مسئله‌ی تکثّر

نظرها

• شهروند

  ۲۸ اردیبهشت ۱۴۰۲، ۲:۰۶

  از بین مقاله هائی که تحت عنوان در ایران چه می گذرد نوشته شده است این مقاله حرف جدیدی ندارد و به نوعی جمع بندی شرایط حاضر است از جناح های مختلف سیاسی در ایران. این که این جمع بندی به چه کار می اید مشخص نیست. نکته ای که نظر مرا جلب کرد نبود هژمونی برای به دست گرفتن جنبش مردم است. جنبشهائی که بعد از جنبش سبز ظهور کرده اند همگی بی سر بوده اند و در قیام ژینا رضا پهلوی فرصت طلبانه تلاش کرد که تاج و تخت را به تصاحب کند که با شکست مواجه شد. وظیفه نیروهای دموکرات متشکل شدن در احزاب و تشکیل جبهه ای دموکراتیک و ملی برای سرنگونی جمهوری اسلامی است. در بین روشنفکران بعد از انقلاب هیچ کس به اندازه شکر الله پاک نزاد واقع بین نبود و هیچ کس تحلیلی به درستی او ارائه نداده بود. بهترین شعار برای آینده ایران "حکومت مردم،برای مردم و به دست مردم" است.

• کیوان

  ۲ خرداد ۱۴۰۲، ۲۰:۱۱

  تکثر ، به ویژه اگر آگاهانه باشد ، می تواند نشان دهندهء پویایی جامعه باشد و می تواند مطلوب و پسندیده باشد . اما متاسفانه آنچه اکنون در ایران با آن روبرو هستیم به نوعی "کثرت در تکثر" است ، آنهم از نوع مبتذل آن . اما مسئله یا معضل مهم تر در میان فعالین مدنی و سیاسی است : کثرت خطوط قرمز و حتی نارنجی و زرد ؛ به حدی است که جایی برای خطوط سبز یا سفید باقی نگذاشته اند . خود شیفتگی ، خودمحور بینی و جزمیت به وفور در افراد و جریانات گوناگون دیده می شود ؛ تا حدی که رسیدن به وحدت را بسیار دشوار می نمایاند .

• اکرم

  ۴ خرداد ۱۴۰۲، ۲۱:۵۶

  مقاله بسیار خوبی بود و ضرورت آن از روزهای اول جنبش ژینا حس می شد.از ابتدا جنبش اقوام بویژه عرب زبان‌ها و بلوچ‌ها با ادبیاتی بغایت تند در فضای مجازی بودند. نکاتی که شما در باره جنبش های هویتی مطرح کردید بسیار مهم بود و امیدوارم خوانده شود. نکته دیگر اینکه متاسفانه بخش تحلیلی جنبش های هویتی که آینده قوم خود را در پیوستن همه اقوام و پیشبرد اهداف خود میدانند، حضور کمی در فضای مجازی دارند و صدای پان عربها بویژه بلند است .رفته رفته شاهد مقالات دسگوهاران ( زنان بلوچ) هستیم. شاید در تداوم این مقاله اشاره به تمایزات اقوام مختلف و موقعیتشان لازم باشد.

• جوادی

  ۲۶ خرداد ۱۴۰۲، ۰:۵۱

  در مقاله آمده است که سه گرایش عمده در قالب بندی جنبش به چشم می خورد که آنها را می توانیم با ابن عنوتن گذاری ها بر انقلابی که شروع شده یا آرزو می کنیم که شروع شود ، مشخص کنیم: انقلاب ملی، انقلاب هویتی، انقلاب تکثر گرا.‌ با توجه به تاریخچه شعار زن، زندگی، آزادی و واژه زن در اول این شعار و بستری که این شعار در فضای اجتماعی ایران طنین انداز شد( قتل مهسا امینی به خ به بهانه بی حجابی ) نمی توان ماهیت فمینیستی این شعار را انکار کرد. بنابراین جنبش زن، زندگی، آزادی بی تردید یک انقلاب فمینیستی است و بنابراین دو گرایش اول در قالب بندی این جنبش را می توان نوعی انحراف به شمار آورد.‌ به نظر می رسد این دو گرایش، ایده ملت یا ملتها را جایگزین ایده زن در شعار زن، زندگی، آزادی نمودند. قالب بندی سوم تحت عنوان انقلاب تکثرگرا مبهم است و توصیف روشنی از آن در مقاله دیده نمی شود.‌ نادیده گرفتن محوریت زنان در جنبش ی که نام زن را در شعار اصلی خود دارد نه تنها به پیروزی جنبش کمک نمی کند، بلکه باعث تضعیف و در نهایت باعث شکست آن می شود.‌ محوریت زنان در این انقلاب نقطه قوت است نه نقطه ضعف و می تواند عامل همبستگی نیز باشد. در پایان لازم می دانم اشاره کنم که در مبحث فمینیسم سه گرایش عمده وجود دارد که عبارتند از فمینیسم لیبرالی، فمینیسم رادیکال و فمینیسم سوسیالیستی. من به عنوان یک کثرت گرا هر سه گرایش را به رسمیت می شناسم گرچه یکی از آنها را ترجیح می دهم.

