هشتادوپنجمین جلسه دادگاه حمید نوری: این ناکسان بهشت را جز در خون کثیف خود نخواهند دید...

علیرضا امید معاف: «بله من در گوهردشت بودم زمانی که اعدام می‌کردند. من آبان ۱۳۶۴ در محل کارم دستگیر شدم. اول به من نگفتند دلیل دستگیری چیست، گفتند به دلیل موادمخدر است، اما بعد من را به حفاظت کارخانه بردند و بعد از ۵ تا ۱۰ دقیقه من را خواستند که بیا بیرون، من را به یک سلولی انداخته بودند در حفاظت، بیرون آمدم و ماشین اطلاعات -بنز آبی- آنجا ایستاده بود.»

علیرضا امید معاف: گفتم لباسم را عوض کنم گفتند نه الان برمی‌گردیم… از در کارخانه که بیرون آمدیم من راه اوین را می‌دانستم، ولی آنها به سمت دیگری رفتند و بعد از حدود نیم ساعت به جایی رسیدیم که نمی‌دانستم کجاست چون برایم چشم‌بند زده بودند. هنوز هیچی نه من گفتم نه آنها گفتند ولی من حدس می‌زدم.»

علیرضا امید معاف: بعد از اینکه لباس شکنجه پوشاندند، من را به یک سلول بردند. شخصی به نام مجتبی قاضی من بود و شروع کرد به صحبت کردن…

علیرضا امید معاف: «هواداری سازمان چریک‌های فدایی خلق ایران شاخه اقلیت. این یک سازمان سیاسی که برای سرنگونی جمهوری اسلامی و خواهان سوسیالیسم و دمکراسی بود.»

علیرضا امید معاف: «آبان‌ماه که دستگیر شدم کمیته مشترک بودم حدود دو تا سه ماه… بعد از آن ما چند نفر را سوار آمبولانس کردند و به اوین بردند، در اوین هم باز‌پرسی کردند و بعد ۴-۵ ماه در سلول انفرادی سالن آسایشگاه بودم ولی شماره‌اش را نمی‌دانم. بعد اوایل ۶۵ به بند عمومی دربسته بردند تا آخر سال ۶۵ در بند سه اوین بودم.»

علیرضا امید معاف: «بعد به جای دیگری در اوین بردند، ۳ ماه آنجا بودیم. من زمانی که بند ۳ بودم دادگاه رفتم و ۲ سال حکم گرفتم.»

علیرضا امید معاف: «یکی گزارش نویسی در مورد کارگران که من گزارش می‌نوشتم که چه ظلمی به آنها می‌شود، سپس کمک مالی و براندازی حمهوری اسلامی.»

علیرضا امید معاف: کلا حدود یک سال و نیم اوین بودیم. بعد تمام بچه‌های بند ۳ زندان اوین را به گوهردشت بردند. مدت کوتاهی در گوهردشت بودم و مجددا برای آزادی به اوین برگرداندند.»

علیرضا امید معاف: اواخر سال ۶۶.

علیرضا امید معاف: شاید دو ماه، یک ماه، دقیقا یادم نیست…

علیرضا امید معاف: «نه در سلول انفرادی بودم بعد من را پیش رئیسی بردند که جانشین دادستانی بود. همین رئیس جمهور امر‌وز ایران است. پاسدار آمد گفت تو را می‌برم پیش حاج‌آقا رئیسی، آنجا من آن زمان نمی‌شناختمش با لباس شخصی بود و در که باز شد سریع با همین لهجه‌ای که امروز هم دارد گفت قبول می‌کنی؟ گفتم چی را؟ گفت انزجار بدی و مصاحبه بکنی؟ گفتم نه، گفت ببریدش این رده خارج است. شاید ۱۰ تا ۱۵ ثانیه این صحبت ما طول کشید…»

علیرضا امید معاف: نزدیک بهار ۶۷ دوباره همه ملی‌کش‌ها را به گوهردشت بردند.

علیرضا امید معاف: اردیبهشت

علیرضا امید معاف: تا جایی که من دیدم. حمیدرضا رحمانی، سعید پرتو و دیگری اسم کوچکش‌ ا فراموش کردم.

