راز و رمز مقاومت در کُردستان در گفت‌و‌گو با ابراهیم علیزاده

«از این مقطع به بعد نه فقط مشروعیت بلکه حاکمیت رژیم هم به ‌وسیله توده‌های وسیعی از مردم زیر سوأل رفت و سرنگونی جمهوری اسلامی به خواست توده‌های هرچه وسیع‌تری از مردم تبدیل شد. امروز تدوام این خیزش به مدت قریب به سه ماه حول دو شعار محوری، زن، زندگی، آزادی و مرگ بر دیکتاتور نشان می‌دهد که جامعه ایران کم و بیش در یک موقعیت انقلابی قرار گرفته است و در واقع یک انقلاب سیاسی برای سرنگونی جمهوری اسلامی در جریان است. زنان که تا دیروز در همین خیابان‌ها تحقیر می‌شدند، امروز در همین خیابان‌ها قد کشیده‌اند و کوس رسوایی رژیم را به صدا در آورده‌اند».

«این واقعیت را در شعارهای این خیزش و در روش‌ها و تاکتیک‌های آن به روشنی می‌توان دید. شعار زن، زندگی، آزادی، یک شعار اثباتی برای ساختن جهانی دیگر است. با وجود این هنوز ظرفیت‌های خفته و بالقوه این جنبش به میدان نیامده است. شما می‌دانید که اکثریت مردم این جامعه زیر خط فقر زندگی می‌کنند و به نان شب محتاج هستند، از این‌رو مسأله معیشت مردم در فردای پیروزی بایستی به روشنی در شعارهای امروز این جنبش منعکس شود، تا این توده وسیع فعالانه در متن این انقلاب ایفای نقش کنند. باور من این است که این انقلاب در مسیر درستی قرار دارد و پیروزی آن در دسترس است، اما هنوز نبردهای سرنوشت‌سازی در راه است و سنگرهای زیادی هست که برای کسب پیروزی باید فتح شوند. این خیزش راه برگشت ندارد و محکوم به پیروز شدن است».

«پایمال‌شده‌ترین، تحقیرشده‌ترین بخش این جامعه زنان بوده‌اند. استبداد مذهبی و مردسالاری دست به هم داده و روزگار تیره غیرقابل تحملی را بر زنان تحمیل کرده‌اند، فقر در خانواده بیش از هرکس دیگر بر سر زنان خراب شده است و زنان آزار طاقت‌فرسای آن‌ را حتی بیش از مردان بر دوش می‌کشند».

«مطابق آمارهای رسمی استان‌های کُردستان، کرمانشاه، ایلام و آذربایجان غربی بعد از استان سیستان و بلوچستان از لحاظ اقتصادی از عقب مانده‌ترین مناطق ایران هستند. میزان بیکاری، بی‌سوادی، مرگ و میر کودکان در بالاترین سطح قرار دارد. خدمات عمومی و امید به زندگی در پائین‌ترین سطح قرار دارد. مردم از آموزش زبان مادری خود محروم هستند. نادان‌ترین، شونیست‌ترین، مستبد‌ترین مسئولان غیربومی را در سطوح مختلف به حاکمیت این منطقه اداری گمارده‌اند».

«شعار زن، زندگی، آزادی با حماسی‌ترین و کوتاه‌ترین بیان، هم رنج و آزار این مردم و هم شور مبارزاتی آنان را نمایندگی می‌کند».

«مبارزه مسلحانه، شورش‌های شهری، اعتراضات و مبارزات مدنی و صنفی، تلاش‌های فرهنگی و ازجمله شاید تأثیرگذارترین آن‌ها اعتصاب سیاسی عمومی بوده است. این اعتصاب‌ها که نمونه‌های پیروزمند فراوانی از سال ۱۳۵۸ تا کنون در کردستان داشته‌ایم، به صورت یک سنت مبارزاتی در آمده‌اند».

«نخست راهی است که بدون مخاطرات زیاد در دسترس همگان است. از دانش‌آموز مدرسه گرفته تا معلمان، از کارگران مرکز تولیدی و خدماتی تا کارمندان ادارات، همه می‌توانند در تحقق هدفی که پیش رو دارند، ادای سهم کنند. در واقع کاری نیست که تنها در توان پیشروان و قهرمانان باشد. در حد خود مانند یک رفراندوم شفاف و آزاد در نفی رژیم، جلو چشم همگان اجرا می‌شود. به روشن‌ترین شکل ابعاد توده‌گیر اعتراض را نشان می‌دهد و دست رژیم در انکار آن و یا کم جلوه دادن آن بسته است. اعتصاب سیاسی عمومی در کنار اعتصاب‌های کارگری، نیروی مسلح و سرکوبگر رژیم را زمین‌گیر و بی‌اثر می‌کند».