• جوادی

  ۲۶ خرداد ۱۴۰۲، ۲۱:۳۱

  جمهوری اسلامی دوست دارد اپوزیسیون همچون چهار دهه گذشته درگیر مجادلات بیهوده باشد. یکی از مجادلات که اخیرا داغ شده مجادله بر سر ملت گرایی است.‌ درست است که جمهوری اسلامی تحت عنوان ایده ی امت که خصلت انترناسیونالیستی دارد ، ملت گرایی را سرکوب کرده است و هر چیزی که سرکوب شود ، معمولا با شدت بیشتری ظهور پیدا می کند اما باید توجه داشت که ایده ملت یا ملت ها نمی تواند رهایی بخش باشد.‌ اکثر مردم ایران به ایده ملت ایران اعتقاد دارند و بنابراین نیازی به تاکید بر آن در برابر ناسیونالیزم قومی نیست. ایران یک کشور چند فرهنگی است و باید تفاوت های فرهنگی و زبانی را ارج نهاد نه اینکه آن را نادیده گرفت. نزاع ناسیونالیزم ایرانی و ناسیونالیزم قومی و تاکید بر سیاست هویت اعم از هویت ملی یا قومی نه تنها به پیشبرد جنبش زن، زندگی ، آزادی کمکی نمی کند، بلکه مانع همبستگی حول شعار محوری زن، زندگی، آزادی می شود. جمهوری اسلامی از فمینیسم بیشتر وحشت دارد تا از ناسیونالیزم زیرا به خوبی می داند که زنان بیش از هر گروه دیگر تحت ستم هستند و مساله زنان پاشنه آشیل اش است. بنابراین سلاح فمینیسم قوی تر از سلاح ناسبونالیزم در مقابله با وضع موجود است. ‌

• جوادی

  ۲۸ خرداد ۱۴۰۲، ۰:۳۴

  این تز که فمینیسم سلاح قوی تری از ناسیونالیزم در مقایله با وضع موجود است، می تواند در پیشبرد و پیروزی جنبش زن، زندگی، آزادی موثر باشد. امیدوارم این تز مورد توجه قرار گیرد.‌

