«حبیبی» از سوگند و زخمی: نیاز به شادی در میان سرخوردگی‌های اجتماعی

سوگند و زخمی با ترانه‌ی جنجالی «حبیبی» یک بار دیگر نام خود را بر سر زبان‌ها انداخته‌اند. «حبیبی» با فضاسازی متفاوت و شروع بسیار عامه‌پسند مطابق ذائقه مخاطب ساخته شده است. یک ترانه جوان‌پسند و شاد در فضایی آکنده از سرخوردگی‌های اجتماعی و نیازمند شادی.

سوگند متولد اصفهان و زخمی متولد تهران است. هر دوی آنها در آثارشان به ایران و مسائل اجتماعی علاقمندند. آنها با یکدیگر ازدواج کرده‌اند و صاحب یک فرزند به نام «میراث» نیز هستند.

سوگند و زخمی چهارترانه‌ی دیگر نیز در همراهی یکدیگر منتشر کرده‌اند به نام‌های «بمب»، «حیف»، «تلخ» و «می‌گذره».

سوگند سهیلی، معروف به «سوگند» مسیر دور و درازی را طی کرده است، او از خواننده‌ی تازه‌کاری که شاید از اولین زنانی بود که در سبک هیپ هاپ فعالیت داشت و شناخته شد، به خواننده‌ی کارکشته‌ بدل شد. سوگند به عنوان یک خواننده‌ی زن ایرانی، با ترانه‌هایش بر دختران نسل‌های جوان سال‌های دهه‌ی ۷۰ و ۸۰ تأثیرگذار بوده است. او اهل تجربه است و ترانه‌هایش را در سبک‌های متفاوتی ارائه داده: از موسیقی ملی ایران در ترانه‌ای همچون «دِلُم» تا موسیقی بلوز در آهنگ «بلیط یک طرفه».

در ابتدا سوگند در همکاری با عرفان و لیبل پایدار در ژانر هیپ هاپ به عنوان یک هنرمند خوش‌آتیه مطرح شد و رفته رفته به آن حد از شهرت و محبوبیت رسید که هر شنونده‌ای قطعا نام او را شنیده است و با او آشناست حتی اگر با آثارش آشنا نباشد.

رابطه‌ی عاشقانه‌ی زخمی و سوگند باعث شده ترانه‌هایی که این دو با یکدیگر می‌خوانند در نزد مخاطبان اقبال بیشتری داشته باشد تا آهنگ‌هایی که به صورت انفرادی منتشر می‌کنند. این دست از آهنگ‌های این دو هنرمند به سرعت پخش می‌شوند و در شبکه‌های اجتماعی دست به دست می‌شوند. دابسمش‌ها هم در اقبال این ترانه‌ها بی‌تأثیر نیستند.  

البته هر دوی این خوانندگان طرفداران خود را دارند و سال‌های بسیاری‌ست که به فعالیت می‌پردازند. همانطور که گفته شد سوگند از سال ۱۳۸۹ در ایران شروع به فعالیت کرده  و زخمی نیز به عنوان رپر از سال ۱۳۸۸ فعالیت خود را آغاز کرده است.

همچنین سوگند و زخمی در کانادا و لاس وگاس نیز روی صحنه رفته‌اند.

حبیبی و وعده پایداری

آهنگ در سبک ترپ عربی ساخته شده است و از یک موسیقی نسبتاً پر انرژی‌ برای یک آهنگ با حس و حال نوستالژیک برخوردار است.

«ترپ» به عنوان یکی از شاخه‌های هیپ هاپ در سال‌های ۱۹۹۰ در جنوب آمریکا و در حلقه‌هایی از موادفروشان پدید آمد و به زودی در آتلانتا محبوبیت پیدا کرد و از آنجا به سایر نقاط گسترده شد. مضمون و درونمایه اصلی هم تعقیب و گریز با پلیس و مصرف مواد مخدر است. اما به تدریج برخی از رپرها مشهور شدند و به جریان اصلی موسیقی راه یافتند و به یک معنا رسمیت پیدا کردند و مضامین ترانه‌ها هم با توجه به ذائقه مخاطب دگرگون شد. ترپ عربی، شاخه عربی این جریان است.

موزیک ویدئو‌ی آهنگ «حبیبی» را آدریان مسچی کارگردانی کرده است که یک موزیک ویدیوی کاملا استاندارد در سبک هیپ هاپ به شمار می‌آید.

«حبیبی» از کلمات بسیار جا افتاده و شناخته شده از زبان عربی‌ست و در زبان‌های مختلف از جمله انگلیسی و فرانسوی آهنگ‌هایی به همین اسم می‌توان سراغ گرفت.

تمام این‌ها از دلایل بسیار مهم در موفقیت این آهنگ میان شنوندگان است. همچنین باید توجه داشت که ریتم آهنگ هم بسیار گیراست و گمان می‌رود در انتخاب تمپوی آهنگ دقت شده است.

از ابتدا با سازبندی این آهنگ به سرعت آشنا می‌شویم. یک ریتم گیتار یک صدای الکترونیکی که نزدیک صدای فلوت دارد و سپس با ورود درامز و ضرب ریتمیک آهنگ خواننده وارد می‌شود.

مهم‌ترین درونمایه آهنگ هم دلتنگی برای ایران است که رنگی از آرزو نیز به خود گرفته: این آرزو که همه از سراسر جهان به ایران سفر کنند، دوستان با هم بدون مزاحمت «برادران» در دورهمی‌های شبانه خوش باشند، اما دریغ که سرانجام، در پایان واقعیت بر آرزو غلبه می‌کند و آهنگ هم لاجرم با وعده پایداری به پایان می‌رسد:

من که نیستم اونجا ولی موزیکام پلی میشه تو پارتیا
این همه سال خوندم به عشق اونجا پ بگو کو تا بیاد
من دلم از اون روزا می‌خواد
دلم تنگ واسه دوستام زیاد
پ انقدر می‌خونم تا اون روز بیاد
نه کم می‌کنم نه کوتاه میام