مهدی، نوازنده گیتار کلاسیک: برای تعالی موسیقی

از بیست‌سالگی ساز را شروع کردم، اما با قبولی در دانشگاه و بعدتر سربازی و ازدواج، یادگیری گیتار و نواختن آن را به صورت جسته‌گریخته ادامه دادم. تا این‌که از سال ۱۳۹۵ به طور منسجم و منظم، به نوازندگی گیتار روی آوردم. ابتدا به صورت نوازنده در یک آموزشگاه موسیقی و سپس به عنوان مدرس ساز، و در کنارش نوازندگی در کافه را هم شروع کردم و عملا می‌توان گفت از سال ۹۵، موسیقی شغل اول و آخرم شده است.

ساز زدن در کافه را بسیار دوست دارم، اصلا یکی از مهم‌ترین دلخوشی‌هایم است، حتی در برخی مواقع بدون پول ساز می‌زنم. چون این کار را دوست دارم. برای امثال من، که امکان برگزاری کنسرت در سالن‌های رسمی را نداریم، اجراهای کافه‌ای یا خیابانی با همه خطراتی که دارد بهترین امکان عرضه موسیقی‌ست.

من چون موسیقی بدون کلام کار می‌کنم، موسیقی کلاسیک، بنابراین باید رسیتال یا سولو تک‌نفره یا نهایتا دوئت یا تریو اجرا شود. در بندهای آوازی نمی‌توانم باشم، چون از موسیقی پاپ کمی دورم، حتا یک‌بار که برای یکی از آهنگ‌های امیرعباس گلاب، خواننده معروف پاپ، به من پیشنهاد نواختن ساز شد، نرفتم. شاید می‌شد بروم اما نرفتم.

خوشحالم که در همین فضای بسته در شهری کوچک مثل گرگان، می‌توانم در یک صحنه کوچکِ یک‌متری، برای دل خودم و مردم ساز بزنم، آن‌طور که دوست دارم. و شاید از این طریق هم بتوانم گوش مردم را با یک موسیقی جدی، آشنا و آشناتر کنم. و این برای من بسیار ارزشمند است.

با اینکه از سال ۹۵ به صورت تمام‌وقت مشغول موسیقی هستم، آن هم هر روز و هر هفته و هرماه، اما به هیچ وجه از نظر اقتصادی جواب نمی‌دهد. به عنوان مدرس موسیقی، مگر چقدر از تدریس به هنرجوها درمی‌آید؟ یا مگر چند شاگرد در طول روز می‌توان داشت؟ یا چند ساعت می‌توانی کار کرد؟ بالاخره آدم باید وقتی را هم به خودش و نواختن ساز اختصاص دهد. اما خب این تنها معضل من و امثال من نیست.

در شهرستان به ویژه در شهر کوچکی مثل گرگان، با مشکلات دیگری هم مواجه هستی. اول اینکه هیچ سیستم درستی در آموزشگاه‌ها نیست، منظورم یک روش علمی که مدرس با دانش موسیقایی به هنرجو درس بدهد، همین موجب می‌شود بسیاری از هنرجوها در نیمه، کار را رها کنند. چون از ابتدا هیچگونه متد علمی نیست که هنرجو با متدهای روز دنیا و علمی آموزش ببیند و من بارها شاهد بودم که مدرسان موسیقی، روش غلطی را آموزش می‌دهند و کسی هم نیست دانش کافی داشته باشد تا جلوی این کار را بگیرد. هنرجو هم که تخصص و دانشی ندارد که متوجه این اشتباه‌های فاحش شود.

 این مسیر غلط در آموزشگاه‌ها را می‌توان در کافه و خیابان هم جست‌وجو کرد.

عدم دانش موسیقیایی از مدرسان و هنرجوها، به کافه و خیابان هم کشیده شده است. نوازندگان و خواننده‌هایی هستند که بی‌هیچ دانشی، فقط برای دیده ‌شدن یا درآوردن پول مختصری در این شرایط بحرانی، به موسیقی روی آورده‌اند، شاید چون فکر می‌کردند راحت‌ترین کار، نوازندگی و خوانندگی است. اما این‌طور نیست. معتقدم، ما در کافه یا خیابان هم باید درست موسیقی اجرا کنیم. درست و علمی. تا گوش شنوندگان در خیابان‌ها و کافه‌‌ها هم به موسیقی خوب عادت کند.

خوب می‌شد اگر، سمت‌وسوی درستی در موسیقی پیدا کنیم که هم نوازنده یا خواننده درست بنوازد و بخواند، هم مخاطب، موسیقی را درست بشنود. در این صورت است که به نظرم، شاهد رشد و اعتلای موسیقی هم می‌توانیم باشیم. این به سودِ هر دو طرف است.

 می‌توانم به جرات بگویم در گرگان، نوازنده‌های خیابانی و کافه‌ای، متوسط رو به پایین هستند. حتا خواننده‌ها. اکثرا از لحاظ تکنیک در حد مبتدی هستند و به هیچ وجه نوازنده حرفه‌ای نیستند. خیلی به ندرت می‌توان نوازنده یا خواننده حرفه‌ای در گرگان پیدا کرد. به‌ویژه در موسیقی کلاسیک.

موسیقی کلاسیک مخاطب کمتری دارد. حکومت هم بیشتر با موسیقی باکلام‌ مشکل دارد. برای همین ما هنرمندان موسیقی کلاسیک با اماکن و ارشاد کمتر سر و کار داریم. اما خب، تا حالا پیش نیامده با یک نوازنده خانم، یک دوئت اجرا کنم. هرچند که ممکن است برای مخاطب چنین اجرایی خوشایند باشد.