• جوادی

  ۲۸ خرداد ۱۴۰۲، ۱۲:۲۳

  کسی که به کثرت گرایی دینی اعتقاد دارد از کسی که به دین یا جهان بینی دیگری اعتقاد دارد، نمی خواهد که از دین یا جهان بینی اش دست بکشد و به دین یا حهان بینی او ایمان بیاورد. البته اعتقاد به کثرت گرایی دینی، نقد را نفی نمی کند، بلکه سیاست حذف را نمی پذیرد .‌همین دیدگاه درباره کثرت گرایی سیاسی هم درست است.‌ کسی که به کثرت گرایی سیاسی پایبند است ، حق دارد از برتری نسبی یک تئوری نظام سیاسی دفاع کند اما حق ندارد مدعی درستی مطلق یک تئوری شود و به دنبال آن ، تئوری های دیگر را به رسمیت نشناسد و با عرضه آنها مخالفت کند و خواهان حذف آنها باشد.‌ تقریبا همه ما در یک فرهنگ یگانه انگار( ضد کثرت گرا) پرورش یافتیم بنابراین جای تعجب نیست که در بزرگسالی از کثرت نفرت داشته باشیم یا آن را به رسمیت نشناسیم . یک کثرت گرا مفهوم مردم را به عنوان جمع همگون به کار نمی برد و هیچ کنش یا خواسته ای را به کل مردم نسبت نمی دهد و اغلب از واژه بخشی از مردم و به ندرت از واژه همه مردم یا اکثریت مردم استفاده می کند.‌ روشن است هیچ بینش سیاسی مورد قبول همه ی مردم نیست. اگر این حقیقت روشن را بپذیریم آنگاه باید مخالفان را هم بخشی از مردم به شمار بیاوریم و حقوق آنها را رعایت کنیم. یک کثرت گرای سیاسی از یک سلطنت طلب یا جمهوریخواه نمی خواهد که از سلطنت طلبی یا جمهوریخواهی دست بکشند، بلکه از آنها می خواهد که همدیگر را به رسمیت بشناسند و در شرایط اضطراری با همدیگر همکاری کنند.‌ نه سلطنت طلبی افتخار دارد و نه جمهوریخواهی. یک انسان باید خیلی احساس حقارت کند که به خاطر سلطنت طلبی یا جمهوریخواهی صرف، فخرفروشی کند. به نظر می رسد سیاست هویت ، اغلب سیاست حذف و سرکوب را ایجاب می کند.‌

• جوادی

  ۲۹ خرداد ۱۴۰۲، ۷:۱۲

  ترانه ای درباره ی قدرت و شجاعت زنان در یکی از شبکه های فارسی زبان پخش شد و اشک منو در آورد .‌ یک جمله اش برای همیشه در یادم می ماند: ندا منم، مهسا منم، صدای نسل ما منم‌. بارها اعلام کردم که لیبرال هستم اما حتی یک بار ادعا نکردم انقلاب زن، زندگی، آزادی انقلاب لیبرالی هست، بلکه از آغاز تا کنون بر ماهیت فمینیستی این انقلاب و بر محوریت زنان در آن تاکید کردم.‌ باز هم تاکید می کنم شعار رادیکال فمینیستی زن، زندگی، آزادی قوی تر از سلاحی برای عبور از وضع موجود است و علاوه بر آن می تواند به عنوان شعار محوری عامل همبستگی باشد.‌

• جوادی

  ۳۰ خرداد ۱۴۰۲، ۹:۴۴

  حکومت پهلوی مخالفانش را سرکوب می کرد و بخشی از انقلابیون سال ۵۷ که به این سیاست معترض بودند در همان فردای پیروزی انقلاب بدتر از قبل به سیاست سرکوب و حذف متوسل شدند. اما سیاست حذف مختص حکومت های پهلوی و جمهوری اسلامی نیست و در بین گروههای مخالف جمهوری اسلامی نیز می توان سیاست نادیده گرفتن و به رسمیت نشناختن را به مثابه نوعی از سیاست حذف تعبیر کرد . اگر به رسانه های اپوزیسیون نگاهی بیاندازیم آنگاه در خواهیم یافت که در هیچ یک از این رسانه ها، نه تنها صدای مخالفان بازتاب داده نمی شود، بلکه اغلب سیاست تخریب و تحقیر مخالفان دنبال می شود. چپ ها مدعی هستند که در هر دو حکومت پهلوی و جمهوری اسلامی سرکوب شده اند.‌ این حرف درست است ولی می توان از آنها پرسید که گر روزی در ایران به قدرت برسند با مخالفان خود چه می کنند؟ آیا سلطنت طلبان و سایر مخالفان شان را سرکوب نخواهند کرد؟ اگر جوابشان نه است، چه تضمینی در مرحله اجرا وجود دارد؟ آیا هر کس یا هر گروهی به قدرت برسد ، همواره میزانی از سرکوب وجود خواهد داشت؟ انقلاب ۵۷ قرار بود به سیاست سرکوب و ستم حکومت پهلوی پایان دهد ولی نه تنها این وعده را عملی نکرد، بلکه برعکس بر شدت و ابعاد سرکوب افزود. مخالفان جمهوری اسلامی نیز از سیاست سرکوب و حذف جمهوری اسلامی به شدت انتقاد می کنند اما همدیگر را به رسمیت نمی شناسند و در شرایط فلاکت بار کنونی حاضر به گفتگو و همکاری نیستند. آیا گروههایی که اکنون نمی توانند با هم گفتگو کنند ، در فردای سرنگونی جمهوری اسلامی با همدیگر رابطه ی صلح آمیز خواهند داشت؟ مشکل اصلی فرهنگ سیاسی ایرانی، یگانه انگاری یعنی ضدیت با کثرت است. اکثر ایرانی ها کثرت گرایش های سیاسی را به رسمیت نمی شناسند و به کثرت گشوده نیستند.‌ ما باید تمرین کنیم که تفاوت ها را ببینیم و آن را به رسمیت بشناسیم.

