با آرش دبستانی: جایگاه اجتماعی معلم و رابطه او با دانش‌آموز

از بدو ورود به محیط آموزش با دختران ۱۱ تا ۱۴ ساله کار می‌کردم. بیشتر با ظاهر من درگیر بودند. من زنی بودم که با پوشش [تحمیلی] آن هم در محیطی که همه زن هستند مشکل داشتم. پرده‌ها را می‌کشیدم و به بچه‌ها می‌گفتم مقنعه‌ها را درآورید و اگر می‌خواهید مانتوتان را هم می‌تواند درآورید.

می‌خواستم یک الگوی تر و تمیز و مرتب برای بچه‌ها باشم. سعی می‌کردم ظاهرم آراسته و معطر باشد. سعی می‌کردم شادابی صورتم حفظ شود، لباس‌هایی با رنگ‌های شاد بپوشم و بی‌قراری در کلاس را به قرار و آرامش برسانم. در شرایط تاریک اجتماعی که ما در آن به سر می‌بریم، آراستگی و نشاط برای برقراری رابطه مهم است.

اگر معلمی متأهل باشد و بچه داشته باشد، مهم‌ترین چالش او این است که فرزندش را به کدامین مهدکودک به امانت بسپرد. ما به بخش آموزش فشار می‌آوردیم که یک اتاق از اتاق‌های مدرسه را به مهد ضمیمه تبدیل کنند که با فراغ بال بتوانیم فرزندمان را به آنجا بسپریم و در زنگ‌های تفریح هم سری به او بزنیم.

تدریس را من خودم انتخاب کردم. از تدریس راضی بودم اما از شرایط کار، از سختگیری‌ها نسبت به پوشش و گیرهای انضباطی ناراضی بودم. زیر ذره‌بین بودیم که چگونه حرف می‌زنیم، به کی نگاه می‌کنیم و چگونه لباس می‌پوشیم. تذکرهای انضباطی فضا را سنگین می‌کرد و انرژی زیادی از من می‌گرفت که نگذارم اتفاقی بیفتد و در همان حال مرام و منش خودم را هم حفظ کنم.

در ایران استاد دانشگاه بودم. اینجا خانم معلم هستم. این مرا اذیت نمی‌کند. مانع بزرگ اما زبان است. در مقایسه با زبان، موقعیت شغلی در وهله دوم اهمیت است.

اینجا کسی را با شغلش نمی‌سنجند و این باعث می‌شود که من بتوانم راحت‌تر زندگی کنم. تفاوت آدم‌ها هم در موقعیت اجتماعی‌شان نیست.