در زندان: از سمانه اصغری، فعال حقوق کودک و مبارزه‌اش علیه آزار جنسی چه می‌دانیم؟

انداختن تقصیر بر گردن قربانی، گفتمان رایجی میان فروشندگان است؛ فروشندگانی که بارها در فعالیت‌های میدانی با آن‌ها روبرو شده‌ایم. وقتی با آن‌ها از اذیت و آزار زنان می‌گویی، می‌گویند حتما فردی که مورد آزار قرار گرفته مسبب اصلی این اتفاق است.

یک روز توزیع پوستر در پاساژ رضا، شهریورماه ۱۳۹۸، نوشته سمانه اصغری درباره فعالیت میدانی‌اش در دیدبان‌آزار

چندین نفر به این نکته اشاره کردند که قبل از این که صاحب فرزند دختر شوند و یا ازدواج کنند و یا کسی از نزدیکانشان در مورد آزار خیابانی‌ای که تجربه کرده با آنها صحبت کند، اصلا به این مسئله توجه نشان نمی‌دادند ولی پس از اینکه دیدند آزار جنسی زندگی اطرافیان‌شان را به طور مستقیم و غیر‌مستقیم تحت تاثیر قرار داده، راجع به این مسئله فکر کرده و خواسته بودند خودشان سهمی از ساختن امنیت برای زنان داشته باشند. پس تصمیم گرفته بودند برای احقاق این حق تلاش کرده و از همه مهم‌تر برای پیدا کردن راه حل فکر کنند. این توجه و تلاششان درباره اذیت و آزار خیابانی انرژی مضاعفی برای چسباندن پوسترها به ما داد. انرژی‌ای که برایمان ارزشمند است و انگیزه‌مان را برای ادامه مسیر دوچندان می‌کند.

روایتی از یک فعالیت میدانی در خیابان جمهوری، مهرماه ۱۳۹۹، در دیدبان‌آزار

در اینجا سه درس ارزشمند از سال‌های ابتدایی فعالیت کنشگران در مبارزه با آزار جنسی می‌آموزیم:۱. آزار و ظلم بر یک نفر، آزار و ظلم به همه است.۲. زنان سیاه‌پوست شایسته دریافت اعتبار به خاطر رهبری اولیه‌شان در این حوزه هستند.۳. هیچ فردی به تنهایی مستحق دریافت اعتبار برای جنبشی جمعی نیست.

زنان سیاه؛ پیشگامان مبارزه با آزار جنسی در آمریکا، نوشته‌ی راینا لیپسیتز، ترجمه سمانه اصغری در دیدبان‌آزار

من معتقدم که موسیقی همواره جبهه­‌ای رهگشا برای تغییر و تحولات اجتماعی خواهد بود. وقتی قبل از آواز خواندن در یک طرف صحنه­ تئاتر ایستاده‌­ام، ورد زیر زبان من برای خودم این است: اینجا هستم تا التیام بخشم، بیاموزم، الهام بخشم، چالش بیافرینم و سرگرم کنم.» اندرسون تصور می‌کند که ترانه دوباره هرگز، زن، در راهپیمایی‌­ها و رویدادهایی خوانده می­‌شود که پسران و دختران کوچک به همراه پدران و مادرانشان آواز می‌­خوانند و از طریق آواز یاد می­‌گیرند اینکه مردان به زنان آسیب برسانند- و یا برعکس- هرگز قابل­ قبول نیست.

آوازخوانی برای زندگی زنان شیلی، نوشته‌ی ماکسین لوی و ترجمه‌ی سمانه اصغری

افزایش آگاهی در زمینه آسیب­‌های جنسی مستلزم ایجاد ضدروایتی بصری ­است. تجاوز خوشایند و زیبا نبوده و بی­‌شک نباید قابل­‌پذیرش باشد.

نیم قرن پیش از هشتگ #MeToo هنرمندان در خط مقدم این جنبش بودند، نوشته‌ی ویوین جی. فراید و ترجمه‌ی سمانه اصغری

رد پایش عمیق است، با هر برخورد تباری بلند از آشنایی می‌سازد. در تلاش است «غریبه» نداشته باشیم. از خیال کردن نمی‌ترسد، می‌داند تخیل، خواهر آینده است. از شهری، از جهانی می‌گوید که انگار همه از روز اول در آن برابر بوده‌اند و برابر مانده‌اند. چون شادمانی را می‌شناسد آن را می‌خواهد، برای همه می‌خواهد، درکنار هم. سمانه‌جان خواهر تمام کسانی است که آن‌ها را شاد و آزاد می‌خواهد، چون در قلبش حک شده: «همه‌‌ش همه‌ش هی جمع می‌شیم؛ زندگی زیباست.» حالا یک سال از روزی که به آن می‌گفتیم آزادی سمانه گذشته اما او دوباره پشت دیوارهاست. سمانه اصغری خصم دیوار است؛ از جا پریدن تا پرواز ذات پرنده است.

نوشته‌ای درباره‌ی سمانه اصغری در دیدبان‌آزار

\nاگر دوست را آینه‌ نجات انسان بپنداریم، زندگی سمانه به‌عنوان یک زن در گفتار و عمل برای من آینه‌ تمام‌نمای مبارزه است که در آن تاریخ رنج مادر و مادران خویش را به‌درستی می‌بینم. رنج زنانی که اولین شالوده تبعیض بر گرده‌های آنان، آغاز ستم طبقاتی است. انکار بزرگیی‌ست اگر این ستم را تنها به گروهی خاص از کارگران تقلیل دهیم. آغازگر این ستم با تمدنی پایه‌ریزی شد که فاحشه‌خانه‌های عمومی کلید این تمدن و مالکیت خصوصی بدن زن تثبیت جایگاه کلیدداران ستم بود. تمدنی که دیوارش هرچه بالاتر می‌رفت، کلیسا و معابد و مساجد و کاخ‌های شاهنشاهی‌اش هرچه شکوهمندتر می‌شد، زن پنهان‌تر و کوچک‌تر می‌شد.

نوشته‌ای درباره‌ی سمانه اصغری، الصا در دیدبان‌آزار

سمانه خواهر من و نه فقط خواهر من، خواهر ما، خواهر برای هرکسی که او را می‌شناسد. او مصداق بارز خواهرانگی است، کسی که نه فقط برای نزدیکانش، بلکه برای هر کسی، گوش و همراه و همدل است. پا‌به‌پای هر کسی اشک می‌ریزد، از ته دل می‌خندد، فریاد می‌شود، پای پیمودن خیابان‌های شهر می‌شود، مشت اعتراض در خیابان و زندان می‌شود. همیشه هست، برای همه، تار‌و‌پودش متعهد به عشق و آزادی و برابریست. سمانه، نمادی از خواهرانگی، مقاومت و امید است؛ برای من و خیلی از ما برای بسیاری از زنان و کودکان، چراغی فروزان در روزهای سخت و نویدبخش صبحی روشن است.

تجسم خواهرانگی، نوشته‌ی رود برای تولد سمانه اصغری