• جوادی

  ۳۰ خرداد ۱۴۰۲، ۱۹:۱۷

  یکی از شعارهایی که در جنبش زن، زندگی، آزادی در کف خیابان فریاد زده شد و اپوزیسیون به آن توجه نکرد، شعار اگر با هم یکی نشیم ، یکی یکی کشته میشیم، بود.‌این شعار ظاهرا ساده اهمیت استراتژی همبستگی را هشدار می دهد. متاسفانه اپوزیسیون این شعار استراتژیک را جدی نگرفت و معترضان سرکوب شده و دامنه ی این سرکوب احتمالا دامن اپوزیسیون در خارج را هم خواهد گرفت. به جای توجه و پر و بال دادن به شعارهای دال بر همبستگی ، مثل سابق به شعارهای تفرقه انگیز و ضد کثرت گرایانه مثل شعار مرگ بر ستمگر چه شاه باشه چه رهبر و شعار مرگ بر سه فاسد ، ملا، چپی، مجاهد پرو بال داده شد. پرسش این است که این شعارها چه دردی از دردهای جانکاه اکثریت تحت ستم را در داخل ایران حل خواهد کرد؟ به بیان دیگر این شعارها چه تغییر مثبتی ایجاد خواهند کرد؟ این شعارها همان چیزی است که بهاره هدایت خود زنی اپوزیسیون می نامد. چرا اپوزیسیون وظیفه اصلی اش را فراموش کرده است؟ لعنت بر چنین اپوزیسیونی که اگر به طور صوری هم یک مرکز هماهنگی تشکیل می داد ، درصد قابل توجهی از بخش خاکستری تشویق می شد که موضع بی تفاوتی را رها کرده و به جنبش می پیوست. این اپوزیسیون نمی فهمد که بخش بزرگی از مردم به خاطر تجربه انقلاب ۵۷، از اپوزیسیون خارج از کشور انتظار همبستگی و رهبری جنبش انقلابی را دارد. متاسفانه اپوزیسیون تا به امروز این خواسته ی اکثریت مردم را نادیده گرفته است و اهمیت استراتژیک آن را درک نکرده است. کار اصلی اپوزیسیون این نیست که صدای معترضان داخل باشد ، گرچه حتی همین کار را درست انجام نمی دهد و بیشتر حرف های خودش را تکرار می کند و نه صدای معترضان را.‌ باز هم می گویم کار اپوزیسیون پریدن به هم ( خود زنی به تعبیر بهاره هدایت)، تحلیل و گزارش دست دوم مسایل اجتماعی و اقتصادی جامعه ایران نیست. اپوزیسیون باید پیشتاز و سازمان دهنده یک حرکت انقلابی باشد نه اینکه سالها صبر کند تا عده ای به طور خود انگیخته به خیابان بیایند و سپس زور بزند که خودش را به جنبش وصل کند و بر موج سوار شود. چنین اپوزیسیونی به جای اینکه باعث هم افزایی و دلگرمی معترضان شود باعث سرخوردگی و ناامیدی آنها می شود. چرا اپوزیسیون درباره سیاست ها و استراتژی های شکست خورده اش بازنگری نمی کند؟ اپوزیسیون حتی معنی همبستگی و همکاری را نمی داند. بارها دیدم که وقتی چند نفر دور یک میز می نشینند و قرار است درباره همبستگی گفتگو کنند، فورا گفتگو را به سمت جدل سوق می دهند و تلاش می کنند تا حقانیت مطلق خود و ناحقی مطلق دیگری را ثابت کنند. اپوزیسیون حق دارد درباره نوع حکومت آینده ( آلتر ناتیو) بحث کند اما حق ندارد پیشاپیش برای مردم تعیین تکلیف کند. حکومت آینده را مردم در یک همه پرسی تعیین خواهند کرد.‌ پیش شرط همکاری و همبستگی چشم پوشی از برخی اختلافات و تاکید بر اشتراکات است نه اینکه گروهی از گروه دیگر بخواهد که برای همکاری باید از خطوط قرمز خود بگذرد.‌ البته خطوط قرمز هم چیزهای مقدسی نیستند و می توانند مورد نقد قرار گیرند