«براساس اعتمادی که به فراخوان دهندگان آن وجود دارد، بر اساس تشخیص درست موقعیت برای فراخوان دادن آن، بر اساس وجود شبکه‌های محلی که این امر را در محیط‌های کار و زیست مردم ممکن می‌کنند ، یک اعتصاب به پیروزی می‌رسد».

«استان کرمانشاه، استان لرستان، ارومیه ، قروه و بیجار، نقده، میاندوآب شاهین‌دژ  از جمله مناطقی بودند که چشمگیرتر از گذشته در این اعتصاب مشارکت کردند. نکته بسیار مهم این است که در این مناطق کُردها و ترکها، مسلمان‌ها و ارمنی‌ها، شیعه‌ها و سنی‌ها در جوار همدیگر زندگی می‌کنند و هماهنگی و همدلی آن‌ها بزرگترین دست‌آورد جنبش ما در دو ماه گذشته و ازجمله در اعتصاب عمومی بود».

«مرتجعینِ محلی از همان ابتدای شروع این جنبش به شیوه‌هایی گاه پیچیده برای تفرقه‌اندازی کوشیدند که همبستگی مذکور را از بین ببرند، اما ناکام مانده‌اند. این همبستگی را مانند مردمک چشم باید حفظ کرد».

«در عین حال با توجه به این‌که ما به تداوم این اعتصاب‌ها برای از پا درآوردن جمهوری اسلامی نیاز داریم، باید به فکر تأمین نیازهای اولیه مادی اعتصاب‌کنندگان به‌ویژه در مراکز کارگری باشیم. تشکیل صندوق‌های همیاری مالی یک راه حل سازمان یافته است. به اشکال عملی دیگری هم در این مورد باید اندیشید».

«رژیم از همان ابتدای شروع این جنبش به شیوه‌هایی گاه پیچیده برای تفرقه‌اندازی کوشیدند همبستگی مذکور را از بین ببرند. برای مثال آن‌ها [حکومت] در کردستان و بلوچستان بیشتر از مثلاً در تهران از فشنگ جنگی استفاده کرده و لاجرم کُشتار وسیع‌تری در این دو خطه راه انداختند».

«حتی مراکز سیاسی اپوزسیون کردستان را در آن سوی مرز در اقلیم کردستان هدف موشک‌های دور بُرد قرار دادند. ندای نگرانی از تجزیه طلبی سردادند، همه این‌ها با این هدف که بین ساکنین پایتخت و شهرهای بزرگ ایران با اهالی کردستان و بلوچستان تفرقه بیاندازند، اما تیرشان به سنگ خورد».

«من تلاش‌هایی را که این روزها به شیوه‌های تصنعی و به کمک تبلیغات آبکی، برای رهبر تراشی انجام می‌گیرد، بسیار ساده‌لوحانه و غیرجدی می‌بینم. دیدارها و جلسات رهبران خود گمارده در خارج کشور ناشی از الگوهای ذهنی آن‌ها و یا نگرانی آن‌ها از تعمیق این انقلاب است. بعضی از آن‌ها تصور می‌کنند که اگر هرچه زودتر سر و ته قضیه را به‌هم نیاورند انقلاب ایران در مسیری پیش خواهد رفت که در آن، آن‌ها محلی از اعراب نخواهند داشت».

«بسیاری از آن‌ها امکان تکرار سناریو عراق در ایران را در نظر دارند. حتی به تکرار سناریوی بازگشت خمینی و بر سرکار آمدن رژیم اسلامی فکر می‌کنند، اما واقعیت این است تداوم آن‌چه اکنون امروز در ایران جریان دارد، به هیج وجه تناسبی با این‌نگونه تلاش‌ها و این‌گونه سناریوهای ذهنی و این‌که تصادفات روزگار آن‌ها را به قدرت برساند، ندارد. با وجود این سرانجام سوأل اساسی این است که مکانیزم سریر آوردن و شکل گرفتن رهبری از درون این جنبش چگونه است؟  افراد و جریانات و احزابی که خود در صف مقدم قرار دارند و با درایت مردم انقلابی را از گذرگاه‌های سخت با کمترین تلفات عبور می‌دهند، در موقعیت رهبری قرار می گیرند».

