با آرش دبستانی: بازیگری و مهاجرت

یک بازیگر تجربه یک انسان دیگر را برای ما بازی می‌کند. او می‌خواهد فاصله بین ما و دیگران را از میان بردارد. ما استقبال می‌کنیم زیرا امکان آن را نداریم که همه انسان‌ها و شرایطشان را ملاحظه کنیم. وقتی بازیگر روی صحنه می‌رود، از خودش بیرون می‌آید و دیگری می‌شود. وقتی همان بازیگر مهاجرت می‌کند، از جایی که به او تعلق دارد، با همه خوبی‌ها و بدی‌هایش دور می‌شود که با دیگرانی باشد که با او بیگانه‌اند. آرش دبستانی این بار در گفت‌وگو با دو بازیگر، دو تجربه متفاوت از مهاجرت را با ما در میان می‌گذارد. این پادکست را می‌شنوید:

نخستین مهمان آرش فارغ‌التحصیل رشته صنایع از دانشگاه علم و صنعت است. او مدتی هم در رشته خودش کار کرده، اما به زودی کار در صنایع را رها می‌کند و ابتدا به فیلمنامه‌نویسی و سپس به بازیگری روی می‌آورد. او می‌گوید بخشی از زندگی‌اش وقف پیدا کردن «مسیر» شده است:

روایتی از یک موفقیت

این پروسه در زندگی مهمان آرش در دانشگاه و از طریق آشنایی با سینما آغاز شد اما به دلیل پاره‌ای مشکلات خانوادگی به تعویق افتاد تا اینکه سرانجام او که مهندس صنایع بود و در کارخانه کار می‌کرد استعفا داد، در مؤسسه کارنامه در کلاس‌های ناصر تقوایی، با فیلمنامه‌نویسی آشنا شد و سپس به تحصیل ادبیات نمایشی در دانشگاه هنرهای زیبا روی آورد، در کلاس‌های محمد یعقوبی با نمایشنامه‌نویسی آشنا شد و در آموزشگاه سمندریان برای نخستین بار یک اتود را روی صحنه اجرا کرد و متوجه شد که به صحنه تعلق دارد. بعد از مهاجرت به آمریکا او به شیکاگو رفت که به خاطر تنوع تئاترهایش هم معروف است. در اینجا او به طور میانگین سالی دو بار روی صحنه می‌رود. لهجه بزرگ‌ترین چالش و مانع اوست.

روایتی از یک موقعیت

دومین مهمان آرش سالیانی دراز در تئاتر ایران فعالیت داشته و با این‌حال تصمیم به مهاجرت گرفته است. او می‌گوید:

به دلیل این موانع صحنه به او پشت کرد و او هم ناگزیر به صداپیشگی روی آورد. مهمان آرش می‌گوید یکی از عشق‌های بازیگری دیده شدن است که او از آن محروم مانده و با این حال چیزهایی را هم به دست آورده. مهم‌ترینش: آرامش.