• جوادی

  ۱ تیر ۱۴۰۲، ۵:۵۸

  حکومتی را که من می پسندم باید در فردای ایران سرکار بیاید. نظر دوم ممکن است چنین باشد: مدل حکومتی را که من می پسندم باید در کنار مدلهای دیگری در یک همه پرسی به رای گذاشته شود و هر کدام از رای اکثریت برخوردار شد، جواز تاسیس را کسب خواهد کرد. صرف نظر از ملاحظات اجرایی، کدام یک از این دو نظر دموکراتیک و کثرت گرایانه است ؟ و کدام یک از این دو نظر در درون اپوزیسیون بیشتر طرفدار دارد؟ با اینکه نظر اول به روشنی خودمحورانه و غیر دموکراتیک است اما اکثریت اپوزیسیون دست کم به طور ضمنی از چنین موضعی طرفداری می کند. عده ای ممکن است بگویند یک نیروی بی طرف همه پرسی را برگزار نمی کند و بنابراین همه پرسی در عمل یک شیوه دموکراتیک برای تصمیم گیری جمعی و حل و فصل اختلافات سیاسی نیست. این دیدگاه اغراق آمیز است زیرا اگر چه در بعضی موارد نیروی برگزار کننده همه پرسی بی طرف نبوده است و همه پرسی را به نفع خود مهندسی کرده است اما موارد بسیاری بوده است که همه پرسی منصفانه برگزار شد و حتی نیروی برگزار کننده بازنده شد.‌ به عنوان مثال حکومت پادشاهی ایتالیا بعد از شکست ایتالیا در جنگ جهانی دوم، همه پرسی تعیین نوع حکومت برگزار نمود و با اختلاف بسیار ناچیزی از جمهوریخواهان شکست خورد.‌ از طرفی احتمال تقلب در شمارش آرای همه پرسی یا ‌امکانات نابرابر تبلیغاتی در آستانه همه پرسی ، نمی توانند نفس همه پرسی به عنوان یک شیوه دموکراتیک را زیر سئوال برند، بلکه نحوه ی اجرای آن را زیر سوال می برند. همه پرسی در سوئیس به عنوان یک روش دموکراتیک برای تصمیم گیری های سیاسی حتی در مورد مسایل نه چندان مهم کارایی خودش را اثبات نموده است.‌ از طرفی اگر همه پرسی و به طور کلی نظام رای گیری را به عنوان یک روش دموکراتیک نفی کنیم، در آنصورت روش جایگزین برای حل و فصل اختلافات چیست؟ آیا غیر از توسل به زور و دیکتاتوری روش دیگری وجود دارد؟

• جوادی

  ۱ تیر ۱۴۰۲، ۱۷:۰۴

  بی تردید فضای روشنفکری ایران با مرگ اکثر روشنفکران نسل سوم تغییر خواهد کرد و در پی آن فضای سیاسی ایران نیز تغییر کرد.‌ شاید ما زنده نباشیم و آن تغییرات را نبینیم.‌ خیلی دوست داشتم که فضای روشنفکری ایران با خود انتقادی روشنفکران نسل سوم متحول شود و بدین منظور بارها بر مسولیت روشنفکران نسل سوم در ایجاد و تداوم وضع موجود تاکید کردم و آنها را به پذیرش این مسولیت و نیز خروج از فضای روشنفکری پیش از انقلاب ۵۷ تشویق نمودم.‌ به عنوان یک روشنفکر نسل چهارم از دست من کار بیشتری ساخته نیست.‌