علیرضا امید معاف: بله، اول ما را لخت می‌کردند ساک‌هایمان را جمع می‌کردند و بعد باید از تونل پاسدارها که شلاق داشتند رد می‌شدیم. چشم‌بند داشتیم. من گوهردشت را نمی‌شناسم اگر من را الان هم ببرند نمی‌دانم کجا بردند.»

علیرضا امید معاف: تا آن زمان بچه‌های مجاهدین هم با ما بودند، اما بعد جدا کردند. ما را به بندی بردند که در بسته بود و در هر سلول حدود ۱۳ نفر بودیم. در همانجا بود که گاز زدند برای خفه کردن. هیأتی از خود رژیم آمد، ناصریان این کار را کرده بود، می‌توانم بگویم رئیس زندان بود.

علیرضا امید معاف: بله با بچه‌های چپ بودم.

علیرضا امید معاف: بله عباس رئیسی که به او خالو می‌گفتند، حسین طالقانی… من چهره‌شان جلوی چشمم است اما اسم‌شان یادم نمی‌آید…

علیرضا امید معاف: بین خرداد تا تیر بود، چون هوا گرم بود. چون بعدش از آنجا ما را بردند.

علیرضا امید معاف: می‌دانم به بند ۱۳ بردند.

دادستان: همه ملی‌کش‌ها را بردند؟

علیرضا امید معاف: من چون هیج‌وقت حتی در گوهردشت هم هواخوری نرفتم.

علیرضا امید معاف: شاید طبقه دوم… چون بند پایین بچه‌های سابق اوین بودند.

علیرضا امید معاف: «ما هواخوری نداشتیم، اولین باری که گفتند به هواخوری بروید ماه مرداد بود، همین که پایمان به هواخوری خورد گفتند برگردید، و این ماه مرداد آمدند بعد از دو سه دقیقه تلویزیون بند را هم بردند. ما تا این مدت هیج اتفاقی نیافتاد، ولی ما می‌دانستیم که یک چیزی هست و رژیم دارد دست به یک جنایتی می‌زند که معلوم نبود.»

علیرضا امید معاف: فکر کنم دوم یا سوم مرداد بود.

علیرضا امید معاف: «بله، چون وقتی تلویزیون را بردند ما ابتدا صدای تیر شنیدیم…»

علیرضا امید معاف: «از محوطه زندان و معلوم بود دارند تعدادی را اعدام می‌کنند.»

علیرضا امید معاف: برای اینکه گاز شیمیایی در بند ما زده بودند، این در همان ماه خرداد یا تیر بود.

علیرضا امید معاف: «بله، ما را از اتاقمان فکر کنم ۱۳ نفر بودیم و به دست‌شویی بردند، بعد هواکش را خاموش کردند، بعد از چند لحظه ما شروع کردیم به سرفه کردن، به خاطر این چند تا شیر بود ما به نوبت سرمان را زیر آب می‌بردیم و سرفه‌هایمان زیادتر می‌شد تا جایی که داشتیم خفه می‌شدیم مشت می‌زدیم به در… ولی آنها در را باز نمی‌کردند، بعد از چند دقیقه چند نفر افتادیم روی زمین و بقیه کمک می‌کردیم آنها زنده بمانند و روی سرشان آب می‌ریختیم.»

علیرضا امید معاف: دوم یا سوم ما را به هواخوری بردند، بعد از چند روز صدای تیر شنیدیم.

علیرضا امید معاف: «نه هیچ اتفاقی نیافتاد، ما اخباری که متفاوت و نمی‌دانستیم درست یا نادرست است به گوشمان می‌رسید، تا ۹ شهریور و قبل از آن آمدند چند نفر را بردند، از جمله حسین طالقانی، عباس رئیسی، غلام خوشنام و مسعود باختری و تعدادی از جریانات حزب توده و اکثریت که من اسم آنها را نمی‌دانم…»

علیرضا امید معاف: این‌ها آخر مرداد یا اول شهریور بردند، دقیق نمی‌دانم.

علیرضا امید معاف: این چهار نفر که اسم آنها را بردم برنگشتند، آن زمان هم نمی‌دانستیم چرا برنگشتند، بعدا شنیدیم که اعدام شدند.

