پویان مقدسی: گرگ و میش

شعر  پویان مقدسی با روایت اول شخصِ یک اعدامی که از مرگ بازمی‌گردد، مرزهای واقعیت و استعاره را درمی‌نوردد تا نشان دهد خشونت دولتی چگونه حتی پس از اجرای حکم نیز ادامه می‌یابد. تصاویر «هفت گلوله سربی»، «گرگ‌ها» و «پل معلق» به ترتیب نمایانگر سنگینی تقدیر ازپیش‌تعیین‌شده، وحشیگری نظام قضایی و بن‌بست اخلاقی‌ست.

این اثر با تبدیل آمار خشک اعدام به تجربه‌ای انسانی و عاطفی، در کنار کارزار #شعر_زندگی_در_برابر_اعدام می‌ایستد و فریاد می‌زند که هر حکم اعدام، انسانی را نمی‌کشد، بلکه جامعه‌ای را می‌میراند.

در همراهی با کارزار #شعر_زندگی_در_برابر_اعدام و سه شنبه های اعتراضی نه به اعدام درون زندان های ایران

"گرگ و میش"

من از تیرباران خود بازمی‌گردم

از هفت گلوله‌ی سربی

هفت سوراخ

و یک مرگ واضح

درست از حد فاصل آخرین خمیازه‌ی شب،

و نخستین لبخند صبحی که فرمان آتش دادند

من از فراز پلی باز آمده‌ام

که در دو سویش انباشتِ اندوه است:

مرگِ پیشِ‌رو

و زیستن در تباهیِ پشتِ سر

من با هفت فواره‌ی سرخ بازآمده‌ام تا ببینمت

ببویَمت

ببوسمت

و بگویمت که انتخاب پلی معلق شده است

درست همین‌جا که منم

که از آن بازگشته‌ام

از تیرباران خود به دست گرگ‌ها،

در لحظه‌ی کوتاهِ گرگ و میش!