• جوادی

  ۴ تیر ۱۴۰۲، ۸:۴۵

  به نظرم پرسش "در اپوزیسیون چه می گذرد؟" برای بخش بزرگی از مردم ناراضی داخل ایران مهم تر از "پرسش در ایران چه می گذرد ؟ " است، زیرا به نظر می رسد ، بسیاری از مردم ناراضی دهه ها منتظر و منفعل هستند تا اپوزیسیون وضع موجود را دگرگون کند و متقابلا اپوزیسیون نیز منتظر است تا مردم به پا خیزند و جمهوری اسلامی را سرنگون کرده و برای آنها فرش قرمز پهن کرده و قدرت سیاسی را به آنها تقدیم کنند.‌ چون این انتظارات دو طرفه تا کنون ثمر بخش نبوده است، پس ممکن است این انتظارات واقع بینانه نباشند و دو طرف فهم درستی از قابلیت ها و امکانات هم نداشته باشند.‌ کاش آقای دکتر نیکفر در کنار مجموعه یادداشت هایی تحت عنوان در ایران چه می گذرد ، درباره این مساله که در اپوزیسیون چه می گذرد، نیز تحقیق می کردند.

• جوادی

  ۶ تیر ۱۴۰۲، ۶:۳۷

  حکومتی را که من می پسندم باید در فردای ایران سر کار بیاید. این موضع اکثر مخالفان وضع موجود است. در این موضع گیری کمترین توجهی به دیگری نشده است.‌ روشن است که این موضع معادل این نیست که بگوییم که حکومتی را اکثریت مردم می پسندد باید در فردای ایران سرکار بیاید. بنابراین چنین موضعی نه دموکراتیک است و نه کثرت گرا. آیا زمانی که اکثر مخالفان وضع موجود موضعی غیر دموکراتیک درباره حکومت جایگزین ( آلترناتیو) دارند ، امیدی به تاسیس دموکراسی در ایران پسا جمهوری اسلامی هست؟

• جوادی

  ۶ تیر ۱۴۰۲، ۷:۰۳

  بعد از جنبش زن، زندگی، آزادی ، جمهوری اسلامی به خوبی تشخیص داد که نمی تواند در چند جبهه بجنگد، بنابراین به سیاست تنش زدایی در روابط خارجی روی آورد تا بهتر بتواند ناراضیان را کنترل و سرکوب کند.‌ خوب آیا حق نداریم بپرسیم گروههای مخالف در مقابل این سیاست جدید جمهوری اسلامی، چه تدبیری اندیشیده اند؟ آیا آنها نباید به سیاست تنش زدایی بین خودشان فکر کنند؟ آیا تشدید اختلافات در اپوزیسیون، قدرت و کارایی آن را بیشتر می کند یا تنش زدایی و کاهش اختلافات؟

• جوادی

  ۱۰ تیر ۱۴۰۲، ۱۵:۴۳

  گهگاهی به این مساله فکر کردم که چه اندازه تاب شنیدن نظرات مخالف و انتقادی را دارم. به نظر می رسد که فقط یک‌کثرت گرا می تواند نظرات گوناگون را به رسمیت بشناسد ولی یک یگانه انگار معمولا نظرات مخالف را تاب نمی آورد. اکثر ایرانی ها به خاطر پرورش در فرهنگ یگانه انگار، نسبت به کثرت گشوده نیستند و حتی ممکن است از کثرت نفرت داشته و خواهان حذف آن باشند . انقلابیون سال ۵۷ حکومت شاه را به خاطر سیاست حذف و سیاست نظام تک حزبی سرزنش می کردند ، در حالیکه اکثرشان به سیاست حذف و نوع دیگر ی از نظام تک حزبی گرایش داشتند و بلافاصله بعد از پیروزی انقلاب، سیاست حذف و کمی بعد سیا ست نظام تک حزبی البته به طور ضمنی و فریبکارانه به مرحله اجرا درآمد.‌ بنابراین تجربه ی انقلاب۵۷ و نیز عقل سلیم به ما می آموزد که خودکامگی رژیم مستقر ، دموکرات بودن مخالفان آن رژیم را اثبات نمی کند و این موضوع باید جداگانه مورد تحقیق قرار گیرد. این گزاره درباره جمهوری اسلامی و مخالفان آن هم صادق است.‌ آیا می توان بخشی از اپوزیسیون را که شعار مرگ بر بخش دیگر می دهد ، دموکرات دانست؟ اگر گروههای مخالف جمهوری اسلامی وقتی قدرت سیاسی را در دست ندارند، نمی توانند همدیگر را تحمل کنند، آیا وقتی به قدرت دست یافته اند همدیگر را تحمل خواهند کرد؟ به عنوان مثال اگر الان سلطنت طلبان و جمهوریخواهان نتوانند حتی با هم گفتگو کنند آیا در فردای سقوط جمهوری اسلامی با هم گفتگو خواهند کرد؟ روشن است در این شرایط هر یک از دو طرف اگر به قدرت برسند به طور حتم گرایش دیگر را سرکوب خواهند کرد. برای توافق سر حداقل ها نباید خواسته های حداکثری را پیش کشید. به عنوان مثال حزب دموکرات کردستان ایران خواهان دموکراسی برای ایران و فدرالیسم برای کردها است. خوب اگر این حزب خواهان همکاری با گروه دیگری است که آن هم طرفدار دموکراسی است اما با فدرالیسم مخالف است، در این صورت توافق بر سر حداقل ها به معنی توافق بر سر دموکراسی است و مساله تمرکز یا عدم تمرکز نباید پیش کشیده شود، مگر اینکه برای یکی از دو طرف مساله تمرکز یا عدم تمرکز خواسته ی اصلی باشد و دموکراسی موضوعی فرعی که توافق بر سر آن ارزشی نداشته باشد.‌ به عنوان مثال دیگر ، بخشی از جمهوریخواهان و مشروطه خواهان می توانند بر سر همه پرسی تعیین نوع حکومت به توافق برسند و در این راستا با هم همکاری کنند ، به جای اینکه مثل چهار دهه گذشته همدیگر را نفی کنند.