علیرضا امید معاف: بله، بچه‌ها شک کرده بودند و تلاش می‌کردند ارتباط برقرار کنند. من ساعت ۲ نصفه شب بود، خوابیده بودم، رفیقم من را از خواب بیدار کرد و گفت بلند شو این اخبار اعدام درست است. بعد نشستیم صحبت کردیم و همه جریان را توضیح دادند که هیات مرگ آمده و می‌برند –الان دیگر تیرباران نمی‌کنند و در آمفی تئاتر دار می‌زنند.

علیرضا امید معاف: «از راه مورس، بچه‌هایی که زمان طولانی در زندان بودند، تجربه داشتند، رفقایی بودند در طرف دیگر سالن ما مانده بودند و همه چیز را می‌دانستند.»

علیرضا امید معاف: نه

علیرضا امید معاف: گفتند فردا نوبت شماست، شما مانده‌اید و بند ۱۴…

علیرضا امید معاف: از بند روبه‌رو، چون گفتند فقط شما ماندید.

علیرضا امید معاف: ما تا صبح نخوابیدم و شبح مرگ در بند بود و می‌دانستیم که فردا همه ما را می‌کشند. صبح درها باز شد، معمولا قبلاً اگر پاسداری می‌آمد یک [لنگه] در را باز می‌کردند، این بار هر دو [لنگه] در را باز کردند و گفتند بیرون بیایید، بچه‌ها سوال کردند که ما چشم‌بند به اندازه کافی نداریم، گفت شما دیگر چشم‌بند لازم ندارید، حوله‌ها را ببندید، ما را به صف کردند، آمدیم بیرون از بند، من نمی‌دانم نفر چندم بودم، آنهایی که از جلو رفتند یک نفر از آنها سوال می‌کرد، نگاه کردم نشناختم، ولی چهره‌اش در خاطرم ماند. فکر کنم نزدیک ۶ یا ۷ نفر رفته بود و یکی دو نفر به من مانده بود، این فرد روی میز نشسته بود، پرید پایین و گفت این‌ها می‌دانند، بعد سریع آمدند ما را به چند دسته تقسیم کردند و آن زمان ما را به یک سلولی بردند که حدود ۲۹ نفر آنجا بودیم. من شنیده بودم که این‌ها ۳۰ نفر ۳۰ نفر می‌برند دار می‌زنند. شب در اتاق ماندیم، صبح ما را بیرون آوردند و شروع به زدن ما کردند، ناصریان آن چیزی که خودم دیدم یقه من را گرفته بود و می‌‌گفت که مرد باش… قبلا فرم‌هایی می‌دادند که تو باید جواب‌ها را می‌دادی… ناصریان و چندتا پاسدار دیگر بودند که من ناصریان هم صدایش را می‌شنیدم و هم دیدم، داد می‌زد می‌گفت بگو بگو، بگو رژیم را قبول داری، مسلمان هستی… من خودم هیچی نمی‌گفتم، چیزی نمی‌شنیدم، ناصریان ناگهان هُلم داد، من افتادم روی زمین، ناگهان دیدم پایی روی گردنم است، من افتاده بودم چشم‌بندم کمی جابه‌جا شده بود، همان فردی که روز ۹ شهریور سوال می‌کرد همان بود، چهره‌اش یادم آمد. دوباره ما را به سلول برگرداندند، یک جای دیگر بردند. من از بچه‌ها پرسیدم کسی که آنجا سوال می‌کرد کیست؟ گفتند اسمش حمید عباسی است… من اولین بار بود که در آن سوال و جواب از دور دیده بودم و اینجا هم چهره‌اش را دیدم، دیدم خودش است. من را بردند، نمی‌دانستم و رسیدیم به جایی که خیلی شلوغ بود و صدای زنی را شنیدم که پاسدارها می‌خواستند بچه‌اش را بگیرند اما نمی‌داد، ما چند لحظه‌ای آنجا ایستادیم و دوباره گفتند حرکت کنید، آنجا خیلی شلوغ بود، سر و صدا می‌آمد، من شنیدم می‌گفت ملاقات دارم فردا اما یکی گفت بچه را بگیر از او. ما را دوباره یک جایی بردند و نگه داشتند و روی زمین نشستیم و تکیه دادیم به دیوار، دیگر نمی‌دانم چه ساعتی بود، ولی دیر وقت شده بود که دوباره ما را بلند کردند و یکی از بچه‌ها گفت برای اعدام می‌برند و در همان آمفی تئاتری که جلادها آنجا بودند و ما تعدادمان ۲۹ نفر بود و با هم خداحافظی می‌کردیم، شانه‌های هم را فشار می‌دادیم به عنوان خداحافظی… با خودم فکر می‌کردم به فکر آنهایی که رفته بودند، به فکر فامیل‌ها، خواهر و برادر، این‌ها سریع از فکر می‌گذشت، رسیدیم به یک جایی که ما را بردند دور اتاق نشستیم، و یک میزی، صندلی، وسط اتاق افتاده بود، من سریع سرم را بالا کردم که طناب دار را ببینم، ولی هیچی نبود، یکی یکی آمدند کشیدند بردند، نوبت من شد، و آنها دیگر برنمی‌گشتند، تا آن لحظه فکر می‌کردم می‌خواهند دار بزنند، بردند چندتا پاسدار یک گوشه ایستاده بودند، گفت نماز می‌خوانی؟ گفتم نه، گفت چرا؟ گفتم نمی‌دانم، سعی می‌کردم جوابی بدهم که کمی بپیچانم، دوباره پرسید گفتم نه، گفت بخواب، یک پاسداری پشت سرم را گرفت و من را روی یک تخت خواباند که من زیاد خوب به آن توجه نکردم، چندتا ضربه زدند، نمی‌دانم چهار یا پنج تا، دوباره من را بلند کردند و گفت ببین تو باید نماز بخونی، اگر نخونی ما هر روز تو را تعزیز می‌کنیم، آنها به شکنجه و شلاق می‌گویند تعزیز، گفت حالا می‌خوانی یا نه؟
گفتم من بلد نیستم، گفت اگر بلد باشی می‌خوانی؟ گفتم بلد نیستم چگونه بخوانم؟ نه نمی‌خوانم… دوباره من را خواباندند، آن زمانی که خواباندند من یک نوشته‌ای یادم آمد که آن را در ذهن خودم مرور کردم: این ناکسان بهشت را جز در خون کثیف خود نخواهند دید… . بعد بلندم کردند، دیگر نمی‌دانم چندتا زده بودند گفتند ببرید نماز به او یاد بدهید. من دیگر چیزی نگفتم، من را از یک راهرویی بردند و در را باز کردند و گفتند برو داخل، رفتم در یک سالنی دیدم خیلی از بچه‌ها آنجا هستند، تعدادی را می‌شناختم…»

