای احساسات به غلیان افتاده در فضای مجازی و ماهواره ای، از سوی دیگر، چه نشانه دیگری از ظهور انقلاب در جبین این کشتی است؟؟