• جوادی

  ۱۳ تیر ۱۴۰۲، ۹:۰۲

  مشکلات متعدد جوامع لیبرال،، از طرف چپ ها و اسلامیست ها به ایدئولوژی حاکم بر این جوامع یعنی به لیبرالیسم نسبت داده می شود. اما همین تحلیل گرها حاضر نیستند مشکلات جوامع کمونیستی و اسلامی را به گفتمانهای حاکم بر این جوامع یعنی کمونیسم و اسلام نسبت دهند. آیا این دو نوع تحلیل ، تناقض در روش را نسبت به یک موضوع واحد نشان نمی دهد؟ اینجا یک شباهتی بین اسلامیست ها و کمونیست ها دیده می شود‌‌.‌ اسلامیست ها عقب ماندگی و انحطاط جوامع اسلامی را اینگونه توجیه می کنند که اسلام راستین حاکم نبوده است و به طور مشابه کمونیست ها می گویند که مشکل از کمونیزم بورژوایی( کمونیزم دروغین ) بوده است و کمونیزم کارگری اگر پیاده شود زمین را به بهشت تبدیل خواهد کرد.‌ اما چرا اسلامیست ها و کمونیست ها در تبیین شکست جوامع اسلامی و کمونیستی دست به دامن واژه های راستین و دروغین می شوند؟ دلیلش این است که هم اسلام و هم کمونیزم از دید پیروانشان به عنوان مکاتب کامل ( بسته) تلقی می شوند که یک بار برای همیشه تمام حقایق اساسی، عام و ابدی مربوط به انسان و تاریخ را کشف کرده اند و تردید در آنها روا نیست. بر اساس همین دیدگاه، برای اسلامیست ها و بسیاری از چپ های مدافع انقلاب ۵۷ سخت است که نتایج فاجعه بار این انقلاب را به گفتمانهای اصلی آن یعنی به اسلام و مارکسیسم نسبت دهند. مشکلات جوامع لیبرال باید به حساب لیبرالیسم نوشته شود اما مشکلات و انحطاط جوامع اسلامی و یا کمونیستی نباید به حساب اسلام یا کمونیزم نوشته شود.‌ آیا این تناقض در روش نیست؟

• جوادی

  ۱۳ تیر ۱۴۰۲، ۹:۱۲

  اگر همه یا بخشی از مشکلات یک جامعه ناشی از گفتمانهای حاکم بر آن جامعه است ، این حکم زمانی ارزش علمی دارد که از یک کلیتی برخوردار باشد و بی دلیل استثناء هایی برای آن قائل نشد.‌