علیرضا امید معاف: چون تاریخ مهمی بود، ما رفقایی داشتیم که من با برخی از آنها صمیمی‌تر بودم، این انسان‌هایی که در آن روز برایم آن روز یک نقطه عطف است و نمی‌توانم فراموش بکنم این آدم‌ها به دست جلادان اعدام شدند.

علیرضا امید معاف: روز دهم شهریور وقتی رفتیم آنجایی که گفتم… سراغ خیلی از بچه‌ها از جمله مجید ایوانی و کسان دیگر را گرفتم. مجید ایوانی هم پرونده‌ای من بود. بیژن اسلامی و کسانی دیگر… سوال کردم از بچه‌هایی که با آنها بودند، گفتد در این تاریخ این بچه‌ها را اعدام کردند. به جز این‌ها خیلی انسان‌های دیگر بودند که برای آزادی و عدالت می‌جنگیدند من نمی‌توانم الان اسم همه را بگویم.

علیرضا امید معاف: نه از من سوال نشد، خیلی چیزها که من یادم است آنجا سوال نشد.

علیرضا امید معاف: فکر کنم درست باشد، ولی به نظرم درست می‌آید ولی تاریخ فکر کنم همان شهریور ماه را گفتم، یادم نمی‌آید…

علیرضا امید معاف: شاید چون اتفاقات خیلی زیادی افتاد، من حتی آنجا نگفتم که دو بار به گوهردشت رفتم، خیلی مسائل ریز هست که از من سوال نشد آنجا…

علیرضا امید معاف: اینجا یک اشتباهی شده، شهریور ماه در بند ۱۳ منظورم بوده، تاریخش را من آنجا نگفتم، یعنی سوال نشد.

