ابی و گیتارش: ضرورت مقاومت و پایداری برای کرامت انسانی

از نوجوانی به شکل عجیبی به موسیقی علاقه داشتم و هنوز هم همینطور است. خیلی برایم مهم نبود که آیا بتوان به عنوان شغل به آن نگاه کرد و از آن درآمد داشت یا نه. آهسته‌ اما پیوسته پیش رفتم و کم‌کم و خودبه‌خود، با اجراهای کنسرتی و کافه‌ای درآمد هم آمد. می‌توانم بگویم از سال ۹۶ وارد دنیای موسیقی خیابانی شدم؛ دنیایی بدون مرز و وسیع و آزاد، و تا امروز هم همین مسیر را افتان و خیزان ادامه‌ داده‌ام.

با توجه به گرانی‌ها و تورم افسارگسیخه‌ای که در این سال‌ها با آن دست‌وپنجه نرم می‌کنیم و هر سال هم بدتر می‌شود، کارکردن برای ما سخت شده است، ولی خب، شخصاً من همچنان از این طریق کار و زندگی می‌کنم. از همان ابتدا خیلی برایم مهم نبوده و نیست، چون خودم را با هر شرایطی وفق می‌دهم؛ چراکه کارم را دوست دارم. موسیقی تمام زندگی من شده است.

وقتی شما در این مسیر، به سطح و جایگاهی در نوازندگی برسید که برای شنوندگان و مخاطبان قابل توجه باشد، کم‌کم شناخته می شوید. چه در کافه‌ها، چه در تالارها، چه کنسرت‌ها و چه مجالس خصوصی به ویژه در برخی مراسم و عیدها و جشن و نواختن برای کودکان. در صفحات مجازی هم عده‌ای شما را می‌بینند و شما را می‌شناسند، و با توجه به آن، برای اجرا به شما درخواست می‌دهند. موسیقی خیابانی هم دست خودتان هست. هرکجا و هرجایی و در هر لحظه‌ای که بخواهید می‌توانید اجرا کنید. از سال ۹۶ به واسطه همین اجراها و دیده‌شدن‌ها، پیشنهادهایی برای اجرا در جاهای مختلف داشتم. و همچنان هم دارم. هرچند از پسِ این تورم‌ برآمدن، کار بسیار سختی است، اما لذتی در موسیقی است که این سختی را به جان می‌خری.

 به‌ویژه این مشکلات بعد از قتل ژینا (مهسا) امینی بیشتر خود را نشان داد. چون دیگر نه خیابان‌ها امن بود و نه کافه‌ها. هم اینکه ذهنیت خوبی هم خودم نداشتم که کار کنم. از سوی دیگر، مردم هم ذهنیت خوبی نداشتند. در چنین شرایطی بود که هفت هشت ماه هیچ اجرایی نداشتم. روزها و ماه‌های بسیار سختی بود، از همه لحاظ، چه از نظر روحی چه به لحاظ مادی. اما فکر می‌کنم این وظیفه هنرمند است که در تغییر و تحولات سیاسی -‌اجتماعی، با مردم همراه شود.

 هر شغلی، در هر جای دنیا، با مشکلات مخصوص خودش مواجه است، اما در ایران محدودیت‌ها و مشکلات‌ بیشتر است، به ویژه در موسیقی. تنها با رانت و پارتی و... می‌توان جایگاهی در سطح اول موسیقی به دست آورد، از سوی دیگر، اگر عاشق کارتان باشید و با مهارت بالا آن کار را انجام بدهید، و توی یک مسیر مشخص‌شده باشید، شما هم قطعا به آن چیزهایی که می‌خواهید می‌رسید، زیاد لازم نیست به جاهای حکومتی چنگ‌اندازی کنید! با این‌حال، به واسطه چیزهای مختلف در ایران، خیلی نمی‌شود به آن جایگاه واقعی، در آن زمانِ مشخص‌شده رسید. این‌جا نیاز به زمان و پیشتکار و هزینه بسیار زیاد است. به قول معروف، پوست کلفت می‌خواهد.

با اینکه در اجراهای تک‌نفره خیابانی به مشکلی برنخوردم در طول این سال‌ها، اما پنج‌شش سالی که با بندِ خودمان در خیابان‌های تهران ساز می‌زدیم، چندین‌بار لباس‌شخصی‌ها یا مامورانی از نهادهای حکومتی مانع اجرای ما شدند؛ تاجایی‌که یک بار برای ما پرونده درست کردند در خیابان وزرا؛ همان‌جایی که مهسا امینی کشته شد. جرم ما این بود که عده‌ای از مردم به دور ما جمع شده بودند تا از موسیقی لذت ببرند، جرم ما این بود که مردم را در یک لذت مشترک سهیم کرده بودیم و به آنها اندکی شادی هدیه داده بودیم. بابت این فعلِ به‌قولِ آن‌ها حرام، برای ما پرونده‌سازی کردند.

 این تغییر نگاهِ مثبت، از خانواده‌های ما شروع شده و به دیگر جاهای جامعه هم کشیده شده است. می‌توانم به جرات بگویم، دیگر نوازنده کافه یا خیابان بودن، جا افتاده است، هرچند هنوز برای فرهنگ‌سازی بیشتر، جای کار دارد، از سوی دیگر، بیمه و مسائلی از این دست هم هست، که نیازمند همکاری نهادهای دولتی است.

چندباری که با زنان اجرا داشتم، خیلی خوب بود. این احساس خوب نه‌تنها برای من بود، که برای شنوندگان و مخاطبان ما نیز وجود داشت. اما چیزی که پیدا است شما باید ریسک کنید، چراکه هر لحظه ممکن است با شما برخورد شود، به ویژه در اجراهای خیابانی وکافه‌ای، چون در این اجراها نیازی به مجوز نیست، بنابراین همیشه شما در معرض خطر هستید، وقتی که پای یک نوازنده یا خواننده زن در میان باشد. با همه این مشکلات و سختی‌ها و بگیروببندها، چیزی که به آن از پسِ ده سال تجربه و اجرا، باور دارم این است که یک هنرمند همواره باید کارش را ارائه بدهد- به هر شکلی، در هر رسانه‌ای، و در هر شرایطی، قطعا که فضای کنونیِ ایران سخت‌تر است، ولی نمی‌شود کار نکرد.

 کار ما نوعی مبارزه است؛ مبارزه برای به رسمیت‌‌شناختن خود و هنرتان در وهله اول و در وهله دوم، رسیدن به کرامت انسانی و یک زندگی معمولی، که حقِ اولیه هر شهروند است.