• جوادی

  ۱۴ تیر ۱۴۰۲، ۹:۰۳

  به عنوان یک روشنفکر نسل چهارم سه چهار سال است که بر خود سانسوری تا حدی غلبه کرده و نظراتم را در این سایت بیان می کنم. بارها اعلام کردم که مخاطب نظراتم روشنفکران به ویژه روشنفکران نسل سوم هستند زیرا اعتقاد راسخ دارم که روشنفکران در ایجاد و تداوم وضع موجود نقش اساسی دارند. اما فکر می کنم اکثر روشنفکران نسل سوم خودشان را در ایجاد و تداوم وضع موجود مقصر نمی دانند. آیا این یک‌ موضع انفعالی درباره نقش روشنفکران نیست؟ بیش از چهار دهه از انقلاب ۵۷ می گذرد و اکثر روشنفکران نسل سوم هنوز در فضای روشنفکری پیش از انقلاب ۵۷ منجمد شده اند. این مساله از این جهت که به ادامه ی وضع موجود کمک می کند ، سخت مرا آزار می دهد. روشنفکران نسل سوم در قبال انقلاب ۵۷ دو گروه شدند. گروهی مخالف پهلوی و مدافع انقلاب ۵۷ و گروه مقابل مدافع پهلوی و مخالف انقلاب ۵۷. مجادله این دو گروه تا به امروز ادامه داشته است. آیا حق نداریم بپرسیم حاصل این مجادله طولانی چه بوده است؟ در یادداشت کوتاهی این پرسش را مورد توجه قرار دادم که چرا نباید از سلطنت پهلوی و انقلاب ۵۷ دفاع کرد. در این یادداشت تاکید کردم که دفاع از سلطنت پهلوی و یا انقلاب ۵۷ یک بازی باخت_ باخت برا ی مخالفان وضع موجود است ، به این معنی که به ادامه وضع موجود کمک می کند. دوست ندارم بگویم که کار روشنفکران نسل سوم تمام است و آنها نمی توانند تحولی در خود و در فضای روشنفکری ایران ایجاد نمایند. روشنفکران نسل سومی که در تبعید به سر می برند اگر همچنان مثل گذشته فکر کنند و و به بازی های باخت_ باخت پایان ندهند آنگاه محکوم به زیستن و مرگ در غربت خواهند بود و تاریخ درباره آنها بر خلاف نظرات آنها داوری خواهد کرد.‌

• جوادی

  ۱۴ تیر ۱۴۰۲، ۹:۲۸

  اگر روشنفکران نسل سوم حرف تازه ای برای گفتن ندارند، آیا بهتر نیست خاموش باشند و یا صدای نسلهای سوخته بعد از خود باشند. روشنفکران نسل سوم دهه ها نظرات شان را عرضه کردند و اکثر مردم با نظرات شان آشنایی دارند. این نظرات تا الان اثرات شان را بر جامعه نهاده اند و تکرار آنها باعث افزایش تاثیرشان نخواهد شد. برای برون رفت از وضع فلاکت بار کنونی به نظرات جدیدی نیاز هست. من از شکاف بین نسل های پیش از انقلاب ۵۷ و نسل های جدید به خوبی آگاهی دارم و از نظرات و خواست های نسل های جدید دفاع می کنم و یک بار دیگر به روشنفکران نسل سوم پیشنهاد می کنم که از غرور و تعصب خود دست بکشند و با نسل های جدید برای گذار از وضع فلاکت بار کنونی همدل و همراه شوند. تا همین لحظه نیز این نسلها سوخته اند ، پس کاری نکنید که بیش تر از این بسوزند.ما به عنوان روشنفکر در قبال وضع موجود مسولیت داریم و نباید صرفا تماشاگر و یا تحلیل گر دردهای جانکاه ستمدیدگان باشیم.‌

• پویا

  ۲۲ تیر ۱۴۰۲، ۲:۰۱

  "در مورد مشخص بحث ما، اینها از لوازم کارند: یک بررسی روزآمد جامعه‌شناختی که به ویژه در شناخت و توضیح تکثّر مسئله‌ها، عامل‌ها و گرایش‌ها بکوشد؛ تئوری میان‌برد و کوتاه‌برد سیاسی که تنها با مقوله‌های درشت کار نکند، ریزبین باشد، و ببینید چه عامل‌هایی −که در تئوری کلان از حوزه‌های مختلفی هستند− در واقعیت دست به دست هم می‌دهند و سیر رخدادها را به این سو یا آن سو می‌برند." درباره این دو بیشتر توضیح می‌دهید.فرضاً اگر بنا باشد به عنوان موضوع پژوهش دیده شود. ممنون