علیرضا امید معاف: بله، اینطوری است که شهریور ماه، سالن ۱۳…

علیرضا امید معاف: ۱۳ منظورم بند ۱۳ است، و نهم و دهم ما را کشیدند بیرون… این درست است که الان می‌گویم.

علیرضا امید معاف: من خیلی از تاریخ‌ها را نگفتم، من تاریخ دستگیریم را فقط گفتم سال ۶۴، و اینقدر هم مهم نمی‌دانستم که این تاریخ را باید بگویم، وگرنه می‌گفتم.

علیرضا امید معاف: گفتم بند ۱۳ بودم.

علیرضا امید معاف: من چشم‌بند زده بودم. حوله داشتم ولی چشم‌بند هم داشتم…

علیرضا امید معاف: از در که بیرون آمدیم، سمت راست تقریبا شاید ۱۰ متر یا ۱۵ متر چندتا پاسدار ایستاده بودند و یک میز و صندلی آنجا بود… از من هم سوال کردند کثل بقیه، و پرسیدند نظرت راجع به اسلام چیست، من گفتم نظری ندارم. یا اینکه جمهوری اسلامی را قبول داری که گفتم نظری ندارم. من نمی‌دانم چه کسی سوال می‌کرد، اما قبل از اینکه بیایم پیش‌اش او را دیده بودم که همین حمید عباسی بود و بچه‌هایی که می‌شناختند این را گفتند. قبل از ۹ شهریور او را ندیده بودم، همان روز که ما را بردند او را دیدم، ولی نمی‌شناختمش…

علیرضا امید معاف: وقتی در صف بودیم و داشتند می‌بردند، کسی که سوال می‌کرد، من صدایش را شنیدم، چشم‌بند را دادم بالا کمی و چهره‌اش را دیدم.

علیرضا امید معاف: بله فقط صدایش را می‌شنیدم.

علیرضا امید معاف: نه آن موقع که سوال می‌کرد ندیدم، فقط پاهایش که آویزان بود را می‌دیدیم. وقتی در صف بودم چهره‌اش را از دور دیدم، حدود دو تا سه دقیقه طول کشید تا به پیش او رسیدم.

علیرضا امید معاف: بله و بعدها هم را بدون چشم‌بند دیدم.

علیرضا امید معاف: بچه‌هایی که می‌شناختند به من گفتند…

علیرضا امید معاف: آنجا که رفتیم گفتم همان کسی که سوال می‌کرد پاهایش را روی گردنم گذاشته بود، این کیست؟ یکی گفت حمید عباسی است.

علیرضا امید معاف: گفتند دادیار زندان است، زیر دست ناصریان.

علیرضا امید معاف: دقیقا

علیرضا امید معاف: یادم نمی‌آید، ولی الان آن لحظه‌ها یادم می‌آید و جلوتر که برویم دقیقا این را بدون چشم‌بند می‌بینم و در ذهنم می‌ماند.

علیرضا امید معاف: دقیقا درست است، ولی من آن زمان نمی‌دانستم که کی بود…

علیرضا امید معاف: آن لحظه شنیدم عباسی است، ولی نمی‌دانستم کدام یکی عباسی است، آنجا چند نفر بودند. ولی بعدا که رفتیم آنجا ناصریان ما را بیرون کشید و شکنجه شدیم، آنجا پرسیدم گفتند عباسی است و بر همین مبنا صحبتی که بچه کردند گفتند عباسی بود، من گفتم عباسی بود. و دیگر مطمئن شدم آن کسی که سوال می‌کرد عباسی بود.

علیرضا امید معاف: ولی من نمی‌دانستم کی است. این را بعدا وقتی اتفاق بعدی می‌افتد بچه‌ها گفتند این همانی است که سوال می‌پرسید، دادیار است.

علیرضا امید معاف: زمانی که گاز زدند در بند ما و هیأت که آمد از او جواب خواست برای گاز زدن که چرا گاز زدید؟ من ناصریان را اسمش را شنیده بودم، آنجا شناختمش و نمی‌دانستم حتی که آخوند است.

علیرضا امید معاف: رئیس زندان بوده، دادیار هم بوده، ولی رئیس زندان هم بود.