«رهبری با عبور از مراحل سخت مبارزه، نبردکنان شکل خواهد گرفت و اعتماد توده‌های حق طلب را جلب خواهد کرد. هر پروسه دیگری جز این به معنی موج سواری و نهایتاً شکست جنبش و افتادن از چاله‌ای به چاله دیگر است. جنبش انقلابی جاری برای تأمین رهبری خود به زمان نیاز دارد. با هر قدم پیشروی این انقلاب توازن قوا به نفع توده به میدان آمده عوض می‌شود و رهبران و احزاب امکان علنی شدن و در معرض قضاوت قرار گرفتن، می یابند».

«بایستی تغییر توازن قوا به تحقق نوعی دموکراسی از پائین منجر شود تا این عقب ماندگی سال‌های گذشته جبران شود. بنا بر این باید در جست‌وجوی راه‌های عملی‌تر ودر دسترسی بود که این توازن قوا را روزبه‌روز به نفع توده به پا خاسته بهبود بخشد. طی سال‌های گذشته چندین تشکل صنفی به‌ وجود آمده‌اند که کم و بیش وجود خود را به رژیم تحمیل کرده‌اند مانند: تشکل صنفی معلمان، سندیکای کارگران فولاد و هفت تپه و شوراهای سازماندهی کارگران نفت جنوب و نظایر آن‌ها».

«این تشکل‌ها سرمایه‌های جنبش‌های حق طلبانه مطالباتی هستند، به بهانه جنبش سرنگونی این تشکل‌ها و دست آوردهایشان نباید به فراموشی سپرده شوند. شوراهای محلات که تلاش می‌کنند خلاء قدرت را در محل پر کنند. کمیته‌های سازماندهی اعتصاب، تشکیل صندوق مالی کمک به اعتصاب‌کنندگان، حوزه‌های حزبی در محل کار و زیست و سازماندهی‌های از پائین با شرایط کنونی و با این مرحله متناسب هستند. ارتقای انقلاب به ارتقای این تشکل‌ها نیز منجر می‌شود».

«جمهوری اسلامی تلاش می‌کند جریان‌های مسلح را هم در سیستان و بلوچستان و هم در کردستان به این جهت سوق دهد، این مناطق را جنگی و ملیتاریزه کند، سطح مبارزه در کردستان با بقیه مناطق ایران را ناهمگون سازد، نگاه‌ها را از اعتراضات عمومی سراسری متوجه جنگ در این مناطق نماید، بر طبل تجزیه‌طلبی بکوبد و اهداف دیگری از این نوع. کُشتار مردم بلوچ، خشونت افسار گسیخته نیروهای رژیم در کردستان، در خدمت چنین هدف‌هایی هستند».

«در روستاها هم حجاب اجباری دولتی اصلا مطرح نیست. شعار ژن، ژیان، ئازادی برای زنان کردستان محرومیت‌ها و رنج‌های عمیق‌تری را نمایندگی می‌کند که ناشی از مردسالاری جان‌سخت به عنوان یک پدیده اجتماعی است. زنان کردستان ایران حتی در درون احزاب سیاسی مخالف رژیم هم هنوز موقعیت شایسته خود را پیدا نکرده‌اند. برنامه کومله برای حاکمیت مردم در کردستان، یکی از فصل‌های اصلی خود را به این امر اختصاص داده است».

«کومله و حزب کمونیست ایران هم‌چنین بیانیه حقوق زن را دارند، که مبنای تبلیغ و ترویج روزانه ما در رادیو تلویزیون و شبکه‌های اجتماعی ما به عنوان یک اولویت قرار می‌گیرد. فصول مختلف این بیانیه در جزئیات به این مسأله و راه حل‌های آن از جمله ضرورت فراهم ساختن زمینه و امکان تشکل‌های نیرومند می‌پردازد. اما امروز زنان ایران و کردستان  با قرار گرفتن در رهبری عملیِ خیزش جاری موقعیتی را کسب کرده‌اند که دست آوردهای آن از مرزهای ایران فراتر رفته است و غیر قابل بازپس‌گیری است.»