شعر زمانه

شهین منصوری ارانی: بگو زنی بیاید با آوازهایش

شهین منصوری ارانی در شعر حاضر با زبانی شاعرانه و تصویرپردازی‌های عمیق، احساسات پیچیده‌ای مانند تنهایی، جست‌وجو، حسرت و آرزوی رهایی را بیان می‌کند. شعر او بیانگر حالات درونی و جست‌وجوی معنایی عمیق در زندگی است.

به کوشش شوکا حسینی

مشخصات تصویر مشخصات تصویر

شهین منصوری ارانی، عکس: زمانه

۲۴ دی ۱۴۰۳

۱ دقیقه

پوستر جشنواره هنری بین‌المللی «زن، زندگی، آزادی»

دومین دوره جشنواره هنری بین‌المللی «زن، زندگی، آزادی» در ونکوور کانادا برگزار شد. در فراخوان دبیرخانه این جشنواره آمده بود که این جشنواره به‌عنوان یک جشنواره «کاملاً مستقل و آزاد» با «هدف ارج‌نهادن به آرمان‌های انسانیِ جنبش «زن، زندگی، آزادی» و ایجاد انگیزه برای تداوم راهِ جان‌باختگان در راه آزادی اندیشه در سراسر جهان به فعالیت مشغول است.»
شوکا حسینی که خود از شاعران شناخته شده ایران است دبیری بخش شعر ‌جشنواره‌ «زن، زندگی، آزادی» را به عهده داشت. خانم حسینی برخی از اشعار جشنواره را برای انتشار در رادیو زمانه در اختیار ما قرار داده است.
شهین منصوری ارانی در شعر حاضر در جست‌وجوی زنی است که گویی نماد آرامش، زیبایی و رهایی‌ست که ممکن است چه بسا بخشی از وجود خود شاعر باشد. شاعر بارها به احساس ناکافی بودن و گم‌گشتگی اشاره می‌کند. این احساسات در قالب تصاویری مانند «هلال تکه تکه» یا «ذره ذره شدن» بیان شاعرانه یافته‌اند. شاعر در همان حال از «ممنوع» بودن و آرزوی رهایی هم سخن می‌گوید. به این ترتیب در جهان شعر او تقابلی بین محدودیت و نیاز به آزادی شکل می‌گیرد. در این میان صداهایی مانند «صدای گرفته»، «صدای کرنا» و «زمزمه‌ی بال زدن» گویی از جایی دور می‌آیند و شاعر را به خود فرا می‌خوانند.
زن در این شعر چندوجهی است. او می‌تواند نماد عشق، زیبایی و رهایی و آن بخش گمشده خود شاعر باشد که حال در جست‌وجوی آن است. زن با موهای پریشان یا گیسوان باز زیر مهتاب، تصویری از آزادی و زیبایی طبیعی است.
عناصر طبیعی مانند مه، تاکستان، مهتاب و گل‌ها به شعر او فضایی رویایی و در همان حال واقعی می‌بخشند. این عناصر گاهی نماد آرامش و گاهی نماد گذر زمان و تغییرند.
زبان شعر حاضر بسیار شاعرانه و پر از تصاویر است. شاعر از کلمات به گونه‌ای استفاده می‌کند که خواننده را به دنیایی رویایی و پر از احساسات عمیق می‌برد.

شده‌ام پر از صدای گرفته
بگو زنی بیاید با آواز‌هایش
بیفتد در بلندگوی نیفتادن
تکرار شود
با سوزنی سرکش
چیزی شبیه چراغی در مه

شده‌ام پر از صدای کرنا
فرشته‌ای که معجزه می‌کند
زمزمه‌ی بال زدنش
و پیاده نمی‌شود از سهم‌اش
زیر ملافه‌ای بی گل

شده‌ام هفت دایره‌ی آزاد درهم
که نمی‌تواند عبور کند از خود
بگو زنی بیفتد از شاخه‌ی انگور
تعطیل کند تاکستان را
روی دیواری که کوتاه نیاید نگاهش
به عکس‌های سیاه‌‌و‌‌سفید‌ زنان‌قاجار

شده‌ام سراپا نا‌کافی
اینجا اول ماه است
هلال تکه تکه به دنیا می‌آید
و ما تکه تکه
ذره می‌شویم
با چاله‌های زمینی
راه می‌رویم
با انگشت‌های بی‌اشاره
و شصت‌های ایستاده

شده‌ام سراسر ممنوع
بگو زنی باسیب نخورده حوا بیاید
گیسوانش زیر مهتاب باز
وگل از گل بشکفد

شده‌ام نا‌معلوم
بگو زنی بیاید که کنار نیاید با خودش
از پشت استخوانی
رگ به رگ شده
تکه‌ای سواره و تکه‌ای پیاده
و فکر کند به زنی که …..

بگو زنی با موهایش بیاید
که پریشان نباشد