علیرضا امید معاف: بله در تیرماه یا خردادماه که گاز زدند یک هیاتی آمدند که ناصریان جوابگوی این قضیه بود. قبل از آن وقتی گاز زدند بعدا ناصریان آمد یکی یکی درها را باز می‌کرد و می‌خواست عکس‌العمل ما را بداند. یکی از بچه‌ها از او سوال کرد گفت شما جواب بین‌الملل را چه می‌خواهید بدهید؟

علیرضا امید معاف: نه دو بار، بعدها هم زیاد ناصریان را دیدم. یک بار بعد از زدن گاز آمد دم در، بعد از آن هیاتی هم که آمد باید جوابگو می‌شد، دو بار می‌شود.

علیرضا امید معاف: بله، دقیقا هم با آن لهجه آخوندی می‌گفت این گاز نبوده، فلفل بوده.

علیرضا امید معاف: بله

علیرضا امید معاف: داشت کسی دیگر را می‌زد، یهو رسید به من پایش را گذاشت آنجا (روی گردنم) چند لحظه نگه داشت بعد رفت سر وقت یکی دیگر.

علیرضا امید معاف: بله چون تعدادمان زیاد بود و می‌گرفتند یکی یکی می‌زدند، و چند تا پاسدار دیگر هم بودند.

علیرضا امید معاف: من بیشتر صدای ناصریان را می‌شنیدم که با صدای بلند و حالت هیستریک یکی یکی بچه‌ها را می‌زدد و مشخص بود از صدای مشت و لگد که دارد می‌زند.

علیرضا امید معاف: من صدایش را نشنیدم، یا شایدم حرف زده، ولی همه مشغول زدن بودند. همه مشغول کار خودشان بودند.

علیرضا امید معاف: من افتاده بودم آنجا، نمی‌خواستم بلند شوم، چون اگر بلند می‌شدم کتک می‌خوردم، من همانجا که افتاه بودم می‌دیدم که رفت به سمت یک زندانی دیگر و پایش هم مشخص بود که دارد می‌زند.

علیرضا امید معاف: بعد از اینکه این دوره‌ها تمام شد دیگر ما را پیش هیات نبردند، من پیش هیات مرگ نرفتم. ما را بردند در بندی و گفتند مصاحبه می‌کنید گفتیم نه، بعد ملاقات نداشتیم، خانواده‌ها از بیرون فشار آورده بودند و این‌ها مجبور شدند به ما یک ملاقات تلفنی بدهند، تلفن آورده بودند جلوی بند و عباسی هم آنجا بود، ما را یکی یکی صدا می‌کردند. بعد با چند پاسدار دیگر و… ما پشت تلفن برای خانواده‌ها توضیح دادیم، البته من لهجه‌ام گیلکی بود ولی کسان دیگر که صحبت کردند و گفتند این‌ها از ما مصاحبه می‌خواهند، عباسی آنجا آمد و گفت این‌ها هنوز تواب نشده‌اند. بعد ما را دوباره تقسیم کردند که دو دسته شدیم، تعدادی را بردند و تعدادی هم در همان بند ماندیم…

علیرضا امید معاف: آره با مادرم این‌ها با زبان گیلکی صحبت کردم، کسی متوجه نمی‌شد.

علیرضا امید معاف: فکر کنم پاییز بود، دقیق این تاریخ‌ها را نمی‌دانم…

علیرضا امید معاف: بله

علیرضا امید معاف: بله، ولی بیشتر ناصریان جلو بود، ولی دیگر او را من زیاد توجه نکردم اگر هم بوده در جمع.

علیرضا امید معاف: زمانی بود این که به ما ملاقات حضوری دادند، آنجا هم من یک لحظه عباسی را دیدیم. در اتاقی ما را جمع کرده بودند و همه خانواده آنجا آمده بودند. این اواخر پاییز بود، الان دقیق نمی‌دانم، اوایل زمستان یا اواخر پاییز بود.

علیرضا امید معاف: اواخر ۶۷، زمانی که رفتم عید شد. اواخر اسفند بود.

علیرضا امید معاف: نه از همان گوهردشت آزاد کردند.

علیرضا امید معاف: فکر کنم دو ماه نیم یا سه ماه بعد… با گذاشتن سند آزاد شدم.

علیرضا امید معاف: در همان ساختمان بود، ولی نمی‌توانم دقیقا بگویم کجا بود.

علیرضا امید معاف: دیگر او را ندیدم. آن هم فکر می‌کنم چون توجه بیشتر روی عباسی بود، ببخشید ناصریان منظورم است. ناصریان را کامل می‌شناختیم و یک بار هم به بند ما آمده بود و گفته بود که بالا دارند تصمیم می‌گیرند که شما را یا آزاد می‌کنیم یا اعدام می‌کنیم.

علیرضا امید معاف: من مکالمه‌ام تمام شد من رفتم، فکر کنم دو تا تلفن بود و زمانی که چند نفر صحبت کردن…

علیرضا امید معاف: نه چون من گیلکی صحبت می‌کردم چیزی نمی‌فهمید.

علیرضا امید معاف: نمی‌دانم یادم نمی‌آید در پلیس در این باره حرف زدیم…

علیرضا امید معاف: درست است، ولی صحبت من تمام شده بود.

علیرضا امید معاف: هر دو تا هیچ فرقی نمی‌کند؛ ممکن است آنجا نگفته باشم که حرفم تمام شده با مادرم و وقتی عباسی گفت گوشی را بگیرید من حرفم تمام شد.

علیرضا امید معاف: نمی‌دانم، فکر نمی‌کردم مهم باشد.

علیرضا امید معاف: حدود سه متر، سمت چپ من بود و چندتا میز هم آنجا بود که تلفن یا تلفن‌ها رویش بودند.

علیرضا امید معاف: خیلی کم، واضح نبود…

علیرضا امید معاف: او آنها را می‌شنید و گفت این‌ها هنوز سر موضع هستند و تلفن را کلا قطع کرد.

علیرضا امید معاف: «ما او را به عنوان عباسی می‌شناختم، زمانی که دستگیر شد من نمی‌دانستم که حمید نوری است، من از مدیا بعدها فهمیدم...خب هنوز با زندانیان ارتباط داریم و از آنجا شنیدم این همان حمید عباسی است… اگر در خیابان می‌دیدیم نمی‌شناختمش، اول از یک رادیویی شنیدم و بعدا پیگیر شدم.»

علیرضا امید معاف: بعدا دیدم، یعنی زمانی که می‌رفتم پیش پلیس دیگر عکسش را می‌شناختم. چون دقت کردم و در ذهنم آمد که الان پیر شده.

علیرضا امید معاف: عکسی با ریش سفید و این‌ها زده بودند و نوشته بودند حمید نوری در پرانتز حمید عباسی و در رادیو هم همین را گفت.

علیرضا امید معاف: بله، این عکس زمانی که دستگیر شده بود در سوئد بود…

علیرضا امید معاف: وقتی گفتند حمید نوری من اصلا نشناختمش، وقتی دیدم که نوشتند حمید عباسی یادم آمد و با بچه‌ها تماس گرفتم و گفتند بله همان حمید عباسی است.

علیرضا امید معاف: در اولین نگاه نشناختم، بعدا کنجکاو شدم، چون آن زمان لاغرتر بود و موهایش سیاه بود، اینقدر از این آدم‌ها بودند که شاید الان هم در خیابان بودند نشناسم آنها را…

علیرضا امید معاف: از همین‌هایی که بچه‌ها را می‌بردند اعدام می‌کردند و دار می‌زدند. بیشتر از همه اگر ببینم یکی رئیسی و ناصریان به درستی قیافه را بشناسم، شاید الان داوود لشکری را ببینم نشناسم، چون سال‌ها گذشته است.

علیرضا امید معاف: قدش کمی بلند بود، از من هم بلندتر بود، تقریبا ۱.۷۵ یا ۱.۷۴ بود… چیز دیگری به یاد ندارم، همان شلوار پاسداری می‌پوشید و پیراهن پاسداری پوشیده بود چون تابستان بود. چیز دیگری یادم نمی‌آید.

علیرضا امید معاف: آن زمان نمی‌دانستم، اگر الان بگوییم به نظرم آن زمان حدود سی و چهار یا پنج سال داشت.

علیرضا امید معاف: من ۲۷ ساله بودم.

علیرضا امید معاف: بله، ما در سالن سه اوین با هم بودیم. در گوهردشت در بند ۱۴ بود، پایین بودند. همه را با هم آوردند ما را به گوهردشت و چهره‌اش جلوی چشمم آمد که بوکسر بود.

علیرضا امید معاف: من چیزی در ذهنم نیست.

علیرضا امید معاف: من نهم شهریور نگفتم او را دیدیم، روز دهم یا یازدهم که رفتیم در بند، بند ۱۴ بود، مجید رفیق من بود و ارتباط مورسی داشتیم. در بند من نبود، در اوین با هم بودیم و بعد از اینکه ما را به گوهردشت آوردند در آن دوره کوتاه برای اینکه من را بیرون بفرستند باز با هم بودیم و بعد از آن من را برای بیرون فرستادن از زندان بردند… بله در دوران اعدام‌ها در گوهردشت بود و در بند ۱۴ پایین بود. من چون یکی از رفقای صمیمی من بود که با هم دستگیر شده بودیم و مجید همه چیز من را می‌دانست ولی هیچی نگفته بود، ما رابطه نزدیکی داشتیم… من خودم ندیدم ولی از رفقایی که با او بودند گفتند که اعدام شده است.

علیرضا امید معاف: نمی‌شناسم.

علیرضا امید معاف: من محمود علیزاده یکی را می‌شناختم در اوین… نمی‌دانم همان است یا نه…

علیرضا امید معاف: نه مطمئن نیستم، هیچ خبری ندارم چون همه آنهایی که اعدام کردند در ذهنم نیست.

علیرضا امید معاف: نه در گوهردشت ماند.

علیرضا امید معاف: تعدادی در ایران هستند من اسم آنها را نمی‌گویم، ولی یکی حسن جلالی بود که از ناصریان پرسید جواب بین‌الملل را چه می‌دهید و بقیه ما ۱۳ یا ۱۴ نفر بودیم ولی من چهره‌شان را الان می‌بینم ولی اسم‌ها یادم نمی‌آید.

علیرضا امید معاف: خیلی کم، من گاه گاهی وقتی شهریور می‌شد با گفت‌وگوهای زندان دعوت می‌کردند و من یک سری از مسائلی که در زندان اتفاق افتاده بود را بازگو می‌کردم. چند جای دیگر هم صحبت شده، مثلا به اتریش و سوئد رفتم و سخنرانی کردم. همین صحبت‌ها و خاطرات را می‌گفتیم که در زندان چه اتفاقی افتاد، چون نمی‌توانیم فراموش کنیم.

علیرضا امید معاف: نمی‌دانم چون بعدش پیگیر نشدم.

علیرضا امید معاف: نه از ناصریان و رئیسی گفتم و هیات مرگ، از عباسی چیزی نگفتم.

علیرضا امید معاف: دقیقا، ولی نمی‌شناختمش.

علیرضا امید معاف: من توضیح دادم، اصلا آنجا صحبت تاریخ نشد. من گفتم شهریور بند ۱۳، تازه مطمئن هم نبودم بند ۱۳ بوده یا ۱۴، بعدا از بچه‌ها پرسیدم بند ملی‌کش‌ها کدام بود گفتند بند ۱۳.

علیرضا امید معاف: نمی‌دانم گفتم یا نه…

علیرضا امید معاف: درست است، ولی ۱۸ آبان دستگیر شدم. این تاریخ را اگر گفتم اشتباه گفتم.

علیرضا امید معاف: چیزی که من در ذهنم است چیزی شبیه پوتین بود و شلوار پاسداری.

علیرضا امید معاف: بله ناصریان گاهی لباس شخصی می‌پوشید و گاهی لباس پاسداری و نمی‌دانستم که او هم آخوند است. زمانی که آمده بود خبر اعدام و آزادی را به ما بدهد آنجا لباس پاسداری پوشیده بود. ولی زمان ملاقات خانواده‌ها لباس شخصی پوشیده بود.

علیرضا امید معاف: پوتین پایش بود، چون با پوتین پایم را فشار می‌داد و با پوتین من را هُل داد که من افتادم.

علیرضا امید معاف: «من سه چهار روز بعد شنیدم از مدیا، بعدا یک نوشته دیدم در همین مجازی که عکسش را هم زده بودند…»